Από τη στιγμή που ο Δαρβίνος εξέδωσε το έργο του «Η Καταγωγή των Ειδών» και το σύστημα υιοθέτησε (με στρεβλό τρόπο) τη θεωρία του δημιουργώντας μία κοινωνία που βασίζεται απόλυτα στο Δαρβινικό Ανταγωνισμό, οι άνθρωποι, θα μπορούσαμε να πούμε, «διαιρέθηκαν» και έβγαλαν νύχια.
Όλοι μιλούν για την αναγκαιότητα της συνεργασίας, την αναγκαιότητα της δημιουργίας ομάδων που τα μέλη τους θα αλληλοϋποστηρίζονται και θα παράγουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα για τους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων ή/και για τους managers των projects-εφ’ εξής «αφεντικά»-… ε και κάτι λίγο θα μένει και για τους ίδιους από αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα. Έτσι τους παραμυθιάζουν.
Και έρχεται η ώρα της επιλογής των ατόμων που θα αποτελέσουν τα μέλη των περίφημων ομάδων. Τα «αφεντικά» ψάχνουν να βρουν τους ιδανικούς υπαλλήλους, που συνδυάζουν άψογα τις απαιτούμενες ήπιες με τις σκληρές δεξιότητες ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν στις ανταγωνιστικές συνθήκες της αγοράς και στις υψηλές απαιτήσεις των projects.
Σ’ αυτή τη διαδικασία βλέπουν πολλούς που δεν κάνουν. Όμως πέφτουν επάνω και σε μερικούς που το «πακέτο» που μπορούν να προσφέρουν στην επιχείρηση ή στο project είναι πιο ογκώδες από το απαιτούμενο. Συνδυάζουν ακόμα περισσότερες ήπιες και σκληρές δεξιότητες από αυτές που ζητούνται. Χαίρονται τα «αφεντικά» γιατί βλέπουν την ευκαιρία να φτάσουν πολύ πιο γρήγορα στο στόχο τους. Βλέπουν την ευκαιρία να απομυζήσουν τους συγκεκριμένους ανθρώπους ώστε να πάρουν τα εύσημα, τις περισσότερες φορές οικειοποιούμενοι τη δουλειά τους. Βλέπουν δηλαδή ότι αυτά τα άτομα τα χρειάζονται, γιατί τελικά οι ικανότητές τους, τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά, είναι είτε ανώτερες σε σχέση με αυτές που διαθέτουν οι ίδιοι, είτε διαφορετικές. Και λένε στον εαυτό τους: «Και γιατί να μην το εκμεταλλευτούμε;»
Και τότε είναι που μπαίνει το θέμα «ανταγωνισμός.» Τα «αφεντικά» είναι τόσο «μικρά» που φοβούνται ότι μπορεί οι ικανοί υπάλληλοι να εξελιχθούν, να αναρριχηθούν και τελικά να τους κλέψουν μέσα από τα χέρια τους τη θέση τους, τη δόξα τους και τα οικονομικά τους κέρδη. Και ξεκινούν ένα πόλεμο, ακόμα και από τη φάση της συνέντευξης, επιβολής. Βαθιά μέσα τους δεν θέλουν δίπλα τους τα ικανά άτομα. Και πολλές φορές δεν το συνειδητοποιούν ούτε οι ίδιοι. Όμως, ξεπηδά από μέσα τους ο εγωισμός και η έπαρση. Ξεπηδά το «αφεντιλίκι» το οποίο εκφράζεται με φράσεις που εμπεριέχουν γραμματικούς τύπους πρώτου ενικού προσώπου όπως: «Εγώ όταν θέλω να γίνει η δουλειά μου…» ή «Η ομάδα μου, την οποία την έστησα με πολύ κόπο…» ή «Όταν σε χρειάζομαι πρέπει να είσαι εκεί ό,τι ώρα κι αν είναι γιατί…» και πολλές άλλες.
Ας δημιουργήσουμε «επαναστατικούς οργανισμούς», όπου τα «αφεντικά» δεν θα συμπεριφέρονται ως αφεντικά αλλά ως ηγέτες του εαυτού τους
Συναισθηματική Νοημοσύνη μηδέν!
Ξεχνούν κάθε έννοια και μορφή συνεργασίας.
Δείχνουν τη δύναμή τους, που πηγάζει από την ιεραρχία, με κάθε τρόπο.
Παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως θεούς και στέλνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα σχετικά με την πορεία της σχέσης που θα πρέπει να υφίσταται ανάμεσα στο «αφεντικό» και στον εργαζόμενο.
Παίζουν τέλεια το ρόλο του «ισχυρού ατόμου» (όπως το λέει και ο Δαρβίνος) που από τη φύση έχει το δικαίωμα να ισοπεδώνει τα άλλα άτομα του είδους του για να επιβιώσει και να αναπαράγει τα «ισχυρά» «εγωιστικά» γονίδιά του (έτσι αναπαράγεται το άδικο σύστημα…)
Λησμονούν τη βιολογία της συνεργασίας. Ότι δεν επιβιώνουν τα ισχυρά άτομα, αλλά οι ισχυρές ομάδες, στις οποίες το κάθε άτομο έχει το ρόλο του, με βάση τις ικανότητες και δεξιότητες που διαθέτει.
Αποφεύγουν με κάθε τρόπο να σκεφτούν ότι αν αυτά τα άτομα που τα χρειάζονται τα θέλουν κιόλας, τότε το αποτέλεσμα θα τους εκτοξεύσει όλους.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι ο πόλεμος βρίσκεται μέσα τους και όχι με τον συνάνθρωπό τους. Διχάζονται γιατί βλέπουν την ευκαιρία αλλά τις περισσότερες φορές τους νικάει ο φόβος που πηγάζει από τον ανταγωνισμό. Και τελικά αυτοί που ζημιώνονται είναι οι ίδιοι. Γιατί, αυτά τα άτομα τα οποία τα χρειάζονται τα «αφεντικά», ακόμα κι αν προς στιγμήν υποκύψουν, στο τέλος θα την κάνουν με ελαφριά πηδηματάκια. Δεν θα κάτσουν να τους πιούν το αίμα. Δεν θα δεχθούν να δουλέψουν για ανθρώπους που αντιπροσωπεύουν επιχειρήσεις/οργανισμούς «βαμπίρ» (έτσι κι αλλιώς, ό,τι είναι οι άνθρωποι μέσα σε έναν οργανισμό αποτυπώνεται στη φιλοσοφία και την κουλτούρα του ίδιου του οργανισμού.)
Γι’ αυτό λοιπόν…
Ας δημιουργήσουμε «επαναστατικούς οργανισμούς», όπου τα «αφεντικά» δεν θα συμπεριφέρονται ως αφεντικά αλλά ως ηγέτες του εαυτού τους, που θα θέλουν δίπλα τους παίκτες πρώτης κατηγορίας, θα κατανοούν ότι τους χρειάζονται για να παραχθεί αληθινή αξία για όλους και θα δημιουργούν οριζόντιες, ευέλικτες και αυτοοργανούμενες ομάδες και κατ’ επέκταση δομές.
Κι αυτό που δεν πρέπει να ξεχνούμε ποτέ είναι ότι…
Η παγίδα του σε χρειάζομαι αλλά δεν σε θέλω και σου το δείχνω με κάθε τρόπο ενώ σε χρησιμοποιώ οδηγεί στην καταστροφή! Κι αυτή η καταστροφή είναι εμφανής πια σε κάθε γήινο οικοσύστημα!
Σχόλια