Η συμβατότητα των προσωπικών αξιών μας με τον στόχο αποτελεί τον κυρίαρχο παράγοντα επιτυχίας

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στην ζωή μας-επαγγελματική και προσωπική-  όπου οι περισσότεροι από εμάς βρισκόμαστε να προσπαθούμε να πετύχουμε έναν στόχο, τον οποίο δεν σχεδιάσαμε εμείς και ίσως δεν κατανοήσαμε κατάλληλα. Στις περισσότερες από αυτές είμαστε μέρος ενός συνόλου που προσπαθεί συλλογικά και ατομικά επί μέρους να συνεισφέρει στην επίτευξη ενός πιο σύνθετου και μεγάλου στόχου.

Επομένως πριν και πέρα από κάθε προσωπικό κίνητρο επιτυχίας, εμφανίζεται το μεγάλο πεδίο καταναγκασμού και υποχρέωσης να ανταπεξέλθουμε στο καθήκον μας για να μην εκτεθεί-πληγεί-αποτύχει η προσπάθεια της εταιρείας, ομάδας, οικογένειας κλπ. Μας απαγορεύεται η όποια πιθανότητα εξωτερικής αποτυχίας, υστέρησης, καθυστέρησης στον ιερό βωμό των χρονικών προθεσμιών και αλληλένδετων στόχων. Και πριν προλάβουμε να καταλάβουμε πως το καταφέραμε, μπαίνουμε στον κύκλο του επόμενου καθοριστικού στόχου που είμαστε ΄καταδικασμένοι΄ να επιτύχουμε στα ανάλογα βέβαια χρονικά περιθώρια.

΄Μα καλά τι θες να πεις, αφού ξέρεις από προσωπική εμπειρία ότι έτσι είναι τα πράγματα στους μεγάλους οργανισμούς, στις εταιρείες, στις οικογένειες, στην ζωή.. Δεν μπορείς να έχεις άποψη για τα περισσότερα πράγματα που γίνονται και τους στόχους που σου θέτουν και δεν υπάρχει χρόνος ούτε για να σκεφτείς πολλά πολλά΄ είναι σαν να ακούω να μου λέτε. Κρατάμε για λίγο στον αέρα την παρατήρηση και θα επανέλθουμε παρακάτω.

Σε βιολογικό επίπεδο, είναι κοινή πλέον γνώση αλλά και εμπειρία, ότι το να βρίσκεται ένα άτομο σε συνεχή κατάσταση εγρήγορσης επιβίωσης ( αγγλιστί fight-flight situation ) προκαλεί την δραματική αύξηση στην έκκριση κορτιζόλης και αδρεναλίνης. Αυτό έχει άμεσο αρνητικό αντίκτυπο στην απόκριση του ανοσοποιητικού και του πεπτικού συστήματος καθώς και στα συναισθήματα τα οποία βιώνει. Το ολιστικό  σύστημα του ατόμου αναγνωρίζει την τρέχουσα κατάσταση ως ασυμβατότητα και απειλή προς την συνολική ισορροπία και ασφάλειά του  και  προειδοποιεί το άτομο  με σωματικά συμπτώματα. Το άτομο υπό την πίεση της κατάστασης  συνήθως δεν έχει την ψυχραιμία και ίσως ούτε την αληθινή πρόθεση να αποκωδικοποιήσει. Οπότε το μόνο που μπορεί να το ταρακουνήσει ή/και αφυπνίσει είναι ένα έντονο-συνήθως επώδυνο και αιφνίδιο- γεγονός ή σύμπτωμα. Όμως, αν και σε πολλούς από εμάς έχει συμβεί με αυτόν τον τρόπο, υπάρχει και η έγκαιρη και συνειδητή επιλογή αλλαγής πορείας για όσους προτιμούν την πρόληψη από την θεραπεία.

΄Τελικά τι προτείνει , να εγκαταλείψουμε το απαιτητικό και ασύμβατο περιβάλλον που ζούμε ή/και εργαζόμαστε και τα οφέλη του, προκειμένου να διαφυλάξουμε την υγεία μας από τις υποτιθέμενες βλάβες;΄ ρωτούν όσοι εξέφρασαν την επισήμανση παραπάνω.

Η ελεύθερη βούληση των ανθρώπων είναι ιερή και σεβαστή, οπότε κανείς δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα από κάποιον για την ζωή εκείνου. Δεν είναι το κυρίως θέμα το απαιτητικό και ίσως ασύμβατο με τις αξίες μας περιβάλλον αλλά το πώς ερμηνεύουμε και αξιοποιούμε σύμφωνα με τις δικές μας αρετές και δεξιότητες/αξίες την καθημερινότητά μας και πως μέσα από αυτή εκπληρώνουμε τους προσωπικούς μας στόχους. Πόσο διατεθειμένοι είμαστε να ζήσουμε μία ζωή που μας αξίζει σύμφωνα με τις βαθιά βιωμένες αξίες μας, τους στόχους που μας εμπνέουν και την συνειδητή απόλαυση του δώρου της ζωής μας; Πόσο αποφασισμένοι είμαστε να εκφράσουμε την αγάπη πρώτα από όλους στον ίδιο μας τον εαυτό με πληρότητα, υγεία σε όλα τα επίπεδα και ευγνωμοσύνη για την παρουσία μας στον πλανήτη αυτό;

‘Όπως ξεκάθαρα μας λέει ο Επίκτητος: ΄Δεν μετράει αυτό που σου συμβαίνει αλλά το πώς αντιδράς σε αυτό΄.