Μην περιμένετε να διαβάσετε μια λίστα με εκατοντάδες απαγορευμένες λέξεις. Εμείς είμαστε που τις χρησιμοποιούμε με λανθασμένο τρόπο σε λανθασμένο χρόνο.
Μία από τις λέξεις που πρωτοστατεί στο λεξιλόγιό μας είναι το «αλλά». Είμαι βέβαιος ότι θα σας το έχουν πει και θα το έχετε διαβάσει πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι η συχνή του επανάληψη όταν μιλάμε με κάποιον άλλο άνθρωπο. Ακόμα και να μην υπάρχει αντίθετη άποψη ή διαφωνία, εύκολα μπορεί να τσαντιστεί ο συνομιλητής μας και να δημιουργηθεί εχθρότητα. «Εσύ μπορεί να ισχυρίζεσαι ότι δεν φταις σε τίποτα αλλά όλα δείχνουν ότι ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρθηκες ήταν προβληματικός.» Το «αλλά» ακυρώνει το πρώτο μέρος της πρότασης που έχει ειπωθεί, ενισχύοντας το δεύτερο που είναι το αρνητικό και αυτό που τελικά μένει στον άλλο. Να το χειροτερέψω; «Εσύ μπορεί να ισχυρίζεσαι ό,τι θέλεις αλλά δεν είσαι άμοιρος ευθυνών με την κακή συμπεριφορά σου.» Ετοιμαστείτε για σύρραξη. Η φράση είναι δηλητηριώδης. Ακόμα και το πρώτο μέρος της εμπεριέχει τα στοιχεία της απαξίωσης και της ειρωνείας. Στη συνέχεια έρχεται το αγαπημένο μας «αλλά» το οποίο ακολουθείται και από τα επίσης αρνητικό «δεν» και τη λέξη «κακή».
«Ε, και τι θα γίνει δηλαδή, να μη μιλάμε και να προσέχουμε τόσο πολύ τι να λέμε όταν έχουμε δίκιο;» Ακριβώς αυτό. Να προσέχουμε τι λέμε και πώς το λέμε, ιδιαίτερα όταν έχουμε «φορτώσει». Όσο για το αν έχετε δίκιο, εσείς το λέτε αυτό. Δεν το λέει ο συνομιλητής σας. Άρα, χρειάζεται να τεκμηριώσετε την άποψη σας και όχι να ρίξετε βόμβα μεγατόνων. Σας ακούω να λέτε: «Ναι ρε φιλαράκο, αλλά δεν εκτονωθήκαμε». Αν θέλετε εκτόνωση, να πάτε στο γυμναστήριο. Αυτό που σας ενδιαφέρει είναι να περάσετε το μήνυμα και κυρίως να μη χάσετε την ψυχραιμία σας. Όσες φορές τη χάνουμε, συνήθως χάνουμε μαζί της και το δίκιο μας.
Επίσης, αυτές οι παρακάτω εκφράσεις, θα ήταν καλό να εκλείψουν:
«Έχεις δίκιο άλλα...» . Αλλά τι; Έχεις δίκιο αλλά εγώ διαφωνώ; Έχεις δίκιο άλλα δεν θα συμφωνήσω μαζί σου;
Και το απόλυτα γελοίο: «Δεν θα διαφωνήσω μαζί σου αλλά...» Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με το «αλλά». Ωστόσο, στη δεύτερη περίπτωση χρησιμοποιούμε και το «δεν» το οποίο μαλακώνουμε με το «διαφωνώ». Όταν λέω ότι «δεν διαφωνώ μαζί σου» υπονοώ ότι συμφωνώ, μέχρι να πέσει το «αλλά» οπότε δεν διαφωνώ μαζί σου αλλά δεν συμφωνώ. Να κάνουμε ένα σχετικό lifting στην πρόταση; «Θα συμφωνούσα μαζί σου αν μου έλεγες ότι δεν φταις σε κάτι στην όλη ιστορία πέρα από το ότι ίσως η συμπεριφορά σου προς την Καίτη...»
«Κάνεις λάθος». Τι λες; Σοβαρά; Και ποιος είσαι εσύ για να μου πεις ότι κάνω λάθος; Και κάπως έτσι, ξεκινάει η αντιπαράθεση.
«Αποκλείεται». Ε, αφού αποκλείεται τότε τι συζητάτε; Περιμένετε να βρείτε κοινό τόπο για να συνεννοηθείτε μεταξύ σας με τέτοιες ακραίες λέξεις. Φανταστείτε τη σκηνή, με κάποιον συνομιλητή σας ή ακόμα και τον εαυτό σας να λέει «αποκλείεται» , με εκφράσεις προσώπου που μεταφέρουν θυμό και με επιθετική γλώσσα σώματος. Έχετε έτοιμο το διπλωματικό επεισόδιο.
Λέτε κάτι και στη συνέχεια σας απαντάει ο συνομιλητής σας: «Όχι μόνο αυτό» ή «Αυτό λες εσύ ή ότι...;» ή «Δεν είναι μόνο αυτό ...» Εννιά στις δέκα φορές, ο συνομιλητής σας δεν έχει ακούσει τίποτα από αυτά που είπατε.
Πάντως, αυτές και άλλες παρόμοιες εκφράσεις τις λέτε και εσείς. Χωρίς καμία αμφιβολία και η αφεντιά μου. Έχω συλλάβει τον εαυτό μου να μου ξεφεύγουν από τα χείλη και να το μαζεύω, κακήν-κακώς, στη συνέχεια. Ουδείς αναμάρτητος!
Σχόλια