Οι φοροαπαλλαγές είναι μία από τις λύσεις στο πρόβλημα της ασφάλισης, αλλά όχι η βασικότερη

Όποιος είναι ήδη ασφαλισμένος στον κλάδο Υγείας δεν θα κάνει δεύτερη ασφάλιση επειδή θα τη βρει 5-10 ή 20% φθηνότερη, ούτε θα αισθανθεί τυχερός για την μείωση. Και όποιος δεν είναι ασφαλισμένος, δεν θα ασφαλιστεί εάν - για παράδειγμα- το εξαμηνιαίο ασφάλιστρο υγείας μειωθεί από τα 600 ευρώ προς τα 550 ευρώ. Και για να γίνουμε ακόμη πιο ρεαλιστικοί, το πρόβλημα είναι μεικτό. Το πρώτο πρόβλημα είναι η σωστή τιμολόγηση και παροχή υπηρεσιών, το δεύτερο και σημαντικότερο πρόβλημα των ασφαλιστικών είναι ότι έχουν χαμηλή απήχηση στην κοινωνία.

Ένα πρόβλημα που προέρχεται από παλιότερες εποχές και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Στην άλλη πλευρά της εξίσωσης, υπάρχουν οι ιδιωτικές κλινικές οι οποίες βάλλονται και από το claw back και rebate αλλά και από το γεγονός ότι έχουν (έτσι λένε) πολύ εισαγόμενο πληθωρισμό στα υλικά τους.

Ο δείκτης που έβγαλε ο ΙΟΒΕ ήταν φτιαγμένος στα μέτρα των ασφαλιστικών (κόστος αποζημιώσεων) και δεν είχε άμεση επαφή με το πραγματικό κόστος. Οι ελπίδες είναι ότι η αλλαγή του δείκτη με τον Δείκτη της ΕΛΣΤΑΤ ίσως περιορίσει τις μεγάλες αυξήσεις αλλά και πάλι δεν θα δώσει λύση.

Κίνητρα για να ασφαλιστούν οι πελάτες των εταιρειών στις ασφαλίσεις κατά φυσικών καταστροφών, πλέον υπάρχουν. Η ασφαλιστική αγορά ποντάρει σε μία αύξηση καθαρής παραγωγής (χωρίς τις ανατιμήσεις) πάνω από 10% μέσα στο 2025. Η υποχρεωτικότητα ασφάλισης επιχειρήσεων με τζίρους άνω των 500.000 ευρώ είναι ίσως το καλύτερο μέτρο για αύξηση καθαρής παραγωγής. Η πρόταση για υποχρεωτική ασφάλιση σπιτιών που έχει πέσει στο τραπέζι είναι μία σοβαρή πρόταση προς συζήτηση αλλά προκαλεί σοβαρές νομικές αντιδράσεις ως προς την βασιμότητά της, γιατί δεν ενέχει το θέμα της αστικής ευθύνης. Επίσης μπορεί να εκληφθεί από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας ως ‘χαράτσι’.

Ο κλάδος της ασφάλισης υγείας (γιατί γι’ αυτό γίνεται η κουβέντα το τελευταίο διάστημα) θα πρέπει να εγκαταλείψει τις γεωμετρικές αυξήσεις μετά τις ηλικίες των 60 ετών και να επιστρέψει σε μία πιο ήπια στατική κατανομή των αυξήσεων. Σύμφωνοι, οι ηλικιωμένοι έχουν περισσότερες πιθανότητες νόσησης άρα θα έχουν μεγαλύτερες αυξήσεις όμως μπορεί οι αυξήσεις αυτές να μην είναι διψήφιες αλλά να επιμερίζονται στο βάθος του χρόνου ασφάλισης. Ένα ασφάλιστρο που αυξάνεται σταθερά πάνω από το πληθωρισμό και με χρονική συνέπεια ίσως είναι πιο αποτελεσματικό από τις εκτινασσόμενες αυξήσεις του 15-20% μετά από μία ηλικία. Το ότι οι 65άρηδες (που χρειάζονται την ασφάλιση) εγκαταλείπουν τις ασφαλίσεις τους, σε συνδυασμό με την αδιαφορία των κάτω των 35 να ασφαλιστούν, δημιουργεί ένα ηλικιακό διάστημα 35-65 που δεν μπορεί να δώσει την απαιτούμενη κερδοφορία. Ας μην ξεχνάμε ότι θεωρητικά το ηλικιακό διάστημα αυτό είναι το πιο παραγωγικό στην ζωή κάθε ανθρώπου αλλά και το πιο κοστοβόρο. Ίσως εάν κάτσουν στο ίδιο τραπέζι οι ασφαλιστικές, οι κλινικές και η εποπτική αρχή (Τράπεζα της Ελλάδος) να καταφέρουν να βρουν την λύση.