Σκέφτηκα να το «αφήσω να πέσει κάτω», να το προσπεράσω, να μη του δώσω σημασία. Άλλωστε είναι η πρώτη φορά (ή θα είναι η τελευταία) που ένας CEO δίνει συνέντευξη προτάσσοντας το τεράστιο «εγώ» του, ενδεδυμένος με αυτοκρατορική περιβολή, περιαυτολογώντας δίχως καμία ουσία και αναμασώντας γενικεύσεις και κλισέ;
Ολοκληρώνεις την ανάγνωση –αν αντέξεις– και διαπιστώνεις ότι είναι γεμάτη με χιλιοειπωμένα slogan. Βεβαίως φταίει και το ίδιο το μέσο και ο –κατ΄ ευφημισμό– δημοσιογράφος που «έστησε» αυτές τις ερωτήσεις για να προβάλλουν τις αρετές και το ανάστημα του ερωτώμενου.
Πιστεύω ότι οι «αγιογραφίες» κάνουν ζημιά κυρίως τόσο σε εκείνους που δίνουν συνεντεύξεις και στις επιχειρήσεις τους όσο και στα μέσα που φανερώνουν την ένδειά τους αφού ανέχονται την προβολή –είτε αυτή είναι δωρεάν είτε έναντι τιμήματος– ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα να επιδείξουν. Και για να μη νομίζετε ότι πλάθω ιστορίες, ας δούμε μαζί την παρακάτω –προς αποφυγήν– περίπτωση.
- Σε μια συνέντευξη 570 λέξεων, μέτρησα 8 «εγώ». Θυμήθηκα το περίφημο άλμπουμ « Δοξάστε με» του Χάρρυ Κλυνν, εν έτει 1979 και το ομώνυμο κομμάτι του. Απολαύστε το: https://www.youtube.com/watch?v=plBFnE9Szcs «Φίλοι, συμπολίτες, συμπατριώτες δοξάστε με! Είμαι ο συνάνθρωπος σας, είμαι Εγώ…» Σε αντιδιαστολή, δεν υπήρχε ούτε ένα «εμείς», έστω και για τα μάτια του κόσμου.
- Οι άλλοι έπρεπε ν' αλλάξουν, να μάθουν, να βελτιωθούν, να ενστερνιστούν,…. Οι «άλλοι» είναι οι εργαζόμενοι. Καμία απολύτως κουβέντα για το «εμείς» ως διοίκηση. «Οι άνθρωποι έπρεπε να αλλάξουν και να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα…».
- Ελπίδες και ευχολόγια. Αφού απουσιάζει το «εμείς» και επειδή χρειάζεται να γίνουν πράγματα προκειμένου μια επιχείρηση να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα, ο CEO επιστράτευσε τρίτο πρόσωπο παθητικής φωνής στις εγκλίσεις υποτακτικής και προστακτικής: Να υιοθετηθούν…, να εκπληρωθεί…, να δημιουργούνται…, να προσελκύονται…, κ.λπ. Όλα αυτά θα γίνουν με έναν μαγικό τρόπο από μόνα τους. Κάτι σαν θαύμα, σαν μια ευχή και μια προσμονή για να δοθούν λύσεις και απαντήσεις από τη Θεία Χάρη. Αλληλούια!
- Ο CEO δεν θα μπορούσε να ήταν κάτι λιγότερο από ένας ήρωας, έτοιμος να θυσιάσει και να θυσιαστεί, που θα κάνει «ό,τι χρειάζεται», που «θα παλέψει μόνος» με τα στοιχειά του κόσμου –τον ανταγωνισμό, τις συνθήκες που μεταβάλλονται, τους πελάτες που επιζητούν συνεχώς νέες λύσεις, το θεσμικό πλαίσιο που δεν συνηγορεί. «Εγώ έπρεπε να μείνω προσηλωμένος στο στόχο…», «εγώ χρειάστηκε να ήμουν πάντα εκεί προκειμένου να…». Ενώ βλέπετε οι άλλοι…ΔΕΝ…
- Όλοι μας έχουν διάφορα πάθη σε τούτη τη ζωή. Αλλά τούτος ο CEO είναι μοναδικός. «Έχω πάθος με το όραμα…» είπε με φωνή στεντόρεια… και έτρεξαν τα οράματα να κρυφτούν. «Αυτός δεν είναι στα καλά του» συλλογίστηκαν και εξαφανίστηκαν μην τους βρει κάποιο κακό. Ποιος σας είπε ότι ένας ηγέτης δεν έχει μεταφυσικές ανησυχίες;
- Μας είπε και άλλα πράγματα του συρμού, όπως για το μετασχηματισμό της εταιρίας, για την πρόκληση της αλλαγής τους κουλτούρας, για νέες νόρμες, για την εισαγωγή της καινοτομίας, για τη βελτίωση της απόδοσης στην παραγωγή, για την υιοθέτηση νέων τεχνολογιών. Κυρίως, όμως μάθαμε ότι η ευθύνη του ήταν να «ανελκύσει» τα στελέχη του. Θα μπορούσα να καταλάβω τη μεταφορική χρήση του όρου αν επρόκειτο για CEO ναυτιλιακής εταιρίας αφού ο όρος ανέλκυση αποτελεί την διαδικασία έλξης ενός ογκώδους αντικειμένου από τον βυθό. Εκτός αν θεωρηθεί ότι οι άνθρωποι του ήταν στο βυθό και ήταν εκείνος που φρόντισε για την ανέλκυση τους. Τι άλλο να σκεφτώ.
- Η συνέντευξη έκλεισε με ένα κρεσέντο όπως άλλωστε θα άξιζε στο εν λόγω στέλεχος. «Ο CEO αποτελεί το κεφάλαιο για μια εταιρία και μέσω αυτού αντικατοπτρίζεται η φήμη της…»
Αυτά παθαίνει όποιος έχει πάθος με οράματα και άντε μετά να μαζευτεί.
Σχόλια