Γιατί το μονοπάτι προς την εξέλιξή μας στην ζωή δεν είναι μια εύκολη διαδρομή;

Αρχίζουμε βάζοντας ένα μεγάλο ερωτηματικό στο τέλος της πρότασης του  τίτλου. Είναι μία ερώτηση που πολλοί από μας ίσως έχουμε ήδη κάνει ή την κάνουμε στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Όχι πάντα με την πιο πάνω διατύπωση αλλά με αρκετές πιο πρακτικές και ΄λογικές΄ εκδοχές : ΄Γιατί τώρα να μου συμβεί αυτό;΄   ΄Είναι άδικο αυτό που μου συμβαίνει, πάνω που είχαν αρχίσει να στρώνουν τα πράγματα΄   ΄Πότε επιτέλους θα βελτιωθεί η κατάσταση αυτή;΄  ΄Πότε θα απολαύσω αμέριμνος την ζωή μου;΄ 

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό και κρίσιμο να παρατηρήσουμε πως νοιώθουμε όταν αναρωτιόμαστε τα παραπάνω. Τι άλλο σκεφτόμαστε, τι φόβοι εμφανίζονται, ποιο συναίσθημα μας διαπερνά, τι θεωρούμε ότι κάναμε ΄λάθος΄;  Η προσωπική διαχείριση της ερώτησης είναι το πιο βασικό βήμα για την διαδικασία προσέγγισης της απάντησης και της δικής μας ισορροπίας.

Απάντηση που παραπέμπει στην δέσμευσή μας για την διαδρομή ζωής και απαιτεί από μας να επιδείξουμε ικανότητες και δεξιότητες που ίσως δεν ενδυναμώσαμε έως τώρα , να δούμε τα πράγματα με μακροσκοπική στρατηγική.  Η δέσμευση να προχωρήσουμε δυναμικά  μπορεί να προκύψει το ίδιο ισχυρή ακόμα κι αν ΄μας προλάβουν οι εξελίξεις΄ όταν συνήθως τα πάντα δείχνουν ΄αποτυχία΄, ΄αδικία΄, ΄καταστροφή΄ ή ΄αναποδιά΄. ΄Μα καλά΄ θα πει κανείς  ΄μήπως δεν είναι; Αφού έτσι βιώσαμε την εμπειρία.΄

Ναι βέβαια, με την οπτική που είχε στην ζωή του εκείνη την στιγμή. Αυτό που προτείνουμε ως εναλλακτική και πιο δημιουργική οπτική είναι η παρατήρηση και αντίληψη ενός άλλου επιπέδου πραγματικότητας. Μία διαφορετική αλλά παράλληλη προσέγγιση που τιμά και αποδέχεται τις ΄αποτυχίες΄ και ΄αναποδιές΄ ως ευκαιρίες βαθιάς κατανόησης και προσωπικής ενδυνάμωσης.

Η διαδρομή στην ζωή δεν είναι πάντα σταθερή προς τα εμπρός, ίσως 3 βήματα μπροστά, 1 βήμα πίσω , 4 βήματα μπροστά, 2  πλάϊ  κ.ο.κ.  Ο νόμος της συμπαντικής συγχρονικότητας  μπορεί να μας οδηγήσει μέσα από φαινομενικές αποτυχίες και δυσκολίες σε άλλους δρόμους που ούτε μπορούσαμε να ονειρευτούμε, σε μονοπάτια που έχουμε την δυνατότητα και ευκαιρία να αξιοποιήσουμε το μέγιστο δυναμικό μας, το ηγετικό μας πρόσωπο.

Τι απαιτείται από μας ώστε να ενταχθούμε ενεργά και να γίνουμε πιο συμβατοί στην διαδικασία αυτή;  Αρχικά καλούμαστε να αποδεχθούμε ένα ανώτερο σκοπό  στο ταξίδι αυτό της ζωής μας, όπως κι αν αυτός γίνεται αντιληπτός από μας  - εφόσον βέβαια γίνεται. Καλούμαστε να αποδεχθούμε ότι η ζωή μας είναι πολύ πιο σημαντική από το αδιάκοπο κυνήγι της μονόπλευρης υλικής κατεύθυνσης και σχετίζεται με την συνεισφορά μας προς τους άλλους ανθρώπους γύρω μας μέσω των ικανοτήτων και χαρισμάτων μας. Καλούμαστε ακόμα να αποδεχθούμε και να αναδείξουμε το πλήρες δυναμικό μας ώστε να βιώσουμε εσωτερική αρμονία και ισορροπία μέσα από μία πλήρη και ευτυχισμένη ζωή με ανταλλαγή με τους άλλους .

΄Κι αν δεν βρίσκουμε κάποιο ανώτερο σκοπό στην ζωή μας; ΄

Ίσως η ρήση του Μάρκου Αυρήλιου έρχεται ως απάντηση : ‘’ Όλα όσα ακούμε είναι άποψη και όχι γεγονός. Όλα όσα βλέπουμε είναι οπτική και όχι η αλήθεια.’’