“Αυτά που μας ενώνουν”. Tσουρέκι και μαθήματα ελληνικών στην εποχή της ηλεκτρονικής επιχειρηματικότητας

Πρόσφατα σε έναν αρκετά κωμικό διαπληκτισμό αλά ελληνικά μεταξύ Ελλήνων που ζούν στην Ιρλανδία - και καθημερινά συναντιούνται διαδικτυακά σε πολλά Facebook group - ένας ανερχόμενος Έλληνας τραγουδιστής πρότεινε το εξής: "επειδή στην Ιρλανδία είμαστε μόνο 1000 Έλληνες καλό θα ήταν να συνεργαστούμε μεταξύ μας και να βρούμε μια λύση για τα προβλήματα της παροικίας μας, μια λύση/ μοντέλο που θα μπορέσει μετά να εφαρμοστεί σε 1000000 Έλληνες στην Ελλάδα".

Το πόστ του τραγουδιστή - το όνομα του οποίου είναι Ιορδάνης Σιδηρόπουλος - διάβασαν μερικοί εκατοντάδες Έλληνες και για ένα μήνα "έβρεξε" comments καθώς εκατοντάδες Έλληνες αρκετά απομακρυσμένοι ο ένας από τον άλλο (Ιρλανδία, Β. Ιρλανδία και Σκωτία) αντάλλαξαν ιδέες, με την παροικία να αποκτάει Prêt-à-Porter δημοκρατία αφού χάρη στο Facebook και στον Mark η Αγορά των αρχαίων Ελλήνων ήταν virtual προσβάσιμη πια σε όλους.

Στο τέλος, μετά από πολύ σκέψη και παρεμβάσεις, γεννήθηκε σαν λύση των προβλημάτων μας η ιδέα του "Αυτά που μας ενώνουν", για να μας υπενθυμίσει οτι αν θυμηθούμε αυτά που μας ενώνουν και δούμε την καλύτερη πλευρά του εαυτού μας μπορεί και να τα καταφέρουμε να προωθήσουμε την πολυπόθητη καινοτομία της Ελλάδας και των παροικιών της.

Όταν σκέφτομαι όμως το "Αυτά που μας ενώνουν" σκέφτομαι αμέσως την αγάπη των Ελλήνων για την θάλασσα, τα νησιά και τον ήλιο καθώς και την αγάπη μας για μια γή όπου χρόνια τώρα συμβιώνουν η Δύση με την Ανατολή, με τον κλασικό Ελληνισμό να παρατηρεί απόμερα και να ερωτεύεται με την μυρωδιά του γιασεμιού. Μια γή όπου οι γεύσεις της Δύσης συναντιούνται με αυτές της Ανατολής και μια γή όπου η γλώσσα της παραμένει πιστή στις ρίζες της, και απλώς εκμοντερνίζεται με το πέρασμα των χρόνων χωρίς όμως να αλλοιώνεται. Κάπως έτσι λοιπόν η διαδικτυακή μας συζήτηση κατέληξε στο τσουρέκι και στα μαθήματα ελληνικών!

Τσουρέκι και επιχειρηματικότητα

Πως εξηγείς τον γευστικό συνδυασμό από μαστίχα, μαχλέπι και κακουλέ στο τσουρέκι στους κατοίκους του βόρειο-δυτικότερου άκρου της Ευρώπης; Αν ζοὐν στο Δουβλίνο τους συμβουλεύεις να δοκιμάσουν τα τσουρέκια της Αναστασίας από το Ambrosia Greeks Snacks, που μετά από 6 ωρίτσες κανάκεμα και αγάπη για να γίνουν φουσκωτά και μοσχοβολένια είναι έτοιμα για τους πελάτες της. Αν ζοὐν στο Εδιμβούργο τους στέλνεις να αγοράσουν τα τσουρέκια του άρχοντα των τσουρεκιών κ. Τερκενλή από την Θεσσαλονίκη στο ελληνικό QUPI coffee shop. Αν θέλεις όμως να συμβουλεύσεις έναν Ιρλανδό να επισκεφτεί τα ζαχαροπλαστεία της Θεσσαλονίκης – την Μέκκα του τσουρεκιού – το ξανασκέφτεσαι και αυτό γιατί η βόρεια Ελλάδα δεν ενώνεται απευθείας αεροπορικώς με το βόρειο-δυτικότερο άκρο της Ευρώπης. Έτσι η ιδέα για τριήμερα στους γευστικούς παραδείσους της Θεσσαλονίκης μάλλον παραμένει για την ώρα όνειρο θερινής νυκτός. Αρχίζεις όμως να καινοτομείς όταν συνειδητοποιείς οτι οι νέοι άνθρωποι - λόγω του φόρτου εργασίας - έχουν στην διάθεση τους περισσότερο τριήμερα για να ταξιδεύουν στην Ευρώπη, οπότε και καινοτομείς με επιτυχία όταν πια τους παρέχεις mini αποδράσεις σε γαστρονομικούς παραδείσους με καλό καιρό...χειμώνα καλοκαίρι και απευθείας πτήσεις.

Μαθήματα ελληνικών και επιχειρηματικότητα

Μετά σκέφτομαι, πως μπορείς να μεταφράσεις στα Αγγλικά λέξεις που συμπυκνώνουν νοήματα όπως «φιλότιμο» ή «μεράκι»; Μια από τις απαντήσεις είναι: τους στέλνεις να μάθουν ελληνικά! Αν ζεις Δουβλίνο ή Εδιμβούργο στέλνεις λοιπόν το κολλητό σου στα Σαββατιάτικα σχολεία των ελληνικών κοινοτήτων (αν επιβιώσουν της κρίσης) και ευελπιστείς να τα καταφέρει με τα η, ι, ει, οι, υ, ε, αι κτλ. Αν όμως δεν ζεις σε μια μεγάλη πόλη ή δουλεύεις τα Σάββατα, μάλλον τελικά θα την είχες πατήσει αν το Kalimera στο Μπέλφαστ δεν καινοτομούσε πραγματικά προσφέροντας μαθήματα ελληνικών στο Skype. Μπορει τα ελληνικά να ειναι όντως "it's all Greek to me" για τον περισσότερο κόσμο, αλλά πέρα από αυτό - και πέρα της δυσφήμισης που έχουμε υποστεί λόγω της κρίσης - παραμένουν μια γλώσσα συνδεδεμένη με την ελληνική κουζίνα, φιλοξενία και κυρίως φιλοσοφία και ανάλυση. Έτσι τα μαθήματα ελληνικών δεν πρεπει να απευθύνονται μόνο σε Έλληνες πιτσιρικάδες των παροικιών αλλά σε όσους πολίτες της ΕΕ αγαπούν την χώρα μας και ψάχνουν μια διαφορετική εμπειρία. Η αλήθεια όμως είναι οτι όσα μαθήματα ελληνικών να κάνεις και όσα βιβλία ελληνικών και να διαβάσεις "η μεθυστική μυρωδιά του γιασεμιού την ώρα του ανοιξιάτικου δειλινού" παραμένει μια Greek must do experience που θα πρεπει γίνει trademark, εμπειρία βέβαια συνδεδεμένη με μια καλά οργανωμένη αεροπορική σύνδεση.

Επίλογος

Δυστυχώς μέχρι το 2008 η οικονομία της Ελλάδας είχε στηριχτεί στον τουρισμό και την ναυτιλία εις βάρος της γεωργίας και της μεταποιητικής βιομηχανίας που είχαν παραμεληθεί. Τέτοιες οικονομίες ονομάζονται Potemkin. Ο όρος «χωριό Ποτέμκιν» χρησιμοποιείται για να δηλώσει φαινομενικά ευχάριστες καταστάσεις, που στην πραγματικότητα είναι απλώς βιτρίνες που δεν έχουν καμιά σχέση με ότι κρύβεται από πίσω. Όταν λοιπόν συμβεί κάτι στους κεντρικούς τομείς χωρών με οικονομία Potemkin (όπως στην Έλλάδα το 2008 με την κρίση της ναυτιλίας), τότε οι χὠρες αυτές βυθίζονται σε μεγάλες κρίσεις αδυνανώντας να επιβιώσουν. Πέρα όμως από πολύπλοκες αναλύσεις και συζητήσεις οικονομολόγων αν όντως θυμηθούμε "Αυτά που μας ενώνουν" και ενισχύσουμε τον τουρισμό με παράλληλη προσφορά καλών εγχώριων γεωργικών προϊόντων και γαστρονομικών θησαυρών - και παράλληλα αυξήσουμε τις εξαγωγές μας σε αυτά και αγαπήσουμε την γλώσσα μας - μπορεί και να συμβάλουμε στο ΑΕΠ της χώρας χωρίς να το πολύ σκεφτούμε. Τελικά το απλό τσουρέκι και τα μαθήματα ελληνικών στην εποχή της ηλεκτρονικής επιχειρηματικότητας αποκτούν άλλη διάσταση. Εάν τώρα φτιάξουμε και μια πλατφόρμα παρόμοια με αυτήν του booking.com....ε τότε και οι Ολύμπιοι θεοί θα αρχίσουν να μας χαμογελούν ξανά.