Απελευθέρωση από το βαθύτερο αίτιο της προσωπικής μας Κρίσης

Είμαστε ακόμη πιτσιρίκια , στην ηλικία συνήθως των 5-6 χρόνων , όταν  κτίζουμε  την προσωπικότητά μας  με κύρια δομικά στοιχεία τα κάμποσα τραύματα , κάθε είδους , της μέχρι τότε  ζωής μας . Τότε είναι που φτάνει – καμουφλαρισμένο με πινελιές επαγγελματικού προσανατολισμού – ένα μήνυμα με την μορφή ερώτησης , το οποίο αφήνει συνειδητό και υποσυνείδητο στίγμα : ΄Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις Νικόλα; ΄

Πολύ αργότερα στην ζωή μας θα συνειδητοποιήσουμε το βάρος του υπαινισσόμενου νοήματος της ερώτησης αυτής. Εισπράττουμε και επίσημα την πρώτη ουσιαστική κρυάδα ότι αυτό που είμαστε δεν αξίζει αν δεν γίνουμε κάτι διαφορετικό και κοινώς αποδεκτό από οικογένεια και κοινωνία. Θα χρειαστεί να περάσουν κάποιες δεκαετίες ώστε στην κατεύθυνση του υπαρξιακού προσανατολισμού να δοκιμάσουμε την αντίθετη πορεία: Αυτό τελικά που χρειάζεται να ανακαλύψουμε είναι αυτό που ήδη  είμαστε τώρα και όχι αυτό που θα γίνουμε. 

Ξεχάσαμε την γνώση αυτή επειδή αναγνωρίσαμε και ταυτίσαμε  τον εαυτό μας σύμφωνα με την αντίληψη των πραγμάτων του εξωτερικού κόσμου σε συνδυασμό με τις σκέψεις που δημιουργούν εκείνα στον εσωτερικό μας κόσμο. Η ταυτότητά μας βρίσκεται (ή βρισκόταν ανάλογα με την προσωπική μας εξέλιξη) σε αυτά τα πράγματα. Αυτή η ψευδαίσθηση μας κάνει να ξεχνάμε τον αμέτρητο πλούτο της αυθεντικής  ύπαρξής μας.

Η αλήθεια είναι ότι , από το ξεκίνημα της ζωής μας , το μόνο ασφαλές πλαίσιο που εμπιστευόμαστε να προσδεθούμε είναι το ΕΓΩ. Το ΕΓΩ όμως προσπαθεί να σταθεροποιήσει την απατηλή αυτή αίσθηση του εαυτού με την απόκτηση περισσοτέρων : γνώσεων, υλικών αγαθών, επιθυμιών, κατακτήσεων κτλ. Οι διαρκείς αλλαγές σε ένα περιβάλλον ζωής που αλλάζει και εξελίσσεται  και σε έναν εαυτό που αλλάζει και εξελίσσεται οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε πλήρη αστάθεια του όλου έργου του, ακόμα κι αν υπάρχουν οι σχετικές επιτεύξεις των στόχων.(εκείνες δημιουργούν τον σχεδιασμό νέων κ.ο.κ)

Το ΕΓΩ σύρεται στην ροή αυτή της μεταβολής των δεδομένων και μαζί ταλαιπωρεί και μεταλλάσσει  την –απατηλή-ταυτότητά μας. Αυτή η ταύτισή  μας με  τον αδηφάγο κύκλο των μορφών, της ‘ετικέτας’ , των  υλικών αγαθών, των επιθυμιών , της ματαιοδοξίας  και της ψευδαίσθησης δημιουργεί ένα συνεχές κενό, μία αξιακή κρίση: Καταλήγουμε να ‘’Eίμαστε’’ ότι μας λείπει, ότι χάσαμε, ότι δεν μπορούμε να αποκτήσουμε πια.  Όλο αυτό το δημιούργημα λειτουργεί  ως μια βαριά άγκυρα που κρατάμε βυθιζόμενοι ενώ προσπαθούμε να βγούμε στην επιφάνεια και μας βασανίζει η  αρνητική προσδοκία : ‘’Δεν είναι δυνατόν εγώ να …’’, ‘’Είμαι…’’

Το μόνο ρεαλιστικό και απελευθερωτικό βήμα είναι να αφήσουμε την άγκυρα να πέσει στον βυθό  και να ανεβούμε ανάλαφροι και με όσες ανάσες μας απομένουν πλέον στην επιφάνεια. Η φράση ‘’Εγώ είμαι ‘’ υπάρχει και έχει νόημα χωρίς καμμιά άλλη προσθήκη!  Κατά την διάρκεια της πνευματικής αφύπνισης βρίσκουμε τον εαυτό μας σε μια νέα διάσταση, στην οποία ο αληθινός εαυτός  υπήρχε ανέκαθεν. Η βαθιά κατανόηση και οι συνειδητοποιήσεις ανοίγουν διάπλατα τα σιωπηλά βάθη της ύπαρξής μας.

Η καλύτερη θεραπεία αυτής της- επιβαλλόμενης από το ΕΓΩ -  λήθης , στην οποία  αναφερθήκαμε,  είναι ο κατάλληλος και διαυγής τρόπος της κατανόησης και συνειδητοποίησης, η αφύπνιση και διάσωσή μας.