Ασφαλής ή ευτυχισμένος - το ανέκφραστο δίλημμα του σύγχρονου ανθρώπου

Το παράδοξο της υπέρμετρης αποξένωσης σε έναν κόσμο διαρκώς συνδεδεμένο όλο και περισσότερο είναι ότι ζούμε σε μια εποχή απόλυτης τεχνολογικής διασύνδεσης, αλλά ταυτόχρονα βιώνουμε και μια βαθιά αίσθηση απομόνωσης. Οι πεποιθήσεις και οι φόβοι που έχουμε αναπτύξει μέσα στην ασφάλεια της «φούσκας» των δικών μας ανθρώπων αλλά και των δικών μας αντιλήψεων (και προκαταλήψεων, θα τολμήσω να προσθέσω) μας απομακρύνουν από την ουσιαστική σύνδεση με τον διπλανό μας...

Μεγαλώσαμε σε κοινωνίες που μας έμαθαν να προστατεύουμε τον εαυτό μας - εντός και εκτός εισαγωγικών, να βάζουμε «όρια» για να μην μας πειράξουν "οι άλλοι" ή/και για να μην πληγωθούμε. Αυτά τα όρια, όμως, ενώ μπορεί να φαίνονται ασφαλή, είναι εκείνα που εύκολα και χωρίς να το καταλάβουμε γίνονται οι τοίχοι που μας απομονώνουν. Οι φόβοι μας - ο φόβος της απόρριψης, της κριτικής ή της προδοσίας - είναι σαν αόρατοι φύλακες που μας κρατούν μακριά από την αυθεντική κι αληθινή, την πολύτιμη ανθρώπινη επαφή.

Η μοναξιά δεν είναι απλώς η έλλειψη φυσικής παρουσίας άλλων ανθρώπων. Είναι ένας εσωτερικός πόλεμος: το να θέλουμε να ανήκουμε, αλλά να φοβόμαστε να εκτεθούμε. Είναι το να αναζητούμε συντροφικότητα, αλλά να αποφεύγουμε τη βαθύτερη σύνδεση επειδή αυτή απαιτεί (?) ευαλωτότητα. Συχνά, προτιμούμε να ζούμε μέσα στη ζώνη ασφαλείας της μοναξιάς παρά να ρισκάρουμε τη σύνδεση και την οικειότητα. Και σε αυτή τη ζώνη ασφαλείας, η μοναξιά γίνεται ένας γνώριμος, αλλά ταυτόχρονα και ανυπόφορος ...σύντροφος... κι εμείς απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από την ευτυχία μας...

Κι όμως, η συντροφικότητα είναι τόσο ουσιαστική και αναγκαία για την ανθρώπινη ύπαρξη όσο η τροφή και το νερό. Η επαφή με άλλους ανθρώπους δεν σημαίνει απλώς να βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο – σημαίνει να μοιραζόμαστε τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις εμπειρίες μας. Είναι η στιγμή που κάποιος μας κοιτάζει και νιώθουμε ότι μας βλέπει πραγματικά. Είναι η αγκαλιά που λέει "είμαι εδώ" και το χέρι που μας αγγίζει με κατανόηση. Είναι αυτές οι μικρές, ανθρώπινες στιγμές που γεμίζουν την ψυχή μας με φως.

Αλλά για να συμβεί αυτό, χρειάζεται θάρρος. Χωρίς θάρρος, δεν υπάρχει σύνδεση, δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη ή πρόοδος. Και μόνο με θάρρος και λίγη ...ωραία τρέλα η ζωή αποκτά ενδιαφέρον και η πορεία μας εξελίσσεται θετικά, ευχάριστα κι αποκαλυπτικά. Χρειάζεται θάρρος να γκρεμίσουμε τα εσωτερικά μας τείχη, να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας και να αναγνωρίσουμε ότι κανείς δεν είναι τέλειος – ούτε εμείς ούτε οι άλλοι ή ίσως τελικά αυτό είναι το τέλειο...; Το θάρρος δεν είναι η απουσία φόβου, αλλά η απόφαση να προχωρήσουμε παρά τον όποιο φόβο μας. Είναι το θάρρος που μας επιτρέπει να πούμε "ΝΑΙ" στην αβεβαιότητα μιας νέας γνωριμίας ή της σχέσης και να ανακαλύψουμε τη χαρά της αυθεντικής, αληθινής και ουσιαστικής σύνδεσης.

Το πρώτο βήμα για να ξεπεράσουμε τη μοναξιά είναι να παραδεχτούμε ότι την αισθανόμαστε. Το δεύτερο είναι να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: «Ποια πεποίθηση ή φόβος με κρατάει πίσω;» Ίσως είναι η πεποίθηση ότι "η ευαλωτότητα είναι αδυναμία" ή ότι "οι άλλοι δεν θα μας καταλάβουν πραγματικά" ίσως ότι "κανείς δε νοιάζεται για εμάς" ή ότι "αν ανοιχτείς κινδυνεύεις" ...ή ...ή οι χιλιάδες πιθανότητες και οι εκδοχές που μας κρατάνε δέσμιους στη "φούσκα" της ασφάλειάς μας. Και το τρίτο, και πιο σημαντικό, είναι να κάνουμε μικρά βήματα προς τον συνάνθρωπό μας – να δώσουμε και να δεχτούμε χώρο για αυθεντική σύνδεση.

Ξεκινώντας με ένα χαμόγελο, έναν καλό λόγο, ένα νεύμα γεμάτο κατανόηση, αρκετή καλοσύνη κι ευγένεια!!! Μπορούμε επίσης να κάνουμε κι άλλες μικρές πράξεις θάρρους και καλοσύνης, όπως το να κοιτάξουμε κάποιον στα μάτια, να εκφράσουμε ένα αληθινό συναίσθημά μας, την αλήθεια μας ή να μοιραστούμε την ιστορία μας ή να ζητήσουμε βοήθεια όταν τη χρειαζόμαστε.

Αυτές οι μικρές κινήσεις έχουν τη δύναμη να χτίσουν γέφυρες εκεί που πριν υπήρχαν τείχη. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, δεν είναι οι τοίχοι που μας προστατεύουν, αλλά οι γέφυρες που χτίζουμε. Και αυτές οι γέφυρες είναι που μας επιτρέπουν να ζούμε με πληρότητα, να νιώθουμε αγάπη και να δίνουμε στη ζωή μας το βάθος που της αξίζει!

Μήπως έφτασε η στιγμή κι εσύ να αφήσεις πίσω τα "όρια" και την ασφάλεια της απομόνωσής σου και να τολμήσεις να συνδεθείς, να αγαπήσεις και να ευτυχήσεις?