Ο Αόρατος Ηγέτης

Όπου υπάρχει όμως πολύ φως, υπάρχουν και σκιές. Και σήμερα στις σκιές της ιλουστρασιόν ηγεσίας κατοικεί ένας άλλος τύπος ηγέτη. Ένας τύπος ηγέτη που περνά απαρατήρητος και είναι σχεδόν αόρατος και την ίδια στιγμή είναι αυτός που αλλάζει τα πράγματα.

Ένα ιδιαίτερο φαινόμενο στο εταιρικό σύμπαν, είναι πως οι ηγέτες με τη μεγαλύτερη και βαθύτερη επίδραση είναι εκείνοι που μιλούν το λιγότερο για τον εαυτό τους. Και το κάνουν όχι απο ντροπή ή συστολή, αλλά από μια ξεκάθαρη οπτική που λέει πως η δουλειά τους δεν είναι η προβολή αλλά το να υπηρετούν τους άλλους.

Το “Εγώ” και το “Εμείς”

Ας κάνουμε μια μικρή άσκηση.

Φανταστείτε δύο ηγέτες. Ο πρώτος βρίσκεται παντού: σε panels, σε podcasts, σε αυτοβιογραφικά βιβλία με τίτλους του τύπου “Τα Μυστικά της Ηγεσίας”. Είναι επικοινωνιακός, είναι λαμπερός, δείχνει ικανός.

Ο δεύτερος από την άλλη είναι παλαιάς κοπής. Σπάνια δίνει συνεντεύξεις. Δουλεύει αθόρυβα, στηρίζει την ομάδα του, αποδίδει ευθύνες δίκαια και επιδεικνύει σοβαρή ανθεκτικότητα όταν τα πράγματα δυσκολεύουν. Δεν ξέρεις ότι υπάρχει μα είναι αφιερωμένος σε αυτό που κάνει.

Ποιον θα προσλαμβάνατε; Ποιον θα θέλατε για δικό σας ηγέτη αν είχατε την επιλογή;

Ο Jim Collins στο must read βιβλίο του Good to Great, δείχνει πως οι πιο επιτυχημένοι ηγέτες είναι ένα ιδιαίτερο μωσαϊκό ταπεινότητας και αποφασιστικότητας. Και η έρευνα δείχνει πέραν πάσης αμφιβολίας πως αν δείτε μια επιχείρηση που από καλή έγινε εξαιρετική, στο τιμόνι της καθόταν ένας τέτοιος ηγέτης. Πάντα!

Το ουσιαστικότερο ερώτημα όμως, είναι πιο απλό και με έναν τροπο ενοχλητικό: Στον υπέρλαμπρο φτιασιδωμένο κόσμο των influencers υπάρχει χώρος σήμερα για ήσυχους και ταπεινούς ηγέτες;

Ο Ήχος δεν Είναι Μέτρο της Ουσίας

Η απάντηση είναι πως όχι μόνο υπάρχει, αλλά σε αυτήν τη βίαια αυτοαναφορική εποχή, η ήσυχη και ταπεινή ηγεσία αποτελεί επιτακτική ανάγκη.

Έχουμε περισσότερη ανάγκη από ανθρώπους σαν τον Ken Iverson και λιγότερο σαν τον Al Dunlap.

Είναι ο Ken Iverson που ως ο επικεφαλής της Nucor, μιας μικρής εταιρείας στον τομέα του χάλυβα, την έκανε κολοσσό την ίδια στιγμή που δεν είχε καν γραφεία για τα στελέχη του.

Ο Iverson δεν φώναξε, δεν έγραψε βιβλία, δεν αναζήτησε δόξα. Ο Iverson έκανε τη δουλειά. Τόσο απλά. Έχτισε μια κουλτούρα όπου η ευθύνη, η εμπιστοσύνη και η απόδοση ήταν συλλογικές έννοιες, κοινό κτήμα όλων.

Από την άλλη έχουμε τον Al Dunlap πρώην CEO της Scott Paper. Τι έκανε o Dunlap; Πολύ απλά ειπωμένο, εξάντλησε τον οργανισμό που διηύθυνε μέσω της υπερπροβολής. Απέλυσε 11.200 εργαζόμενους, έγραψε ένα αυτοβιογραφικό best seller και τελικά φρόντισε να πουλήσει την εταιρεία στην Kimberly-Clark λαμβάνοντας μισθούς, μετοχές και άλλα ανταποδοτικά οφέλη ύψους $100 εκατομμυρίων.

Σε μια συνέντευξη είχε δηλώσει:

"Ναι, άνθρωποι έπρεπε να απολυθούν, αλλά με την πάροδο του χρόνου η εταιρεία θα αναπτυχθεί, θα ευημερήσει και θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας."

Ποιος Παίρνει το Credit;

Ιδού μια κρίσιμη ερώτηση:

Υπάρχει ένα σταθερά εμφανιζόμενο μοτίβο συμπεριφοράς στους ηγέτες που δημιουργούν και αφήνουν πίσω τους έναν ισχυρό οργανισμό;

Απάντηση:

Ναι. Δεν παίρνουν τα εύσημα.

Οι ήσυχοι, ταπεινοί και αποτελεσματικοί ηγέτες αναφέρονται συχνά στην τύχη, μιλάνε πάντα για ομάδα και δεν ξεχνούν τις συνθήκες που τους βοήθησαν να πετύχουν.

Αυτό όταν τα πράγματα πάνε καλά. Διότι όταν αποτυγχάνουν παίρνουν πάνω τους όλη την ευθύνη. Είναι το αποκαλούμενο φαινόμενο “The Window and the Mirror” φαινόμενο.

Όταν τα πράγματα πηγαίνουν υπέροχα ο ηγέτης κοιτάζει έξω από το παράθυρο και δείχνει τους ανθρώπους του οργανισμού. Όταν τα πράγματα καταρρέουν κοιτάζει στον καθρέφτη και δείχνει τον εαυτό του.

Είμαι ψευτοσεμνότητα; Όχι. Είναι μια βαθιά στάση ζωής, εργασιακού ήθους και ηθικής.

Ο Colman Mockler, CEO της Gillette, προτίμησε να υπερασπιστεί το μέλλον των εργαζομένων και των πελατών του όταν αρνήθηκε να πουλήσει την εταιρεία σε raiders που του πρόσφεραν εκατομμύρια. Έγινε ήρωας; Όχι. Πέθανε στο γραφείο του λίγο μετά την πρώτη αναγνώριση της δουλειάς του σε εξώφυλλο περιοδικού.

Εστίασε στο Σκοπό και Όχι στον Εαυτό

Ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο μάθημα της ιστορίας μας. Οι ήσυχοι ηγέτες εστιάζουν στο σκοπό της εταιρείας και όχι στον εαυτό τους. Η αποστολή του οργανισμού προηγείται της όποιας φιλοδοξίας. Και αυτή η τόσο απλή - σχεδόν αφελής - διαφοροποίηση, έχει δυνητικά τρομακτική επίδραση στην πορεία ενός οργανισμού.

Με άλλα λόγια, η μονάδα έπεται της ομάδας. Πάντα, πάντα και πάντα!

Επόμενα Βήματα - Τι Μπορούμε να Κάνουμε;

Αν είστε σε θέση ευθύνης με μία ομάδα 3 ατόμων ή μια επιχείρηση 300 εργαζομένων, μπορείτε να ξεκινήσετε πολύ απλά το ταξίδι στην ήσυχη ηγεσία.

Ιδού μερικές ιδέες:

1. Μιλήστε τελευταίοι: Δώστε χώρο στους άλλους να εκφραστούν πριν εκφράσετε καμία άποψη. Η εξουσία έχει τη δύναμη να απομονώνει χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Δώστε χώρο και προτεραίοτητα.

2. Μοιραστείτε απλόχερα την επιτυχία: Αναγνωρίστε την προσφορά των άλλων και κάντε το δημόσια. Κάντε το σε τέτοιο βαθμό που να αναδυθούν απορίες για το αν είστε εσείς που ηγείστε ή κάποιος άλλος.

3. Γίνετε το λιγότερο απαραίτητο μέλος της ομάδας: Ασχοληθείτε με το να χτίσετε ομάδες που μπορούν να λειτουργούν και χωρίς εσάς. Κυρίως χωρίς εσάς. Αυτή ήταν και παραμένει η μεγαλύτερη απόδειξη επιτυχημένης ηγεσίας.

4. Αντικαταστήστε το “εγώ” με το “εμείς”: Αλλάξτε συνειδητά τη γλώσσα που χρησιμοποιείτε. Μιλήστε περισσότερο για "εμείς" απ'ότι για "εγώ". Εστιάστε περισσότερο στο συλλογικό από το ατομικό. Τούτο αποτελεί τόσο μια εξωτερική συμπεριφορά όσο και μια εσωτερική συναισθηματική διακίνηση. Με απλά λόγια, γίνετε ο ηγέτης που όταν φύγετε οι άνθρωποι θα λένε "ήταν τιμή μου να δουλέψω εκεί" και όχι "ήταν τιμή μου να δουλεύω για αυτόν."

Η ήσυχη, η ταπεινή, η αόρατη ηγεσία, είναι ηγεσία με βάθος. Δεν ταιριάζει σε όλους τους ανθρώπους αλλά ταιριάζει στη συντριπτική πλειοψηφία των οργανισμών. Δεν χαϊδεύει τον ναρκισσισμό μας. Δεν γίνεται viral. Αλλά αλλάζει ζωές, αγγίζει ανθρώπους και μεταμορφώνει οργανισμούς.

Και αυτό, με έναν τρόπο, είναι παραπάνω από αρκετό.

Εις το επανιδείν.