Το παρόν άρθρο συγκεντρώνει οχτώ από τα πιο όμορφα μαθήματα που μου δίδαξε το course "Scaling Excellence: How You Can Help Make It Happen" του Stanford Innovation and Entrepreneurship Certificate.
Συνοδοιπόροι μου στο ταξίδι αυτό ήταν οι καθηγητές μου Hayagreeva Rao, Atholl McBean Professor of Organizational Behavior and Human Resources at Stanford Graduate School of Business, και Bob Sutton, Professor of Management Science and Engineering και Professor of Organizational Behavior (by courtesy).
1. H μαγεία του αριθμού 7
1956. Ο George Miller καταρτίζει το πιο σημαντικό άρθρο («The Magic Number Seven, Plus or Minus Two”) στην ιστορία της «Ψυχολογίας της Προσοχής» (Psychology Attention) στο οποίο καταγράφει πως τα πράγματα τα οποία μπορούμε να αποθηκεύσουμε κάθε φορά στη μνήμη μας είναι 7 (συν πλην δυο- δηλαδή κάποιοι άνθρωποι μπορούν να θυμηθούν 9 στοιχεία και κάποιοι άλλοι 5).
Η ακριβώς αντίστοιχη διαπίστωση έγινε με το πείραμα του Baba Shiv σχετικό με το Decision Making και το Λογικό και Συναισθηματικό Εγκέφαλο (Rational ≠ Emotional Brain) στα πλαίσια του Stanford Business School Marketing Group. Σε δύο ομάδες προπτυχιακών φοιτητών του Πανεπιστημίου, δόθηκε τυχαία μία πρόκληση: Η μία ομάδα θα έπρεπε να θυμηθεί έναν 7ψήφιο αριθμό ενώ η άλλη ομάδα θα έπρεπε να θυμηθεί έναν 2ψήφιο αριθμό. Έπειτα τους ζητήθηκε να πάνε στο τέλος της αίθουσας όπου είχαν τοποθετηθεί δύο διαφορετικών ειδών σνακ. Το ένα ήταν φρούτα ενώ το άλλο κέικ, και το εντυπωσιακό που συνέβη είναι πως οι μεν που ανήκαν στην ομάδα που έπρεπε να θυμηθεί τον 7ψήφιο αριθμό ήταν διπλά επιρρεπείς στο να επιλέξουν το κέικ αντί την πιο υγιεινή επιλογή των φρούτων, ακριβώς επειδή η ένταση της προσπάθειας που κατανάλωναν ήταν μεγαλύτερη και το μυαλό δεν είχε περισσότερο χώρο για να μπορέσει να σκεφτεί και πως «πρέπει να φάω σωστά». Συγκεκριμένα, 63% της ομάδας με τον πιο μεγάλο αριθμό διάλεξε το κέικ. Την ίδια στιγμή μόνο το 41% της ομάδας με το μικρότερο αριθμό επέλεξε το κείκ.
Η πρώτη αυτή ομάδα, η ομάδα των 7 ψηφίων, στην προσπάθεια να θυμηθεί τον πιο περίπλοκο αριθμό, δεν έδινε σημασία στην παράμετρο της υγιεινής διατροφής καθώς όλη η δύναμη τους (επιστημονικά το “working memory”) και η θέλησή τους είχε αφοσιωθεί στην απομνημόνευση των αριθμών με αποτέλεσμα να ενδώσει στα γλυκά.
Όπως σημειώνει ο Huggy Rao, καθηγητής μου και Atholl McBean Professor of Organizational Behavior - Stanford Graduate School of Business: «Τί είναι αυτό που χρειαζόμαστε για να μειωθεί ο πειρασμός; Χρειαζόμαστε Δύναμη Θέλησης, Willpower», και έτσι όπως βρέθηκε το «γνωστικό φορτίο» (“cognitive load”) είναι αυτό που μειώνει τη δύναμη θέλησής μας, ο λόγος και που η ομάδα του 7ψηφιου αριθμού ενέδωσε στο κέικ. Με άλλα λόγια, τα 5 παραπάνω ψηφία ήταν “cognitive load” που υπερφόρτωσαν τον προμετωπιαίο φλοιό του εγκεφάλου και αποδυνάμωσαν τη δύναμη θέλησης. Πέντε, δηλαδή, παραπάνω κομματάκια πληροφορίας που είναι αρκετά για να μας κάνουν να παραδοθούμε στο comfort food ή στον εκάστοτε πειρασμό. Αυτός είναι και ο λόγος που μετά από μία κουραστική ημέρα στο γραφείο, δεν επιλέγουμε να φάμε σαλάτα αλλά πατατάκια και πίτσα.
2. Η Αριστεία
Αποτελεί ένα από τα παράδοξα της γνώσης ότι ο,τι νομίζουμε ότι γνωρίζουμε πιο πολύ, τελικά δε το γνωρίζουμε πραγματικά. Σε έρευνα που έγινε στο Stanford, όταν C-Executives εταιριών ρωτήθηκαν τι είναι αριστεία, οι απαντήσεις που δόθηκαν ποίκιλαν: Αριστεία είναι να είναι ένας συνεπής high performer. Αριστεία είναι να είσαι καινοτόμος. Αριστεία είναι ένα καλό εργασιακό περιβάλλον και ένα μέρος που οι πελάτες αγαπούν. Αριστεία είναι να πετυχαίνεις ένα ορόσημο. Απαντήσεις σύμφυτες με την έννοια της αριστείας όπως εξερευνήθηκε από τον Πλάτωνα, τον Κομφούκιο και τον Αριστοτέλη. Το Stanford ωστόσο σημειώνει πως αριστεία ναι, είναι όλα τα παραπάνω αλλά αν δίναμε έναν συμπεριφορικό ορισμό στην αριστεία από κοινωνική επιστήμη και σκοπιά θα ήταν: «Ένας άριστος οργανισμός είναι αυτός όπου οι άνθρωποι κάνουν το σωστό ακόμα και αν κανένας δεν τους βλέπει.» Κάτι που εδράζεται στο γεγονός του felt accountability. Felt accountability σημαίνει να έχω μία αίσθηση ότι το μέρος και ο οργανισμός μου ανήκει (δουλεύω και «πονάω» την επιχείρηση σαν να είμαι ο ιδιοκτήτης - Psychological Ownership) και ταυτόχρονα έχω μία αίσθηση υποχρέωσης (Sense of Obligation).
3. Tα δύο πιο σημαντικά συλλογικά αισθήματα (“collective emotions”) είναι ο Θυμός και η Περηφάνια
Είναι, έτσι, σημαντικό να αναπτύξουμε μία γραμμή ιστορίας που θα έχει το ένα από τα δύο ή εναλλακτικά και τα δύο.
4. Η βασική δουλειά των τεχνολογικών μεγαθηρίων της Silicon Valley δεν είναι η Καινοτομία αλλά η Πρόσληψη
Και το πραγματικό ερώτημα είναι κατά πόσο θα μπορέσουμε να προσλάβουμε ανθρώπους οι οποίοι έχουν την προδιάθεση να αναπτύξουν Felt Accountability. Από εκεί και έπειτα όλα τα υπόλοιπα θα φροντιστούν και γίνουν από μόνα τους σα φυσική συνέχεια.
5. Η ιδανική ομάδα αποτελείται από τρεις διαφορετικές τυπολογίες: Τον Ninja, τον Jedi και τον Πειρατή (Pirate)
Ο Ninja είναι o AAA εργαζόμενος, ο άσος στην αρμοδιότητα του (πχ. ο καλύτερος προγραμματιστής). Είναι αυτός που άριστα υλοποιεί την αριστεία.
Ο Jedi, είναι ο εργαζόμενος ο οποίος θα εντοπίσει ένα πρόβλημα και, χωρίς να περιμένει την καθοδήγηση του μάνατζερ του , θα το λύσει μόνος του ή αυτός που θα ρωτήσει το αφεντικό του πως ορίζει το πρόβλημα και έπειτα θα πάει και θα λύσει το πραγματικό πρόβλημα. Είναι αυτός που αποκωδικοποιεί τα μυστήρια του DNA του οργανισμού, κάνει own τα προβλήματα που τυχόν ανακύπτουν και τα λύνει χωρίς να περιμένει οδηγία των ανωτέρων.
Ο δε Πειρατής (Pirate) είναι ο business anarchist. Αυτός που αμφισβητεί τις νόρμες και βάζει ερωτήματα στους κανόνες, τα projects, τις φόρμες προβαίνοντας σε συνεχή disruptions.
6. To ιδανικό μέγεθος μιας ομάδας είναι 5 άτομα (Hackman and Vidmar). Αν συγκεντρώσεις αυτούς τους 5 ανθρώπους, θα πρέπει να μπορείς να τους ταΐσεις με δύο μεγάλες πίτσες. Αν χρειαστείς και τρίτη πίτσα, τότε η ομάδα σου δεν είναι σωστά απαρτισμένη (The AMAZON’s Two Pizza Rule).
7. Έχουμε συνηθίσει να αναρωτιόμαστε το «γιατί», θέλοντας να κατανοήσουμε τον κόσμο και τις αποφάσεις μας. Τελικά, όμως, όσο σημαντικό είναι το «γιατί», άλλο τόσο σημαντικό είναι το «γιατί όχι».
8. Τα καλύτερα είναι αυτά που γίνονται με δάκρυα στα μάτια
Όπως η ιστορία του Jordan Kassalow, founder του “Vision Spring”, στην επαρχία του Μεξικό σε αγροτική ζώνη, όταν φοιτητής Οφθαλμιατρικής ακόμα, συνάντησε ένα αγοράκι 7 χρονών που πήγαινε στο σχολείο των τυφλών. Εξετάζοντας όμως τα μάτια του, συνειδητοποίησε πως δεν ήταν τυφλό απλά χρειαζόταν ένα ζευγάρι γυαλιά με μεγαλύτερη ένταση και ήταν εκείνος ο οποίος τοποθέτησε στα μάτια του το καινούργιο ζευγάρι γυαλιά και βίωσε αυτό το μοναδικό συναίσθημα. Όπως ο ίδιος αφηγείται η στιγμή που οι φακοί των γυαλιών βρέθηκαν στην ίδια ευθεία με τα μάτια , το κενό βλέμμα του παιδιού μεταμορφώθηκε ξαφνικά σε ένα υπέροχο χαμόγελο χαράς και το παιδάκι είδε κατευθείαν. «Όπως μου αρέσει να λέω, του έδωσα το φως του και μου έδωσε το σκοπό μου.»
Σκοποί για το λόγο που όλα γίνονται. Για αυτά που αξίζει τα «τυφλώσεις» για λίγο μάτια και να δεις με την καρδιά τις ιστορίες με τις οποίες θέλεις να στολίσεις τη ζωή σου.
Και τελικά για να σκεφτείς.
Αν είσαι στο δρόμο των δακρύων, είσαι στο σωστό.
Σχόλια