Το άρθρο θα μπορούσε να έχει τίτλο: «Ένας baby boomer που αισθάνεται ότι ανήκει στην GenZ». Αναφέρομαι σε μένα, αναγνωρίζοντας ότι είναι πολλές οι δεκαετίες που με χωρίζουν με την GenZ, αλλά εκτός από την ηλικία μάλλον περισσότερα κοινά φαίνεται να έχω με τους ανθρώπους της παρά με τους συνομήλικους μου πολλοί εκ των οποίων πολλοί «παραδομένοι».
Σήμερα, δεν είναι στις προθέσεις μου ν' ασχοληθώ με τα μεμονωμένα άτομα αλλά με τις επιχειρήσεις που δεν θέλουν –πιθανώς και να μη μπορούν– να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. «Και ποια είναι αυτή η πραγματικότητα;» με ρωτούν ορισμένοι με ειρωνικό ή δήθεν αδιάφορο ύφος. Τους απαντώ ότι αυτή είναι η γενιά με την οποία έχετε να κάνετε. Από αυτή τη δεξαμενή θα επιλέξετε τους εργαζόμενους και σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι είναι οι πελάτες σας.
Προς τι λοιπόν η γκρίνια, τα παράπονα και οι κατηγορίες που κατευθύνονται συλλήβδην προς όλες και όλους, ότι δεν ενστερνίζονται τις αξίες της επιχείρησης, δεν ευθυγραμμίζονται με την κουλτούρα της και δεν υιοθετούν τις ίδιες εργασιακές συμπεριφορές όπως έκαναν και οι προηγούμενες γενιές; Επιπλέον, γιατί τόσες υπεραπλουστευμένες και αφελείς γενικεύσεις για μια ολόκληρη γενιά και άλλες τόσες ανεδαφικές συγκρίσεις με το παρελθόν; Εκτός και αν θέλετε να προσλάβετε ανθρώπους μεγαλύτερων ηλικιών… που δεν το θέλετε.
Όταν λέω στους συνομιλητές μου να μη δαιμονοποιούν την GenZ, ισχυριζόμενος ότι οι εταιρίες χρειάζεται να προσαρμοστούν και ν’ αλλάξουν, εισπράττω θυμό και δυσαρέσκεια, απαντώντας μου με κάτι το οποίοι οι ίδιοι θεωρούν απόλυτα αυτονόητο: «Εκείνοι χρειάζονται να προσαρμοστούν και όχι εμείς ως επιχείρηση».
Το «βαρύ» κατηγορητήριο (…και δεν είναι ολόκληρο)
Πρώτη κατηγορία. Οι επιχειρήσεις υποστηρίζουν ότι η συγκεκριμένη γενιά έχει τη δική της προσέγγιση ως προς την εργασία και τις εργασιακές σχέσεις, δίνοντας μεγάλη βαρύτητα στην εργασιακή ευελιξία, την ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής ενώ την «καταγγέλλουν» ότι καταδεικνύει την προσωπική ευημερία ως τη μέγιστη προτεραιότητα. Συμπαθάτε με αλλά δεν βλέπω κάτι το μεμπτό σε όλα τα παραπάνω. Εκτός και αν έχουμε χάσει κάθε μέτρο και ο τρόπος σκέψης μας έχει τόσο πολύ αλλοτριωθεί, που καταλήγουμε να υιοθετούμε παθητικά την παγιωμένη αντίληψη ότι η εργασία είναι το υπέρτατο αγαθό και ως τέτοιο δεν επιδέχεται κριτικής και αξιολόγησης. Πρόκειται για το τέλειο άλλοθι από την πλευρά μιας επιχείρησης αφού μεταθέτει, έστω και έμμεσα, όλη την ευθύνη στους εργαζόμενους, προβάλλοντας την υποκριτική παραδοχή ότι η προσωπική ευημερία και το work-life balance ισούνται με έλλειψη αφοσίωσης. Μετά λόγου γνώσεως διαπιστώνω ότι δεν είναι λίγες οι επιχειρήσεις που όταν αναφέρονται σε έλλειψη αφοσίωσης εννοούν –αλλά δεν μπορούν να το φωνάξουν– έλλειψη υποταγής. (Μη σας κάνει καμία εντύπωση).
Σε αυτό το σημείο, υποβόσκει ο ισχυρισμός ότι «η GenZ συχνά προτιμά να μεταπηδά από εργασία σε εργασία για να αποκτήσει εμπειρίες, να εξελιχθεί γρήγορα και να ικανοποιήσει τις επιδιώξεις της». Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την παραδοσιακή προσέγγιση της μακροχρόνιας αφοσίωσης που επιζητούν οι επιχειρήσεις. Ωστόσο, όλο το σκεφτικό είναι αβάσιμο και αρκούν μόνο δυο ερωτήσεις για την πλήρη ανατροπή του. Αφού μόλις ισχυριστήκατε ότι οι άνθρωποι μεταπηδούν από εταιρία σε εταιρία για τους λόγους που εσείς προαναφέρατε, εσείς τι κάνετε προκειμένου να τους εξελίξετε ώστε να ικανοποιήσουν τις επιδιώξεις τους και να μείνουν κοντά σας; Εσείς ζητάτε πίστη και αφοσίωση αλλά τι δίνετε πίσω;
Δεύτερη κατηγορία. «Η GenZ εμφανίζει χαμηλότερη αντοχή στο άγχος και την πίεση συγκριτικά με προηγούμενες γενιές». Παρατηρείτε ότι επιχειρείται άλλη μια σύγκριση με τις γενιές του παρελθόντος η οποία δεν παράγει κάποιο αποτέλεσμα και ούτε καταλήγει σε κάποια πρόταση. Η διαπίστωση –η οποία εμπεριέχει το στοιχείο του υποκειμενισμού– ότι η GenZ μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον όπου υπάρχει μεγαλύτερη αποδοχή των ψυχικών δυσκολιών και λιγότερη ανεκτικότητα σε δυσάρεστες εργασιακές συνθήκες, δεν γίνεται να οδηγεί στο αυθαίρετο συμπέρασμα ότι οι εργαζόμενοι αυτοί είναι «δύσκολοι» ή ότι παραιτούνται εύκολα όταν το περιβάλλον δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους.
Τρίτη κατηγορία. Ως αποτέλεσμα της δεύτερης κατηγορίας, προκύπτει –με μεγάλη ελαφρότητα– ότι «η GenZ δεν έχει κίνητρα να εργαστεί». Διορθώνω. Η GenZ έχει διαφορετικά κίνητρα και προτεραιότητες σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, αλλά αυτό δεν ερμηνεύεται με το ότι δεν ενδιαφέρεται να εργαστεί ή να επιτύχει. Αν δεν έχετε μάθει πώς παρακινούνται και τι χρειάζεται να κάνετε προς αυτή τη κατεύθυνση, δεν σας φταίνε οι άλλοι. Η Gen Z αναζητά άμεση αναγνώριση των αποτελεσμάτων που επιτυγχάνει. Οι άνθρωποι θέλουν να γνωρίζουν ότι η συνεισφορά τους εκτιμάται αλλά σε καμία περίπτωση μην αρχίσετε τη φιλολογία περί εταιρικής κουλτούρας και δέσμευσης και άλλων συναφών γιατί αντιλαμβάνεστε ότι όλα αυτά μοιάζουν να είναι έννοιες κενές περιεχομένου.
Σας ακούω να διαμαρτύρεστε και να είστε έτοιμοι να εξαπολύσετε την επόμενη κατηγορία προς αυτή την «τραγική» γενιά «τεμπέληδων»: «Δεν ευθυγραμμίζονται με την κουλτούρα και τις αξίες της επιχείρησης».
ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ!
Σχόλια