Η γκρίνια είναι εθιμική συνήθεια στο ελληνικό Επιχειρείν. Θα μπορούσαμε να την κατανοήσουμε παλαιότερα από το γεγονός ότι ολόκληροι κλάδοι βυθίζονταν αφήνοντας πίσω του φτώχεια και δυστυχία και στους εργαζόμενους και στους μετόχους που έχαναν περιουσίες.
Όμως μέσα στο Σαββατοκύριακο είδαμε φαινόμενα της λεγόμενης ‘γκρίνιας της ευδαιμονίας’. Μίας επιχειρηματικής γκρίνιας η οποία όχι μόνο δεν δικαιολογείται αλλά πολλές φορές γίνεται επίτηδες προκειμένου να διαμορφωθούν άλλες τάσεις.
Τα ‘αδικημένα’ σουπερ μάρκετ
Και ερχόμαστε σε 2 κλάδους της ελληνικής οικονομίας που απασχολούν άμεσα ή έμμεσα χιλιάδες εργαζομένους και συνεισφέρουν με πάνω από 25% στο ελληνικό ΑΕΠ. Πρώτα είχαμε τους ιδιοκτήτες και μετόχους των super markets , οι οποίοι απολογούμενοι για την ακρίβεια των τροφίμων επικαλέστηκαν ότι το περιθώριο κέρδους τους έχει μειωθεί στο 1,8%. Συνεπώς όχι μόνο δεν αυξάνουν αυτοί τις τιμές των προιόντων τους αλλά ‘μπαίνουν και μέσα’. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουν δίκιο. Άλλωστε εμείς στο ‘epixeiro’ είχαμε επισημάνει εξ’ αρχής ότι ο βασικός λόγος της ακρίβειας είναι ότι υπάρχουν πολλοί ενδιάμεσοι από την παραγωγή μέχρι τον καταναλωτή. Επίσης, οι ιδιοκτήτες των σουπερ μαρκετ ζήτησαν μείωση ΦΠΑ επικαλούμενοι ότι εάν μειωθεί ο ΦΠΑ αυτοί θα μειώσουν και τις τιμές. Σωστό και αυτό, αλλά μάλλον η μείωση θα μετατραπεί σε κέρδη των επιχειρήσεων παρά σε πτώση τιμών.
Θα πρέπει να επισημάνει κάποιος στους ‘δυσαρεστημένους’ ιδιοκτήτες σουπερ μάρκετς ότι ο κλάδος λειτούργησε κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες διαλυτικά απέναντι σε άλλους κλάδους της ελληνικής οικονομίας και εμπορίου. Από τον πόλεμο προς τους βιομήχανους τροφίμων (‘τον πόλεμο στο ράφι’ την δεκαετία του 90), μέχρι την διάλυση του μικρού λιανικού εμπορίου, τα σουπερ μάρκετ έπαιξαν τον ρόλο τους. Το γεγονός ότι πουλάνε με το ίδιο χαμηλό λειτουργικό κόστος, από τρόφιμα μέχρι βιβλία και πιθανόν σε λίγα χρόνια τραπεζικά δάνεια και ασφαλιστικά προϊόντα, δείχνει ότι γιγαντώνονται εις βάρος της μικρο-επιχειρηματικότητας.
Τα ξενοδοχεία στα υψηλότερα ιστορικά επίπεδα ρευστότητας αλλά η γκρίνια συνεχίζεται
Ο δεύτερος κλάδος που βγήκε πάλι διαμαρτυρόμενος απέναντι στις εξελίξεις, ήταν οι ξενοδόχοι. Ο κλάδος που γιγαντώθηκε από μεγάλα δάνεια στο παρελθόν τα οποία πολλά κατέπεσαν με την κρίση, βρίσκονται στην καλύτερη περίοδό τους ιστορικά. Ποτέ στα προηγουμενα 60 χρόνια, τα ελληνικά ξενοδοχεία (όλων των κατηγοριών) δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Και εδώ όμως είδαμε κατά την πρόσφατη Γενική Συνέλευση, του κλάδου ‘γκρίνιες’ για τις υποδομές που το κακό κράτος δεν προχωρά. Δίκαιο μέχρι εδώ, αλλά ας μην κηρύξουν τον πόλεμο για τις υποδομές μόνο για το συμφέρον του κλάδου τους. Θυμάμαι στα τέλη της δεκαετίας ‘90 , στην απομονωμένη τότε Σίκινο, Αθηναίο ξενοδόχο να ζητά από το Κράτος να κάνει δρόμο (υπολογισμένου προϋπολογισμού περίπου 1,5 δις. ευρώ) προκειμένου να αναπτυχθεί ο τουρισμός πρωτίστως και κατόπιν οι λιγοστοί κάτοικοι του νησιού. Βέβαια, τα ‘λεφτόδεντρα’ υπάρχαν και άνθιζαν τότε.
Οι φωνές των νυν ξενοδόχων θα πρέπει να μετριαστούν αφού γνωρίζουν πλέον ότι είναι από τους πλέον ευνοημένους κλάδους και στα τραπεζικά δάνεια αλλά και στις χρηματοδοτήσεις από το Τ.Α.Α.
Αν κάτω απ’ αυτούς τους δύο κλάδους (λιανικό εμπόριο και τουρισμό) βάλουμε όλους τους υπόλοιπους κλάδους της ελληνικής επιχειρηματικότητας αλλά και του Δημόσιους Υπαλλήλους θα δούμε ότι είμαστε μία χώρα σε συνεχή ‘γκρίνια’. Αυτό όμως ουδέποτε λειτούργησε θετικά για την οικονομία. Ούτε θα λειτουργήσει στο μέλλον.
Σχόλια