Πως ενισχύουμε την ανθεκτικότητά μας σε σχέση με τις αντιξοότητες της ζωής

10 Σεπτεμβρίου 2017 . Το βλέμμα μου πέφτει στον προσδιορισμό αυτής της ημέρας…’’Παγκόσμια Ημέρα Πρόληψης Αυτοκτονίας’’ πράγμα που με κάνει να διαβάσω παρακάτω  : Περίπου 800.000 άνθρωποι αυτοκτονούν κάθε χρόνο στον πλανήτη και εκτιμάται ότι διπλάσιος αριθμός κάνει την απόπειρα  (στοιχεία από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας).

Αμέσως σχηματίζεται στον νου μου η διαδοχή των φάσεων :  Σκέψη – Απόφαση – Πράξη – Αποτέλεσμα  και  αναρωτιέμαι πόσα εκατομμύρια άνθρωποι πήραν την απόφαση αλλά δεν προχώρησαν σε πράξη και πόσοι ακόμα έμειναν στην σκέψη χωρίς να πάρουν την απόφαση ,  ως πιθανή -ίσως -επιλογή για το μέλλον. Πέραν τυχόν  ψυχικών αποκλίσεων και επιβαρυμένων καταστάσεων , υπάρχει και η οπτική ότι ‘δεν μπορώ πλέον’, ‘ δεν αντέχω άλλο’, ‘εγκαταλείπω’.

Ίσως κάποιοι από μας παραξενεύονται από τον όρο ανθεκτικότητα  καθώς είμαστε σε μία εποχή που προσπαθούμε καθημερινά για την ‘απόδραση’ από τα πλαίσια και τις περιοριστικές συνθήκες και πεποιθήσεις, σε συλλογικό αλλά και ατομικό επίπεδο. Άρα για ποια ανθεκτικότητα μιλάμε όταν ‘’δεν αντέχουμε άλλο’’;

Συνήθως όταν καταλήγουμε να πούμε ‘είναι αβάσταχτο’, ‘είναι τραγικό’, ‘δεν αντέχω’, υπάρχει μία περιοριστική και μη ορθολογική πεποίθηση την οποία πιστεύουμε χωρίς διερεύνηση.  Η αξιολόγηση , η αμφισβήτηση και ο εξορθολογισμός αυτής της πεποίθησης  μας οδηγούν σε βαθύτερες συνειδητοποιήσεις και  μας δίνουν την δυνατότητα να κοιτάξουμε τα πράγματα με άλλο μάτι. Γιατί όταν κάτι είναι δυσάρεστο είναι απαραίτητα και τραγικό; Πως προκύπτει ότι δεν μπορούμε να το αντέξουμε πλέον;  Σε αυτήν μας την προσπάθεια μπορούμε να αποδεχθούμε την βοήθεια των ανθρώπων γύρω μας – είτε επαγγελματιών ή φίλων – οι οποίοι έχουν την δυνατότητα να συνεισφέρουν προς μία διαφορετική  και φρέσκια οπτική.

Η  δραστηριοποίηση σε τομείς που μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον , μας αναπτύσσουν και μας ενισχύουν την συναισθηματική νοημοσύνη και ανταλλαγή  (υποστηρικτική αλληλεπίδραση με άλλους, εθελοντισμός , ανακάλυψη νέων πεδίων δράσης κλπ) πέραν των δυσκολιών που ήδη αντιμετωπίζουμε είναι ένα ακόμη ενδυναμωτικό βήμα για την διαδικασία που εμπλεκόμαστε.

Η ‘απολογιστική’ προσέγγιση  και συνειδητοποίηση των δυσκολιών που είχαμε στο παρελθόν στην ζωή μας και τις υπερβήκαμε , δείχνει τον δρόμο για αυξημένη κατανόηση και προσαρμοστικότητα στις δυσκολίες και τα εμπόδια που έχουν προκύψει. Σίγουρα καλούμαστε να δούμε πίσω από την επιφανειακή κατάσταση το συμπαντικό μήνυμα που μας φέρνουν οι δοκιμασίες και οι προκλήσεις μας ώστε να προσαρμόσουμε ανάλογα την συμπεριφορά και την κατεύθυνσή μας στην ζωή.

Επικεντρώνουμε την εστίαση κυρίως σε αυτό που επιδιώκουμε  και συντονιζόμαστε με τον νέο  στόχο και παράλληλα απελευθερώνουμε τους φόβους και τις αβεβαιότητές μας. Αυτή η διαδικασία απελευθέρωσης προκύπτει με την αναλυτική βοήθεια του νου , ώστε να συνειδητοποιούμε το πιθανό μέλλον και τις ρεαλιστικές συνέπειές του (επεκτείνουμε τις πιθανές παρενέργειες για να προσεγγίσουμε τους κυρίαρχους φόβους).

Ανακαλύπτουμε και επαναπροσδιορίζουμε τις ουσιαστικές ανάγκες μας και παραμερίζουμε τις όποιες επιθυμίες λειτουργούν ως αυστηρός κριτής και σαμποτέρ στην προσπάθεια μας για ανάκαμψη. Επιστρέφουμε έτσι σε ένα περιβάλλον απλότητας με επιστροφή στις ζωτικές ανάγκες μας , δίνοντας νέο μήνυμα και στόχο στην ζωή μας.

Ολοκληρώνουμε με μία στωϊκή προσέγγιση, δίνοντας  βαρύτητα στην επισήμανση του Επίκτητου : ‘ Υπάρχει μόνο ένας δρόμος για την ευτυχία και αυτός είναι να σταματήσεις να ανησυχείς για πράγματα τα οποία είναι πέρα από την δύναμη της θέλησής σου. ’