Διανύουμε μία πολύ ενδιαφέρουσα εποχή που όλο και περισσότεροι άνθρωποι μιλούν δημόσια. Οι ομιλίες με κάθε αφορμή είναι πλέον κάτι το συνηθισμένο. Συνέδρια, fora, διαλέξεις, σεμινάρια, συνεντεύξεις, βίντεο κλπ αποκτούν άλλο νόημα σε σχέση με μία δεκαετία πριν. Άνθρωποι όλων των επαγγελμάτων, ειδικοί και wanna be επιθυμούν να προβάλλουν τον εαυτό τους, θέλοντας να αναδείξουν συνήθως την εργασία τους και όχι μόνο.
Αν μπορείς να μιλάς καλά, μπορείς να επηρεάζεις. Αν μπορείς να επηρεάζεις, μπορείς να αλλάζεις ζωές.
Είναι στην καθημερινότητά μας λοιπόν να ακούμε πολλών ειδών ομιλίες. Υπάρχουν βεβαίως οι εξαιρετικές, όμως συχνότατα ακούμε αδιάφορες, έως και κακές ομιλίες. Λίγοι συνειδητοποιούν ότι η δημόσια ομιλία είναι show με όλη τη σημασία της λέξης και ότι υπάρχουν τεχνικές που όποιος τις εφαρμόζει, μπορεί να μαγνητίσει το κοινό.
Ας δούμε λοιπόν κάποιες συνήθειες που καλό είναι να αποφεύγει ένας ομιλητής που σέβεται τον εαυτό του και το ακροατήριό του:
1. Το να μην έχει σαφές και με προστιθέμενη αξία για τον ακροατή μήνυμα η ομιλία του
Ακούμε συχνότατα ομιλητές που επαναλαμβάνουν “κοινούς τόπους”. Ο ομιλητής ανεβαίνει στο βήμα για να ανεβεί. Ή μεταφέρει ολόκληρα κομμάτια από βιβλία, άρθρα κλπ που η πλειοψηφία γνωρίζει. Είναι οι περιπτώσεις που το ακροατήριο κάνει υπομονή μέχρι να περάσει η ώρα. Κύριοι ομιλητές! όλοι μας έχουμε ίντερνετ και τηλεόραση και πληροφορούμαστε τα βασικά, τα οποία αναμασάτε κι εσείς! Η ομιλία σας χρειάζεται να έχει “κάτι”. Αν είναι να μεταφέρει μηνύματα που όλοι γνωρίζουμε, τουλάχιστον ας τα μεταφέρει με πρωτότυπο τρόπο. Διότι εντέλει το πώς τα λέει κάποιος, είναι πολύ πιο ουσιαστικό από το τί λεει.
2. Το να μην λαμβάνει υπόψη του τις ανάγκες του κοινού
Μίλησε σε έναν άνθρωπο για τον εαυτό του και θα σε ακούει για ώρες - Benjamin Disraeli
Με άλλα λόγια το να μην προσαρμόζει το μήνυμα στο εκάστοτε target group των ακροατών. Θα σας διηγηθώ μία ιστορία που έζησα σχετικά πρόσφατα: Γνωστός ομιλητής με εμπειρία σε ανοιχτά σεμινάρια κλήθηκε να μιλήσει σε μία εξεζητημένη & πολύ μελετημένη ομάδα ηγετών. Χωρίς να λάβει καθόλου υπόψη το επίπεδο & το backround της ομάδας και χωρίς να έχει μελετήσει τις ανάγκες της, ξεκίνησε να αναπαράγει παπαγαλία αυτά που λέει στα ανοιχτά σεμινάρια που το κοινό είναι ετερόκλητο και κατά μέσο όρο όχι τέτοιου επιπέδου. Αποτέλεσμα; η ομάδα βαρέθηκε σύντομα, διότι άκουγε πράγματα, τα οποία γνώριζε ήδη και φυσικά η συνεργασία δεν είχε συνέχεια.
Χρειάζεται προσεκτική μελέτη του εκάστοτε κοινού και συχνά παίζει ρόλο, ακόμη και η χρήση συγκεκριμένου λεξιλογίου που να αγγίζει το κοινό αυτό ώστε να περαστούν τα μηνύματα στο μέγιστο δυνατό. Επίσης χρειάζεται προσεκτική ανάλυση του τι να ΜΗΝ αναφέρει ο ομιλητής, διότι πιθανόν το κοινό τα γνωρίζει ήδη αυτά ή δεν είναι η ώρα τους να ειπωθούν. Όλα αυτά προϋποθέτουν έρευνα και προετοιμασία που συχνά σε εργατοώρες ξεπερνούν κατά πολύ το χρόνο της ομιλίας. Όμως τότε και μόνο τότε, η ομιλία αποτελεί απόσταγμα γνώσης και εμπειρίας και “χτυπά διάνα”.
3. Το να μην έχει κάνει πρόβα την ομιλία του
Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Ο ομιλητής –ειδικά στην αρχή- μπορεί να “ψάχνει” τα λόγια του ή να κομπιάζει με τα γνωστά εεεεε ή να λέει περιττά πράγματα ή να επαναλαμβάνεται ή και όλα μαζί, με αποτέλεσμα μέχρι να ζεσταθεί και “να βρει το βηματισμό του” να χάσει το σημαντικότατο πρώτο τέταρτο (τουλάχιστον) μέχρι να ζεσταθεί. Αν η ομιλία διαρκεί μισή ώρα, τότε έχει χάσει το παιχνίδι. Αν διαρκεί περισσότερο, ίσως να έχει το χρόνο να ανατρέψει τις εντυπώσεις. Ίσως.
4. Το να μην συνάδει η γλώσσα του σώματός του με τα λεγόμενα
Δηλαδή ο ομιλητής λέει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, όμως οι κινήσεις των χεριών, το βλέμμα, η στάση του σώματος, ο βηματισμός κλπ να μην έχουν αυτόν τον τόσο απαραίτητο εσωτερικό ρυθμό, ο οποίος συνδέει το σώμα με τον τόνο της φωνής και δίνει ένα όμορφο και αρμονικό αποτέλεσμα. Και φυσικά μεγιστοποιεί την πρόσληψη του μηνύματος από το ακροατήριο.
5. Το να έχει χαμηλή ενέργεια, όταν μπαίνει στην αίθουσα
Τότε στον τόνο της φωνής συνηχούν όλες οι έγνοιες του ομιλούντα και αυτή ηχεί μονότονη, άχρωμη και χωρίς κυματισμό. Ο ακροατής αγωνίζεται να καταλάβει ποια είναι τα κύρια σημεία της ομιλίας και φυσικά προσπερνά πολλά από αυτά. Μπορεί ο ομιλητής να λέει πολύ όμορφα πράγματα, όμως να μην εμπνέει και να μην πείθει κανέναν λόγω “άδειας μπαταρίας”. Το κοινό χάνει σταδιακά το ενδιαφέρον του. Πολλοί από τους πολιτικούς μας μιλούν με χαμηλή ενέργεια, σε τέτοιο βαθμό ώστε να αναρωτιέται το κοινό, αν πιστεύουν οι ίδιοι, αυτά που λένε
6. Το να μην κάνει παύσεις
Στην περίπτωση αυτή ο ομιλητής μοιάζει με πολυβόλο που δεν σταματά μέχρι να ολοκληρώσει το στόχο του, δηλαδή να τα πει όλα μεμιάς. Μπορεί λοιπόν να “τα λέει” υπέροχα, με ωραία φωνή και γλώσσα σώματος, όμως η μη χρήση παύσεων αφαιρεί από το ακροατήριο την δυνατότητα επεξεργασίας και αφομοίωσης της πληροφορίας. Ο σύμβουλος επικοινωνίας Preston Ni αναφέρει ένα πείραμα για την εύρεση της “σωστής” ταχύτητας ενός ομιλητή ώστε να είναι πετυχημένη η ομιλία του. Το πείραμα πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ και σε αυτό έλαβαν μέρος 1380 telemarketers: Το συμπέρασμα ήταν ότι η ιδανική ταχύτητα ομιλίας είναι περίπου 3,5 λέξεις το δευτερόλεπτο με χρήση παύσεων φυσικά. Με αυτή την ταχύτητα ο ακροατής αντιλαμβάνεται στο μέγιστο το μήνυμα του ομιλητή και νοιώθει ότι βρίσκεται στο επίκεντρο της ομιλίας. Ενώ αντιθέτως, η χωρίς παύσεις ομιλία αφήνει αναπάντητα ερωτήματα, κενά και εντέλει κάποιες φορές μία αίσθηση μη σεβασμού του ακροατή.
“Και η εξαιρετικότητα είναι μία συνήθεια” μας διδάσκει ο Αριστοτέλης και αυτά είναι τα καλά νέα.
Πράγματι υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σπάσει κάποιος μία συνήθεια, μόλις αντιληφθεί ότι δεν τον εξυπηρετεί πια. Το βλέπουμε καθημερινά σε ανθρώπους, οι οποίοι έχουν επιλέξει να βελτιώνουν τους εαυτούς τους και κατ' επέκταση να καλυτερεύουν τη ζωή τους. Απλά μένει να ανακαλύψει κάποιος ποια είναι η καλύτερη μέθοδος μεταμόρφωσης της δημόσιας ομιλίας και να την ακολουθήσει.
Καλή επιτυχία!
Σχόλια