ΔΙΑΣΜA: Από τη νέα έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη ως το μελλοντικό Μουσείο Μόδας στην Ελλάδα
Βρεθήκαμε κάπου ανάμεσα στην στολή του τσολιά και το επετειακό τσαντάκι του οίκου Callista, τις γυναικείες στολές για το σχολείο του Τσεκλένη και ένα αδιάβροχο της Vivienne Westwood, στην εθνική στολή που δημιούργησε η Βασίλισσα Αμαλία και και το θεατρικό κοστούμι του Γιάννη Τσαρούχη για τη Μαρία Κάλλας στη Μήδεια σε σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή,
το νυφικό σύνολο από την Τήνο της Ασπασίας Μέγγους συζύγου του ιεραπόστολου Jonas King και ένα λιτό υπόλευκο φόρεμα της Σοφίας Κοκοσαλάκη, μια τσάντα υφασμένη στον αργαλειό στο Δίκτυο Ρίζα και ένα rework φόρεμα Parthenis αναδημιουργημένο από 2 παλαιότερα φορέματα για το Social Fashion Factory.
Και σκφτήκαμε ότι δεν μπορεί παρά το μελλοντικό Μουσείο Μόδας της χώρας μας να μοιάζει κάπως έτσι. Να συμπεριλαμβάνει τις ελληνικές φορεσιές, την ιστορία αλλά και μοναδικά τεκμήρια για τη μόδα του 20ού και 21ου αιώνα, δημιουργίες της hautecouture, prêt-à-porter ακόμα και fastfashion ντύνοντας έτσι με εικόνες το φαινόμενο της μόδας μέχρι και σήμερα.
Αν αναλογιστούμε όλα τα μικροσκοπικά λαογραφικά μουσεία σε διάφορα χωριά των ελληνικών νησιών ή τα μεγαλύτερα σε μέρη της Βόρειας Ελλάδας που είχαμε επισκεφθεί στο παρελθόν δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε την πρωταρχική σημασία της ελληνικής φορεσιάς μέσα σε αυτές τις διάσπαρτες κάψουλες πολιτισμού.
Και αν πολλά από αυτά τα λαογραφικά μουσεία έτειναν να μοιάζουν με αποκρυσταλλωμένες στον χρόνο συλλογές χωρίς συνολικό αφήγημα, χωρίς να παντρεύονται οι επιμέρους τους πληροφορίες, χωρίς να μαθαίνουμε για τους ανθρώπους που τα διαμόρφωσαν και τα χρησιμοποίησαν, σήμερα, τα δεδομένα είναι σε πολλές περιπτώσεις ανακουφιστικά διαφορετικά.
Ακουμπούν το σήμερα με αναφορές σε εκθέματα που αγκαλιάζουν εκείνες του χθες, μιλούν με όρους σύγχρονους πλέκοντας συνοχές με λόγια και εικόνες, συνομιλούν με διαχρονίες, βάζοντας μας νοερά στα ρούχα και τα παπούτσια των προγόνων μας. Ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις ενσωματώνουν την ουσία της σύγχρονης, παγκοσμιοποιημένης μόδας ως κάτι υπαρκτό, ως μια χειροπιαστή, σοβαρή υπόθεση.
Πιάνοντας το ν(ο)ήμα
Στο γενικότερο πλαίσιο αυτής της ευτυχούς συγκυρίας αλλά και στο Μουσείο Μπενάκη επί της Πειραιώς αυτές τις μέρες παρουσιάζεται η έκθεση Δίασμα για τα 50 Έτη Προσφοράς και Δημιουργίας του Ιδρύματος Βασίλη Παπαντωνίου (ΙΒΠ), συμπυκνώνοντας τη δραστηριότητα του Ιδρύματος σε μια έκθεση.
Το Ίδρυμα Βασίλη Παπαντωνίου πρώην Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα «Β. Παπαντωνίου», με έδρα το Ναύπλιο, ιδρύθηκε το 1974 από την Ιωάννα Παπαντωνίου και σκοπός του είναι η έρευνα, καταγραφή, μελέτη, διάσωση και διάδοση του νεότερου ελληνικού και παγκόσμιου πολιτισμού εν γένει.
Στο πρώτο μέρος της έκθεσης «Το περίτεχνο πλέγμα του Ιδρύματος Βασίλη Παπαντωνίου» παρουσιάζεται η ιστορία του ΙΒΠ, ως καρπός της ζωής και του έργου της ενδυματολόγου και σκηνογράφου Ιωάννας Παπαντωνίου.
Η μόδα ως μια πολύ σοβαρή υπόθεση…
Από τα πρώτα του βήματα στο Ναύπλιο στην αυγή της Μεταπολίτευσης και τη δημιουργία ενός πρωτοποριακού μουσείου μέσα από αρχιτεκτονικά σχέδια τις μακέτες των εκθέσεων, τους καταλόγους και τα αναμνηστικά που μαρτυρούν τους επίμονους πολλές φορές χειρωνακτικούς τρόπους μιας άλλης εποχής, μέχρι τα έργα από τα εκπαιδευτικά προγράμματα του πρώτου στην Ελλάδα μουσείου παιδικής ηλικίας αλλά και ρούχα των συλλογών, σπάνιες τοπικές φορεσιές και μοναδικά ενδύματα της ελληνικής και διεθνούς μόδας.
Ενώ στο δεύτερο μέρος «Σκέψεις και ιδέες για το αυριανό Μουσείο Μόδας...» αναδεικνύονται οι πτυχές ενός ετερόκλητου, μα περίτεχνου και δημιουργικού σε κάθε περίπτωση πλέγματος που περιλαμβάνει την φορεσιά, την ένδυση και τη μόδα κι που όλα μαζί χωρούν σε ένα υφαντό-όραμα, εκείνο της Ιωάννας Παπαντωνίου για το αυριανό Μουσείο Μόδας της Ελλάδας.
Διάρκεια έκθεσης: 26.09.2024 –12.01.2025
Μουσείο Μπενάκη / Πειραιώς
Σχόλια