Μία εμπειρία από την "πόλη της αμαρτίας"

Η φετινή αρχιτεκτονική εκδρομή που οργανώσαμε με το ArchiTravel ήταν στην Αμερική, στις πόλεις Λος Άντζελες, Λας Βέγκας και Σαν Φρανσίσκο. Η αλήθεια είναι ότι το Λας Βέγκας για μένα ήταν περισσότερο ένα "αναγκαίο κακό" για δύο λόγους.

Ο πρώτος είναι καθαρά εμπορικός. Όταν μία ομάδα ανθρώπων ταξιδεύει τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα και φτάνει μέχρι εκεί, θέλει να δει και την "πόλη της αμαρτίας". Αυτό φυσικά κρύβει συνήθως πολλά αρνητικά "οχήματα" για να καλυφθούν ορισμένες ανικανοποίητες ανάγκες από τις έξι βασικές, καθολικές ανάγκες που οδηγούν όλη την ανθρώπινη συμπεριφορά. Αλλά σε ένα άρθρο αρχιτεκτονικού περιεχόμενου δε θέλω να ξεφύγω προς αυτή την κατεύθυνση.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι μόνο έτσι μπορούσαμε να επισκεφθούμε το Grand Canyon, το οποίο πραγματικά άξιζε τον κόπο. Το πρώτο συναίσθημα μπαίνοντας στην πόλη με το λεωφορείο ήταν αποστροφή. Μεγάλες κλίμακες, κακές απομιμήσεις κτιρίων, μνημείων ή ακόμα και πόλεων, υλικά μη συμβατά με το ευρύτερο αστικό περιβάλλον, τεράστιες οθόνες παντού και γενικότερα μία εικόνα που δεν ήθελα καν να φωτογραφήσω.

Μόλις ξεκινήσαμε την περιήγηση στην πόλη η εμπειρία ήταν σοκαριστική. Για να βρούμε το σταθμό του μετρό έπρεπε να διασχίσουμε ένα ολόκληρο ξενοδοχείο από μέσα υποχρεωτικά και πιο συγκεκριμένα μία θάλασσα από ρουλέτες, τραπέζια πόκερ και μπλακ τζακ, φρουτάκια όλων των χρωμάτων και σχημάτων και πολλών τυχερών παιχνιδιών που αγνοούσα την ύπαρξη τους.. Ατελείωτες αίθουσες με παρατεταγμένα μηχανήματα και τραπέζια, μία λαοθάλασσα τζόγου μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι στον ορίζοντα. Ήταν από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που ένιωσα πραγματικά να πνίγομαι και να θέλω να βγω έξω από αυτό τον ψεύτικο σκοτεινό και άχρονο κόσμο.. Στους δρόμους της πόλης υπήρχε μία αντίστοιχη κατάσταση. Για να διασχίσεις μία διασταύρωση έπρεπε να διασχίσεις 1-2 ξενοδοχεία και τα ατελείωτα καζίνο τους. Στο ξενοδοχείο μας, που ήταν από τα "μικρά", η χωρητικότητα ήταν κοντά στα 10.000 δωμάτια με 8-9.000 υπαλλήλους. Δίπλα σε κάθε ξενοδοχείο υπήρχαν πολυώροφα κτίρια - παρκινγκ μόνο για το υπαλληλικό προσωπικό. Και όλα αυτά σε μία πόλη στη μέση της ερήμου με μοναδικό "προϊόν" το τζόγο και την αμαρτία.

Άνθρωποι υπέρβαροι, καταναλώνουν φαγητά σκουπίδια, σε τιμές πανάκριβες, τζογάροντας όλη μέρα είτε για να καλύψουν την αβεβαιότητά τους είτε με την ελπίδα ότι αυτοί είναι που θα κερδίσουν το καζίνο και θα βρουν την "τύχη" τους. Άνθρωποι που καλύπτουν την ανάγκη της σύνδεσης, κάνοντας παρέα με τους "συμπαίκτες" τους στη ρουλέτα ή ενάντια στον γκρουπιέρη.

Νομίζω ότι εν τέλει κυριάρχησαν δύο συναισθήματα.

Η θλίψη για τους συνανθρώπους μας αλλά και για το ανθρώπινο είδος.

Ο τρόμος για το μέλλον. Διότι η εικόνα συνολικά μου θύμιζε τη σκηνή του Μάτριξ με τις κάψουλες και τους ανθρώπους-μπαταρίες που συντηρούν το Λεβιάθαν.

Στο γκρουπ που συνταξιδεύαμε υπήρχαν όλων των ειδών οι απόψεις. Ορισμένοι ενθουσιάστηκαν και ήθελαν να κάτσουν άλλη μία εβδομάδα εκεί. Άλλοι εντυπωσιάστηκαν και κράτησαν απλά μία καλή εμπειρία. Θα με ενδιέφερε πάρα πολύ να μοιραστεί τη δική του οπτική για αυτή την πόλη όποιος/α την έχει επισκεφθεί!