Συναντήσαμε την Ελευθερία Αργύρη στο ολοκαίνουργιο της κατάστημα, στο τέσσερα της οδού Φαρμάκη, ένα μικρό στενό που βρίσκεται στην Πλάκα, κάπου ανάμεσα στο Cine Paris, τα εστιατόρια, τα περιποιημένα παλιατζίδικα της πλατείας Φιλομούσου Εταιρείας και τον Βρεττό.
Καθίσαμε γύρω από το τραπέζι-γραφείο της που έχει δημιουργήσει ο πατέρας της (εκμαγέας με συνεργασίες, μεταξύ άλλων, με το Μουσείο της Ακρόπολης και Το Μουσείο Μπενάκη) και πιάσαμε την κλωστή από την αρχή.
Από το σπίτι στα Αναφιώτικα
Η Ελευθερία μπορεί να μην κατάγεται από την Ανάφη αλλά είναι, ένα από τα λιγοστά άτομα που μεγάλωσε και ζει ακόμα στα Αναφιώτικα, σε αυτή το εξωπραγματικό “νησί” του βράχου της Ακρόπολης.
Όπως μου εξηγεί, η καθημερινότητα των κατοίκων αυτού του μέρους, λόγω της ιδιομορφίας του, είναι διαφορετική. Τα κτίσματα δεν αλλάζουν για να υιοθετήσουν δεδομένα σημερινά, αντιθέτως, παραμένουν στην δική τους κλίμακα. Και είναι οι κάτοικοί τους που είναι επιφορτισμένοι με το να τα διατηρήσουν και να τα φροντίσουν μαθαίνοντας να ζουν με τον τ(ρ)όπο σύμφωνα με τον οποίο οικοδομήθηκαν.
Η Ελευθερία για παράδειγμα, η αδερφή της και ο πατέρας της ζουν σε τρία διαφορετικά πολύ μικρά ξέχωρα σπιτάκια που ενώνονται μέσω μιας κοινής εσωτερικής αυλής και μιας κουζίνας.
Εκεί, σε αυτούς τους κοινούς χώρους είναι που συναντιούνται οι άνθρωποι καθημερινά και έτσι μεγάλωσε η Ελευθερία, με πολλά εικαστικά ερεθίσματα από τους γονείς αλλά και πολύ ράψιμο και πλέξιμο μαζί με την Γερμανίδα μητέρα της που τους μετέδωσε αυτό το κομμάτι και της δικής της κουλτούρας.
Έως τo Siel στην Πλάκα
Για χρόνια προσπαθούσε να βρει χειροποίητα ρούχα στην Αθήνα, έψαχνε τα vintage και τα thrift μαγαζιά της Αθήνας για να ανακαλύπτει κάθε τόσο τους δικούς της φορέσιμους μα και απτά οικείους θησαυρούς.
Κατέληξε να γνωρίζει ιδιόκτητες και πωλητές με το μικρό τους όνομα, ώσπου αποφάσισε να κάνει μια πρώτη βόλτα στα υφασματάδικα του κέντρου της Αθήνας και μια πρώτη απόπειρα να φτιαξει τα δικά της ρούχα. Όπως τα ήθελε.
Και το πείραμα πέτυχε. Η ίδια ξεκίνησε να φοράει τα ρούχα της και να αισθάνεται όμορφα μέσα σε αυτά, τα ρούχα της που φέρουν μια άλλη αίσθηση, την ανθρώπινη επαφή σε κάθε τους βελονιά. Απλές γραμμές, όμορφα υλικά, καλοδουλεμένες λεπτομέρειες, πηγαία ηθική στη μόδα και slow fashion ρυθμοί.
Και γρήγορα φίλες και γνωστές της ζήτησαν να φτιάξει ρούχα και για εκείνες. Και γρήγορα ο κύκλος που ήθελε να φορέσει τα χειροποίητα ρούχα της μεγάλωσε, κάτι που η ίδια ούτε είχε προηγουμένως φανταστεί, ούτε οραματιστεί.
Έτσι λοιπόν άρπαξε την ευκαιρία να εργαστεί ως πωλήτρια και παράλληλα να διαθέσει την πρώτη δική της συλλογή σε μικρή παραγωγή σε πώληση σε ένα από τα αγαπημένα καταστήματα με vintage είδη στην Κυψέλη.
Μέχρι που ο η πανδημία και η καραντίνα της άλλαξαν τα σχέδια, που στην ουσία τα επίσπευσαν καθώς οι παραγγελίες που λάμβανε στα social media με την άνοδο της τάσης ανεύρεσης χειροποίητων ειδών, πολλαπλασιάστηκαν.
Δεν προλάβαινε να ράβει, όπως μου λέει, στην καινούργια της πια εξελιγμένη ραπτομηχανή, ενώ με το τέλος της πανδημίας κατέλαβε το μισό από το εργαστήριο του πατέρα της που βρίσκεται επίσης στην Πλάκα για να χωρά τις εργασίες της.
Σήμερα, στο πιο πρόφατο βήμα της ανοίγει το κατάστημα της στην οδό Φαρμάκη, έναν χώρο που λειτουργεί ως workshop, κατάστημα και showroom για να έρχεται σε επαφή με τον κόσμο με την ίδια οικεία αίσθηση, μιας μικρής κλίμακας, με ανθρώπινη επαφή, με γούστο, αισθητική και μια καλή διάθεση που όλα τα χωρά.
Σχόλια