Θεωρώ την κόκκινη κάρτα σπουδαία εφεύρεση. Ξέρετε… Αυτήν την κάρτα που δίνει ο διαιτητής σε έναν παίκτη που πέφτει σε «χονδρό» παράπτωμα και το οποίο έχει ως στόχο να βλάψει έναν συμπαίκτη του της άλλης ομάδας ή γενικότερα δεν συμπεριφέρεται σύμφωνα με τους κανόνες του παιχνιδιού.
Η ζωή μας είναι ένα παιχνίδι το οποίο το παίζουμε με πολλούς συμπαίκτες. Άλλους τους γνωρίζουμε άλλους όχι. Άλλους τους επιλέγουμε άλλους όχι. Ένα όμως είναι σίγουρο. Ότι για να ζούμε αρμονικά, θα πρέπει να σεβόμαστε καταρχήν κάποιες νόρμες (άγραφοι κανόνες) οι οποίες βασίζονται στο σεβασμό, την ακεραιότητα και την αλληλεγγύη. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να λειτουργούμε σε ομάδες και να παράγουμε αληθινή αξία υλοποιώντας ιδέες με νόημα που κάνουν τη ζωή μας καλύτερη και μας βοηθούν να εξελιχθούμε.
Όταν όμως αυτές οι νόρμες δεν ακολουθούνται από τους γύρω μας, τότε θα πρέπει να ξέρουμε να βγάζουμε κόκκινη κάρτα.
Αν λοιπόν ένας συνεργάτης σας προσπαθεί να οικειοποιηθεί τη δική σας δουλειά, βγάλτε του κόκκινη κάρτα.
Αν το αφεντικό σας σας ξεζουμίζει, πράξτε το ίδιο.
Αν ένας φίλος σας σας εκμεταλλεύεται επανειλημμένα, περνώντας σας για χαζό, δείξτε του την κόκκινη κάρτα.
Είμαι ένας άνθρωπος με πολλή υπομονή που δίνει πολλές ευκαιρίες στους ανθρώπους με τους οποίους υπάρχει μαζί, είτε σε προσωπικό είτε σε επαγγελματικό επίπεδο. Όμως, πολλές φορές, για να προστατέψω τον εαυτό μου, βγάζω κόκκινη κάρτα και δεν το έχω μετανιώσει ποτέ.
Έτσι λοιπόν, αφού εξαντλήσετε πρώτα κάθε περιθώριο εξεύρεσης λύσης και αφού δώσετε κάποιες ευκαιρίες στους ανθρώπους που σας «ταλαιπωρούν» μήπως και καταλάβουν τι κάνουν, μη διστάσετε να τους βγάλετε την κόκκινη κάρτα. Μην σκύβετε ποτέ το κεφάλι όταν βλέπετε ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Και μη συμβιβάζεστε! Γιατί ο συμβιβασμός τελικά ωφελεί μόνο αυτούς που έχουν άδικο.
Προς στιγμήν μπορεί να φοβηθείτε ότι θα μείνετε χωρίς δουλειά, χωρίς συνεργάτες, χωρίς φίλους. Όμως αυτός ο φόβος, όπως και όλοι οι φόβοι μας, δεν έχει λογική. Είναι αβάσιμος, γιατί η πράξη μας δείχνει ότι όταν διώχνουμε από τη ζωή μας τα βαρίδια, όταν επαναστατούμε στα «πρέπει», τότε διώχνουμε μακριά μας την αρρώστια. Τότε, στη θέση αυτών που βγάζουμε εκτός παιχνιδιού, έρχονται άλλοι. Κι αν τους φιλτράρουμε με βάση το «Γιατί» μας, μαθαίνοντας από την εμπειρία μας, τότε είμαστε σε θέση να χτίζουμε ισορροπημένες σχέσεις, σχέσεις εμπιστοσύνης, οι οποίες μπορεί κι αυτές να κλυδωνίζονται αλλά συνήθως δεν γκρεμίζονται.
Παρ’ όλα αυτά, την κόκκινη κάρτα την έχουμε στο τσεπάκι μας για παν ενδεχόμενο.
Η μόνη περίπτωση να τη σκίσουμε είναι όταν όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρεφόμαστε σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, καταφέρουν να κατακτήσουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις πέντε (5) διαστάσεις της Συναισθηματικής Νοημοσύνης (και εμείς οι ίδιοι εννοείται!)
Μέχρι τότε… το νου σας!
Σχόλια