Ελένη Κωνσταντινίδη: «Χωρίς κόπο δεν κατακτάς την κορυφή»

Η Ελένη Κωνσταντινίδη ανέλαβε τα ηνία του Make-A-Wish Greece τον Νοέμβριο του 2024, σε μια οργάνωση της οποίας το Διοικητικό Συμβούλιο αποτελείται αποκλειστικά από εθελοντές με μέγιστη διάρκεια θητείας τα 6 έτη, καθώς στόχος είναι η διασφάλιση της ανεξαρτησίας, της διαφάνειας και της συμπερίληψης. Εκτός από την ενασχόλησή της με τον εθελοντισμό, η ίδια διατελεί CEO στην εταιρεία Publicom Hill + Knowlton, που δραστηριοποιείται στον κλάδο της επικοινωνίας και των Δημοσίων Σχέσεων.

Μεταξύ άλλων μιλάει για την αξία του εθελοντισμού και της κινητοποίησης, για τη δύναμη της ελπίδας, ειδικά στα παιδιά, για τη δυσκολία των γυναικών να συνδυάσουν επιτυχώς την καριέρα τους με την οικογένειά τους δίνοντας το 100% του εαυτού τους και στα δύο, για τη δύναμη της αποφασιστικότητας αλλά και για το πόση σημασία έχουν τελικά η ενσυναίσθηση και οι καλές προθέσεις.

«Ένα παιδί, βλέποντας τη βαθύτερή του ευχή να πραγματοποιείται, πιστεύει ότι όλα μπορούν να συμβούν»

Μιλώντας αρχικά για το Make-A-Wish Ελλάδος, η κυρία Κωνσταντινίδη αναφέρει ότι η οργάνωση δεν επιλέγει ευχές. «Στόχος μας είναι η εκπλήρωση όλων των αιτημάτων που δεχόμαστε, παιδιών 3-18 ετών που νοσούν με απειλητικές για την ζωή τους ασθένειες. Φέτος αισίως εκπληρώσαμε 378 ευχές, περίπου 1 ευχή κάθε 23 ώρες. Το εγχείρημα αυτό έχει αρκετές προκλήσεις, όμως αυτές μας πεισμώνουν και μας κάνουν ακόμη πιο δημιουργικούς στο να βρούμε τους κατάλληλους τρόπους να επιτελούμε καθημερινά τον σκοπό για τον οποίο υπάρχουμε. Στόχος κάθε εκπλήρωσης ευχής είναι να έχει τη μέγιστη επίδραση στη σωματική και ψυχική ευεξία ενός παιδιού, στο αίσθημα της χαράς, της συμπερίληψης, της αναψυχής, της ενδυνάμωσης της αυτοπεποίθησης για την συνέχιση των θεραπειών αλλά και της καλύτερης συνεργασίας με τους θεράποντες γιατρούς, της αίσθησης ανεμελιάς και παιδικότητας. Στόχος κάθε ευχής είναι να κάνει ένα παιδί, που καλείται να ενηλικιωθεί πριν την ώρα του για να αντιμετωπίσει έναν άνισο εχθρό, να γίνει και πάλι παιδί. Για να το πετύχουμε αυτό, πρέπει να εκμαιεύσουμε τη βαθύτερη ευχή ενός παιδιού. Γιατί μόνο τότε μπορεί το παιδί να πιστέψει ότι, εάν η βαθύτερη του ευχή μπορεί να πραγματοποιηθεί, όλα μπορούν να συμβούν, ακόμη και το πιο σημαντικό, το να γίνει δηλαδή καλά. Άρα η διαδικασία της εκμαίευσης είναι πολύ σημαντική και χρονοβόρα. Μετά από την εκμαίευση ξεκινάει το ταξίδι της ευχής μέσω του σχεδιασμού και της προσμονής. Όπως μας έχουν πει παιδιά, τίποτα δεν είναι σταθερό στη ζωή τους την περίοδο που νοσούν εκτός από τη δέσμευσή μας ότι η ευχή τους θα εκπληρωθεί. Νεράιδες και ξωτικά επισκέπτονται τα παιδιά σε τακτά χρονικά διαστήματα και μοιράζονται με αυτά τις ιδέες και τις σκέψεις για τον σχεδιασμό της ευχής δημιουργώντας μεγάλη προσμονή που τα βοηθάει στην θεραπευτική τους πορεία. Η ημέρα εκπλήρωσης της ευχής είναι πολύ σημαντική και μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για εμάς, αφού πρέπει να είναι πλήρως εξατομικευμένη για κάθε παιδί. Μπορεί τα παιδιά να έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε 5 κατηγορίες ευχών (εύχομαι να αποκτήσω, εύχομαι να συναντήσω, εύχομαι να γίνω, εύχομαι να πάω, εύχομαι να ζήσω μια εμπειρία), όμως καμία ευχή δεν είναι σαν κάποια άλλη, γιατί κάθε παιδί είναι ξεχωριστό. Λόγω των παραπάνω, πιστεύουμε ότι δεν εκπληρώνουμε απλά ευχές γιατί κάθε ευχή δεν είναι απλά μια ευχή αλλά πολλά παραπάνω: χαρά, δύναμη, ελπίδα».

«Η βασική πρόκληση μιας γυναίκας είναι ο συνδυασμός καριέρας με οικογένεια»

Η κυρία Κωνσταντινίδη δηλώνει ότι δεν έχει βιώσει κάποια έμφυλη διάκριση στον επαγγελματικό χώρο της επικοινωνίας στον οποίο δραστηριοποιείται, ίσως γιατί αντιπροσωπεύεται κατά μεγάλο ποσοστό από γυναίκες. «Όμως, η βασικότερη πρόκληση μιας γυναίκας σε οποιοδήποτε επαγγελματικό χώρο είναι να μπορέσει να συνδυάσει την καριέρα της με την οικογένεια. Και τα δύο χρειάζονται προσήλωση, δέσμευση, ενέργεια, χρόνο, φροντίδα και αγάπη. Πίστευα πάντα και πιστεύω ακόμη ότι είναι αδύνατο να γίνουν και τα δύο ταυτόχρονα και ισάξια καλά. Και σε αυτό το σημείο κάθε γυναίκα πρέπει να πάρει μια συνειδητή απόφαση για το τι από τα δύο θα "θυσιάσει" λίγο ή πολύ για ένα χρονικό διάστημα. Εγώ δεν μπορούσα να φανταστώ να λείπω από την ζωή των παιδιών μου μεγαλώνοντας, από τα μικρά μέχρι και τα μεγάλα. Ευτυχώς πλέον υπάρχουν αποδεκτές πρακτικές στον εργασιακό χώρο που βοηθούν τις γυναίκες – μητέρες να μη χρειάζεται να θυσιάσουν την καριέρα τους αλλά ούτε και τον πολύτιμο χρόνο με τα παιδιά τους», επισημαίνει.

«Η αναποφασιστικότητα δεν οδηγεί πουθενά - Όλες μου οι αποφάσεις με οδήγησαν εδώ που είμαι σήμερα»

Ποιες ήταν οι αποφάσεις που καθόρισαν τη μέχρι σήμερα πορεία της; «Πολλοί λένε ότι η ζωή σε πάει… άλλοι λένε ότι εσύ πας τη ζωή. Εγώ πιστεύω σε έναν συνδυασμό. Γιατί κάθε απόφαση σε οδηγεί κάπου. Το μόνο που δεν σε οδηγεί πουθενά είναι η αναποφασιστικότητα», αναφέρει σχετικά.

«Ήταν άπειρες οι φορές που πήρα μια απόφαση αλλά κάτι συνέβη και αυτή ανετράπη. Ήταν άλλες τόσες οι φορές που πήρα μια άλλη απόφαση και εκ του αποτελέσματος ήταν λάθος. Όμως όλες αυτές οι αποφάσεις, σωστές ή λάθος, με έφεραν εδώ που είμαι σήμερα. Οπότε δεν θα σας μιλήσω για συγκεκριμένες αποφάσεις αλλά για τον κοινό τους παρονομαστή. Κάθε απόφαση πηγάζει από την καρδιά και την έχει επεξεργαστεί το μυαλό».

«Ένας καλός ηγέτης, για να πάει μακριά, πρέπει να πλαισιώνεται από καλή ομάδα»

Όσον αφορά τις βασικές δεξιότητες που κατά τη γνώμη της κυρίας Κωνσταντινίδη χρειάζεται να κατέχει κάποιος για να γίνει ηγέτης στον επιχειρηματικό κόσμο, η ίδια αναφέρει πως άκουσε πρόσφατα το CEO να αποκωδικοποιείται σαν Chief Emotional Officer. «Μπορεί να ακούγεται αρκετά "γυναικείο" αλλά πιστεύω ότι ένας Chief Executive Officer χωρίς emotional intelligence μπορεί να φτάσει μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο γιατί στο τέλος της ημέρας με ανθρώπους έχουμε να κάνουμε – είτε πουλάμε υπηρεσίες, είτε προϊόντα, είτε επικοινωνία, είτε διαχειριζόμαστε ένα άτομο είτε μια ολόκληρη ομάδα», υπογραμμίζει. «Ένας ηγέτης πρέπει να μπορεί να οδηγήσει αλλά και ταυτόχρονα να εμπνεύσει. Θυμάμαι τον πατέρα μου που είχε έρθει να παρακολουθήσει ένα μάθημά μου στο Harvard που λεγόταν "the power of teams". Και τον ρωτάει ο καθηγητής μου "εσείς τι πιστεύετε για την δύναμη των ομάδων;", με τον πατέρα μου να απαντά: "έχετε δει ποτέ αγάλματα ομάδων; Εγώ τα μόνα αγάλματα που βλέπω είναι ηγετών". Σκληρό αλλά ταυτόχρονα αληθινό. Ο ηγέτης έχει την τελική ευθύνη να φέρει το αποτέλεσμα, να βρει τους τρόπους να επιβιώσει αλλά και να προοδεύσει αυτός και η ομάδα του, να επαναπροσδιορίσει την ύπαρξη της εταιρείας και του σκοπού της αλλά και να παραμείνει ανθεκτικός και δημιουργικός σε όλες τις προκλήσεις που θα εμφανιστούν. Ένας καλός ηγέτης πάνω από όλα, όμως, γνωρίζει ότι για να πάει μακριά, πρέπει να έχει καλή ομάδα. Μόνος δεν κατάφερε κανείς πολλά. Και εδώ έρχεται για εμένα το πιο σημαντικό και υποτιμημένο skill κάθε ηγέτη – το να είναι καλός άνθρωπος. Πολλές φορές μπερδεύουμε το καλός με το αδύναμος, όμως η καλοσύνη είναι η μεγαλύτερη δύναμη όλων. Με το καλό πάντα μπορείς να καταφέρεις περισσότερα», διαμηνύει η CEO της Publicom.

Τα φοιτητικά της χρόνια διαμόρφωσαν τη φιλοσοφία ζωής της

Η ίδια έχει σπουδάσει στο Harvard. Στο σχολείο ήταν μαθήτρια του 19.7, όπως αναφέρει, αλλά πέραν αυτού της άρεσαν πολύ τα κοινά και εμπλεκόταν πολύ με αυτά. «Ήμουν στην κορυφή της ακαδημαϊκής επίδοσης .. ή έτσι ήθελα να πιστεύω. Όταν, όμως, φοίτησα στο Harvard, κατάλαβα ότι γύρω μου υπήρχαν άνθρωποι στις ίδιες αλλά και πολύ ψηλότερες κορυφές. Αυτό ήταν μια τεράστια πρόκληση που με δυσκόλεψε αλλά με έμαθε να προχωρώ παρακάτω ακόμη και φοβισμένη», δηλώνει. «Συνολικά, όμως, ήταν μια εμπειρία που μου άνοιξε τα μάτια – πνευματικά έχοντας ανθρώπους με τους οποίους το πιο κοντά στο οποίο μπορείς να φτάσεις είναι διαβάζοντας ένα τους βιβλίο, να τους ακούς στην τάξη να σου διδάσκουν. Ψυχικά έχεις να αντιμετωπίσεις το μακριά από την οικογένεια, τη μοναξιά, το άγνωστο και την ανάγκη του να βρεις ξανά κάπου να ανήκεις. Νομίζω ότι τα φοιτητικά μου χρόνια ήταν η περίοδος που εν τέλη διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου, τη φιλοσοφία ζωής μου και τον σκοπό μου», προσθέτει η κυρία Κωνσταντινίδη.

Όχι άλλα παράπονα - Αντ' αυτού, δράση

Για εκείνη, ο εθελοντισμός είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί κάποιος να κάνει στον εαυτό του αλλά και στην κοινωνία. «Έχω βαρεθεί να ακούω τον κόσμο να παραπονιέται για το πού πάει η κοινωνία, για το ότι είναι σάπια και σαθρή και ότι πλέον δεν υπάρχει ανθρωπιά όπως στα παλιά τα χρόνια. Τι κάνει αυτός ο κόσμος που τα λέει αυτά για να βοηθήσει; Ποιος πραγματικά επιλέγει να αφιερώσει μέρος του ελεύθερου χρόνου του και της περίσσειας ενέργειας που έχει στο να βοηθήσει τον συνάνθρωπο; Σκεφτείτε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος εάν ο καθένας από εμάς είχε τις πνευματικές, ψυχικές και σωματικές αντοχές να δώσει ένα μέρος αυτών στον συνάνθρωπο. Γιατί όταν κάνουμε καλό, πρώτα από όλα νιώθουμε εμείς καλά για τον εαυτό μας», δηλώνει, συμπληρώνοντας ότι το μόνο που χρειάζεται ο εθελοντισμός είναι δέσμευση και συνέπεια. «Δεν έχει σημασία εάν κάποιος αφιερώσει 1 ώρα την εβδομάδα ή 10. Το βασικότερο είναι να προσφέρει τον εαυτό του κάθε εβδομάδα. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να φέρουμε την αλλαγή. Κάνοντας ο καθένας από κάτι μικρό και όλοι μαζί κάτι μεγάλο. Συγκινούμαι βλέποντας τους 500 + εθελοντές, χωρίς τους οποίους το έργο μας δεν θα ήταν εφικτό, να δηλώνουν συμμετοχή κατευθείαν και να καλύπτουν ανάγκες που αναρτά ο οργανισμός είτε για βάρδια σε bazaar, είτε για εκπλήρωση ευχής, είτε για μεταφορές, διακοσμήσεις, νεράιδες, ξωτικά», υπογραμμίζει. «Συγκινούμαι ακόμη περισσότερο βλέποντας μητέρες που έχουν χάσει τα παιδιά τους να γίνονται εθελόντριες στον οργανισμό λέγοντας ότι θέλουν να βοηθήσουν αυτούς που βοήθησαν να φωτίσει το πρόσωπο των παιδιών τους με χαμόγελο ακόμη και όταν υπήρχε μόνο σκοτάδι. Αυτά όλα, ο εθελοντισμός δηλαδή, μου δίνουν ελπίδα και με κάνουν να πιστεύω ότι η καλοσύνη υπάρχει μέσα στον καθένα μας», αναφέρει αισιόδοξα η κυρία Κωνσταντινίδη.

Οι γυναίκες επιχειρηματίες χρειάζεται να προχωρούν μπροστά ακόμη και φοβισμένες

Τέλος, θα συμβούλευε τις γυναίκες που κάνουν τώρα τα πρώτα τους βήματα στο επιχειρείν να είναι ασταμάτητες αλλά ταυτόχρονα επιεικείς με τον εαυτό τους. «Να κάνουν αυτό που λέει η καρδιά τους γιατί μόνο έτσι θα είναι καλές σε αυτό που κάνουν. Να βλέπουν τη μεγάλη εικόνα, κάνοντας όμως ένα βήμα τη φορά. Να μείνουν πιστές στις αξίες τους και στα θέλω τους. Να είναι προετοιμασμένες ότι χωρίς κόπο δεν κατακτάς την κορυφή και να προχωρούν πάντα μπροστά, ακόμη και φοβισμένες», αναφέρει καταληκτικά.