Πως αξιοποιούμε την κρυφή δύναμη της ευθύνης για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις στην ζωή μας

Διαβάζοντας ένα απόσπασμα από το βιβλίο ΄YOU ARE NOT΄του Stephen Wolinsky,  συγγραφέα και ψυχοθεραπευτή, βρήκα το ερέθισμα για να γράψω μερικές σκέψεις . Το παραθέτω  όσο πιο συνοπτικά γίνεται:

΄Το Fight-flight mode (πλαίσιο ΄πολέμησε ή φύγε΄) είναι βαθιά ριζωμένο στο νευρικό μας σύστημα. Αυτό, για να οργανώσει το χάος αυτόματα μετατρέπει τις αισθήσεις σε σκέψεις. Για την επιβίωσή μας το χάος πρέπει να ταυτιστεί με ένα λόγο, μία ιστορία, μία πλασματική αιτία. Προκειμένου λοιπόν να δημιουργήσει οργάνωση, το νευρικό σύστημα χρησιμοποιεί τον φλοιό του εγκεφάλου και μπαίνει στον κύκλο του αιτίου - αποτελέσματος. Κρατάει τον μηχανισμό αναζήτησης σε πλήρη εγρήγορση και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφύγει το χάος του να μην γνωρίζει.΄

Μία αυθόρμητη ερώτηση που πιθανόν  αναδύεται είναι : ΄Και που είναι το κακό σε αυτό ; ΄Ως γνωστόν,  ο διαχωρισμός του καλού και κακού δεν μας προσφέρει ιδιαίτερη βοήθεια στην κατανόηση. Έχει όμως ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι με τον τρόπο που λειτουργεί η κοινωνία μας- και κατ΄επέκταση εμείς στους ισοπεδωτικούς και γρήγορους ρυθμούς της- έχουμε επεκτείνει  το Fight-flight mode και στην καθημερινότητά μας. Τα οδυνηρά αποτελέσματα προκύπτουν κάτω από την ομπρέλα του προσφιλούς πλέον όρου stress ( και συχνά στην συνέχεια της κατάθλιψης ).               

Kάτω από την επίδραση της ανάγκης για αιτιολογία (ή  συχνότερα δικαιολογία στα ελληνικά δεδομένα) αναζητούμε τον υπαίτιο / τους υπαίτιους που ευθύνονται για τις δυσκολίες, τις προκλήσεις και τις δοκιμασίες που αντιμετωπίζουμε στην ζωή μας. Πολλές φορές συνοδεύουμε το ΄ανάθεμα΄ στους ανωτέρω με την γνώριμη άρνηση να αποδεχθούμε την πραγματικότητα μέσω της αρνητικής προσδοκίας :  ΄δεν θα έπρεπε να μου συμβαίνει αυτό τώρα!΄ και βολευόμαστε στην ζώνη άνεσης του δίκιου που μας πνίγει.

΄Μα καλά, εσύ δεν αναγνωρίζεις τον άδικο τρόπο που γίνεται η διαχείριση της επιχειρηματικότητας/του ελεύθερου επαγγέλματος στην χώρα μας; ΄ ακούω συχνά  από φίλους, γνωστούς και συνεργάτες. Εννοείται πως ναι, όμως η μόνη διέξοδος για όλους μας είναι η ανάληψη της όποιας ευθύνης, μεγάλης ή μικρής, μάς αναλογεί για όσα δίκαια ή άδικα καλούμαστε να διαχειριστούμε και η εστίασή μας στην δημιουργικότητα και παραγωγικότητα με κάθε δυνατό μέσο και πόρο. Τοιουτοτρόπως όλη μας η ενέργεια και θετική σκέψη βρίσκει χώρο να εκφραστεί και να δημιουργήσει έτσι την επόμενη μέρα για την χώρα αλλά και για τον καθένα μας χωριστά.

Η ανάληψη της ευθύνης της ζωής μας, νομοτελειακά  επαναφέρει σε μας την δύναμή μας που παραχωρήσαμε σε όσους κατηγορήσαμε-πόσο δίκαια ή άδικα δεν έχει τόση σημασία- ως υπεύθυνους της απόκλισης, αδυναμίας, λοξοδρόμησης, κατάρρευσης κτλ.,  της καριέρας μας , της άνεσής μας, της ζωής μας εν γένει. Πολλές φορές αυτός ο σπινθήρας αρκεί για την επανεκκίνησή μας σε όλα τα επίπεδα.