Αναγνωρισιμότητα, φήμη, δόξα, υστεροφημία, αποδοχή, σεβασμός είναι λίγα από τα προνόμια που απολαμβάνει ένας μεγάλος ηγέτης. Είναι προνόμια που σίγουρα οι περισσότεροι από εμάς θα θέλαμε να απολαμβάνουμε και εμείς. Όλοι έχουμε όνειρα, όλοι πιστεύουμε ότι άσχετα με το επίπεδο που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, έχουμε ένα σπάνιο και ιδιαίτερο χάρισμα και ότι μπορούμε να επηρεάσουμε τους γύρω μας, αφήνοντας το στίγμα μας. Το παράδοξο όμως είναι, ότι ενώ όλοι το ονειρευόμαστε, λίγοι τελικά είναι αυτοί που καταφέρνουν να γίνουν πραγματικοί ηγέτες και να αφήσουν το στίγμα τους. Η αιτία έγκειται στο γεγονός ότι οι μεγάλοι ηγέτες ερμηνεύουν με διαφορετικό τρόπο τον όρο ηγεσία. Για αυτούς ηγεσία δε σημαίνει προνόμια και αναγνώριση, για αυτούς ηγεσία σημαίνει θυσία.
Οι μεγάλοι ηγέτες κατανοούν ότι για να φτάσουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους και να αφήσουν το στίγμα τους πρέπει να γίνουν η αλλαγή που θέλουν να δουν στους άλλους και για αυτό είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν πρώτοι αυτοί τα παρακάτω:
Η ικανοποίηση των προσωπικών συναισθημάτων λειτουργεί αντιστρόφως ανάλογα με το συμφέρον του συνόλου
Το Εγώ για χάρη του εμείς
Πρωταρχικό και εφόρου ζωής καθήκον ενός ηγέτη είναι να αναγνωρίζει και να αναπτύσσει ικανούς ηγέτες γύρω του. Για να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο όμως θα πρέπει ο ηγέτης να παραμερίσει το (αρνητικό) εγώ του και να νιώθει σιγουριά για τον εαυτό του, γιατί πολλές φορές η ανάπτυξη των άλλων μπορεί να σημαίνει ότι αυτοί μπορεί και να τους ξεπεράσουν. Ο Adrew Carnegie, ένας από τους πλουσιότερους Αμερικανούς όλων των εποχών, ανέφερε χαρακτηριστικά ότι ήθελε να τον θυμούνται ως ένα άνθρωπο που ήξερε πώς να στρατολογεί στην υπηρεσία του ανθρώπους που ήξεραν πιο πολλά από αυτόν.
Τα συναισθήματα για χάρη του κοινού συμφέροντος
Η ικανοποίηση των προσωπικών συναισθημάτων λειτουργεί αντιστρόφως ανάλογα με το συμφέρον του συνόλου. Ένας ηγέτης είναι διατεθειμένος να θυσιάσει την ενστικτώδη τάση για συμπόνια ή εκδίκηση, για χάρη των μακροπρόθεσμων οφελών που θα προκύψουν για το σύνολο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι αυτά των Ουίνστων Τσόρτσιλ και Νέλσον Μαντέλα. Ο μεν Τσόρτσιλ αναγκάστηκε να μην αποτρέψει το βομβαρδισμό της πόλης Coventry, γνωρίζοντας ότι θα χαθούν ανθρώπινες ζωές, για να μη βάλει σε κίνδυνο μια πηγή στρατιωτικών πληροφοριών με εξαιρετικά υψηλές διασυνδέσεις. Από την άλλη ο Μαντέλα , είναι ζωντανό παράδειγμα της ανθρωπιάς και του συμβιβασμού, καθώς όταν αποφυλακίστηκε και ανέλαβε την εξουσία, παρόλα τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστη και τα 27 χρόνια φυλάκισης δεν αναζήτησε την εκδίκηση, αλλά παρότρυνε τους οπαδούς του να μην ταπεινώσουν τους αντιπάλους του και να μην εκδικηθούν για όλα εκείνα τα χρόνια του απαρτχάιντ.
Τις δικαιολογίες για χάρη των αποτελεσμάτων
Αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη θυσία που πρέπει να κάνει κάποιος για να μπορέσει να ηγηθεί. Πρέπει να αποκόψει τον εαυτό του από την ευκολία που του προσφέρει μια δικαιολογία (όσο και αν ευσταθεί αυτή) , να «κάψει» κάθε «γέφυρα» που τον συνδέει με αυτή και να αποδείξει πρώτα από όλους στον εαυτό του και μετά στους γύρω του ότι σημασία δεν έχει τι σου συμβαίνει αλλά το πώς εσύ αντιδράς σε αυτό. Στην προσπάθεια επίτευξης οποιουδήποτε στόχου, είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο, ότι θα συναντήσουμε εμπόδια. Εμπόδια που πολλές φορές είναι τόσο μεγάλα, ώστε μπορούμε να τα παρομοιάσουμε με βουνά. Τα βουνά όμως, όπως απέδειξε ο Μέγας Αλέξανδρος όταν πέρασε μαζί με τους 20.000 στρατιώτες του από ένα μονοπάτι του όρους Ζάγρος για να βρεθεί στην πλάτη των έκπληκτων Περσών, δεν αποτελούν εμπόδια, όταν οι ηγέτες είναι αποφασισμένοι και έχουν ξεκάθαρους στόχους.
Σχόλια