Κάπως έτσι θα έπρεπε να ξεκινάμε όλοι εμείς οι «ειδικοί» όταν αναφερόμαστε στο καυτό αυτό θέμα για τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου, μάλλον ορθότερα για τη διάρκεια που ένας προορισμός υποδέχεται επισκέπτες με σκοπό τον τουρισμό.
Υπάρχουν πολλές προσεγγίσεις για το θέμα αυτό. Αυτή που συναντάμε πιο συχνά είναι σε επίπεδο πολιτικής. Δεν υπάρχει αιρετός που να πέρασε από θέση ευθύνης στον Τουρισμό και να μην έχει αναφερθεί στο θέμα και να μην έχει υποσχεθεί ότι αυτός/ή θα βρει τη λύση. Τα αποτελέσματα τα έχουμε στη διάθεση μας, μια τουριστική περίοδο διάρκειας, στην καλύτερη περίπτωση, τριών μηνών και τη μέση δαπάνη του επισκέπτη να πέφτει στα 430 €, τη στιγμή που στην Κύπρο κινείται στα 660 € και στην Ισπανία φτάνει τα 970 €.
Στην αντίπερα όχθη βρίσκονται οι Τουριστικές Επιχειρήσεις και επαγγελματίες, συγκοινωνίες, καταλύματα, ταξιδιωτικά γραφεία, επιχειρήσεις με δραστηριότητες, ξεναγοί, οδηγοί βουνού κλπ, ένας μεγάλος κατάλογος που επωφελούνται από τον Τουρισμό και θα επιθυμούσαν να λειτουργούν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα με καλύτερες τιμές και προγραμματισμό.
Οι επισκέπτες ενός προορισμού αγοράζοντας ένα τουριστικό πακέτο δεν αγοράζουν εισιτήριο, διαμονή σε ξενοδοχείο αλλά όνειρα και την προσδοκία μιας εμπειρίας
Υπάρχει τρόπος λοιπόν να επιμηκυνθεί η Τουριστική περίοδος;
ΣΙΓΟΥΡΑ ΝΑΙ, το αποδεικνύουν προορισμοί, όπως η Κρήτη, η Άνδρος, η Κάλυμνος και επιχειρήσεις, που παραμένουν σε λειτουργία πέραν από την «καθορισμένη» περίοδο και επιδεικνύουν κερδοφορία.
Το ζήτημα είναι πολύπλοκο καθώς το τουριστικό προϊόν, σύμφωνα με τον ακαδημαϊκό κ. Ευάγγελο Χρήστου, αποτελεί ένα αμάλγαμα υπηρεσιών και πόρων που προσφέρονται και ελέγχονται από διάφορες επιχειρήσεις, οργανισμούς και φορείς, και η υλοποίηση των προτάσεων αποτελεί συλλογική ευθύνη όλων, καθώς προϋποθέτει την καλλιέργεια και την ανάπτυξη συνεργιών και κλίματος συνεργασίας μεταξύ όλων των τουριστικών εταίρων.
Πρακτικά οι διοικητικοί φορείς έχουν την βασική ευθύνη της λειτουργίας των υποδομών και την εξασφάλιση της πρόσβασης στον προορισμό, γεγονός που αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση για έναν τόπο. Οι αεροπορικές συνδέσεις, το οδικό δίκτυο, η καθαριότητα, ένα καλό διακριτικό σύστημα αστυνόμευσης που να αποτρέπει την εγκληματικότητα, αποτελούν στοιχεία που ενισχύουν την τουριστική ανάπτυξη.
Από πλευράς επιχειρήσεων θα πρέπει να υπάρξει συνεργασία σε οριζόντια και κάθετη κατεύθυνση ώστε να δημιουργηθούν ελκυστικά τουριστικά πακέτα που θα δίνουν βάση στη σύγχρονη τάση της επιθυμίας του τουρίστα για την απόκτηση εμπειρίας στον τόπο που επισκέπτεται.
Οι επισκέπτες ενός προορισμού αγοράζοντας ένα τουριστικό πακέτο δεν αγοράζουν εισιτήριο, διαμονή σε ξενοδοχείο, εκδρομές και δραστηριότητες, αλλά όνειρα και την προσδοκία μιας εμπειρίας που φαντάζονται ότι θα βιώσουν κατά την επίσκεψή τους σε έναν τουριστικό προορισμό ή κατά τη διαμονή τους σε ένα τουριστικό κατάλυμα.
Από την πλευρά των επιχειρήσεων το κρίσιμο ζήτημα είναι η διαμόρφωση της ενός προϊόντος που θα ανταποκρίνεται στη συγκεκριμένη εμπειρία με χαρακτηριστικά υψηλής ποιότητας και καλής εξυπηρέτησης. Σκοπός οφείλει να είναι η προσφορά μιας αξέχαστης και βεβαίως θετικής τουριστικής εμπειρίας που να μπορεί να προσφέρει ποικίλες ωφέλειες στον επισκέπτη, όπως σωματικές, ανάπαυση, αναψυχή, κοινωνικές, ανάπτυξη σχέσεων με άλλους ανθρώπους, ομάδες και πολιτισμούς, γνωστικές, μάθηση, ανάπτυξη ικανοτήτων και ψυχολογικές, αυτοπραγμάτωση, προσωπική έκφραση και ανάπτυξη.
Στην κατεύθυνση αυτή ο μαζικός τουρισμός σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο με τη χαμηλότερη τιμή, η οποία περιλαμβάνει μόνο τις στοιχειώδεις παροχές είναι φανερό ότι δεν ανταποκρίνεται στις επιθυμίες του σύγχρουνου τουρίστα, ο οποίος αξίζει να σημειωθεί, είναι έτοιμος να πληρώσει υψηλότερο τίμημα για την αγορά αυτών των υπηρεσιών που θα τον ικανοποιήσουν απόλυτα.
Η μορφή τουρισμού που ανταποκρίνεται σε αυτό το σκοπό είναι ο εναλλακτικός τουρισμός που θεωρείται βιώσιμος τουρισμός και ο οποίος, κατά τον ορισμό του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού (UNWTO), «ανταποκρίνεται στις ανάγκες των σημερινών τουριστών και των περιοχών προστατεύοντας και αυξάνοντας τις μελλοντικές ευκαιρίες. Οδηγεί στη διοίκηση όλων των πόρων με τέτοιο τρόπο ώστε οικονομικές, κοινωνικές και αθλητικές ανάγκες να ικανοποιούνται, ενώ διατηρεί την πολιτιστική ακεραιότητα, τις ουσιαστικές οικολογικές διαδικασίες, τη βιολογική διαφορετικότητα και τα συστήματα υποστήριξης ζωής».
Καταλήγοντας πρακτικά, για έναν τουριστικό προορισμό, θα πρέπει να γίνουν στοχευμένες κινήσεις με βάση Στρατηγικό Σχέδιο τεκμηριωμένο, ώστε να μην επιδέχεται αμφισβητήσεις από κανένα μέρος των εμπλεκόμενων με το τουριστικό προϊόν για τον συγκεκριμένο προορισμό.
Από πλευράς πολιτικής διοίκησης, από τους ανθρώπους δηλαδή που υπηρετούν στις συγκεκριμένες θέσεις, είτε πρόκειται για αιρετούς, είτε για διοικητικό προσωπικό, προτείνεται να αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες και να δρομολογούνται ενέργειες που εξασφαλίζουν την προσβασιμότητα του προορισμού, τη λειτουργία των υποδομών καθώς και να ενθαρρύνουν και να υποστηρίζουν πρωτοβουλίες ιδιωτικών φορέων και επιχειρήσεων που αναλαμβάνουν το ρίσκο να παρουσιάσουν στην αγορά προϊόντα τουριστικά που στοχεύουν στην επιμήκυνση της περιόδου.
Από την άλλη πλευρά οι επιχειρηματίες θα πρέπει να αντιληφθούν τη δύναμη της δικτύωσης και να επιδιώκουν, ακόμη κι αν οι διοικητικές αρχές δεν ανταποκρίνονται, να δημιουργούν οριζόντια και κάθετα δίκτυα στην κατεύθυνση της δημιουργίας ολοκληρωμένων ελκυστικών τουριστικών πακέτων τα οποία θα πληρούν τις ποιοτικές προδιαγραφές των αγορών στις οποίες στοχεύουν.
Ένα απλό παράδειγμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι η ανάπτυξη, σε Πανελλαδικό επίπεδο του Περιπατητικού Τουρισμού, στοχεύοντας στις αγορές της Κεντρικής Ευρώπης και ιδιαίτερα στη Γερμανική αγορά, της οποίας οι κάτοικοι αναζητούν προορισμούς για τη μορφή αυτή των διακοπών, μια και βάσει ερευνών έχει διαπιστωθεί ότι ο περίπατος είναι η δεύτερη δημοφιλέστερη δραστηριότητα και κίνητρο για την πραγματοποίηση ενός ταξιδιού, μετά την ποδηλασία.
Προορισμοί, όπως η Άνδρος, το Μαίναλο και πρόσφατα το Μέτσοβο προχώρησαν σε πιστοποίηση μονοπατιών και ήδη έχουμε απτά αποτελέσματα, καθώς οι ομάδες τουριστών για τον σκοπό αυτό έρχονται κυρίως Άνοιξη και Φθινόπωρο, εκτός δηλαδή των περιόδων αιχμής.
Συμπερασματικά λοιπόν προκύπτει ότι η επιμήκυνση ΜΠΟΡΕΙ να επιτευχθεί, αρκεί να υπάρξει συνεργασία όλων των εμπλεκομένων, μελέτη των αγορών, δημιουργία των κατάλληλων προϊόντων, στρατηγικός σχεδιασμός και προσεκτική εκτέλεση προωθητικών ενεργειών και ΠΩΛΗΣΕΩΝ. Το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό να γίνει αντιληπτό μια και έχουμε συνηθίσει στην αναμονή βέλτιστων αποτελεσμάτων με βάση την αρχή της ελάχιστης ενασχόλησης, ή πολύ απλά να κάνουν ΑΛΛΟΙ τη δουλειά που ΕΜΕΙΣ πρέπει να κάνουμε.
Σχόλια