Ένα ελληνικό καφενείο σαν άλλοτε μα και με λίγες συσκευασίες caprice στα ράφια του που παίζει Κωνσταντίνο Βήτα, Ξύλινα Σπαθιά και Τρύπες στο κέντρο του Παρισιού. Το εστιατόριο ενός σύγχρονου πολυχώρου στην Θεσσαλονίκη που ξεκινάει με jazz και καταλήγει με ό,τι θα περιμέναμε να ακούσουμε στα Λαδάδικα.
Ένα ψηλοτάβανο wine bar με ζωγραφισμένες στο χέρι θεόρατες τοιχογραφίες στην Ερμούπολη της Σύρου που παίζει παραδοσιακή μουσική από την Ελλάδα και τα Βαλκάνια. Και ένα, εδώ και καιρό talk of the town εστιατόριο που συνδυάζει φαγητό μαγειρείου ειδομένο αλλιώς, καλές επιλογές σε κράσι αλλά και απαραίτητα μουσική από βινύλια, afrojazz και anatolian rock στο κέντρο της Αθήνας.
Πάνε χρόνια που οι χαλαρές, ανιαρές μουσικές στα εστιατόρια που θύμιζαν μουσική υπόκρουση… ασανσέρ ή σούπερ μάρκετ, ανήκουν γενικά στο παρελθόν.
Οι ιδιοκτήτες δεν προσεγγίζουν πια τις μουσικές λίστες των εστιατορίων τους με τα δεδομένα των 90s και εκείνα της χαλαρής μουσικής που εστιάζει την προσοχή των πελατών αποκλειστικά στο πιάτο και τους βοηθά θεωρητικά να το απολαύσουν. Ούτε με την λογική της ψυχολογίας, του γρήγορου ρυθμού και του crescendo που θα τους κάνει να φάνε εν τάχει και αφήσουν το τραπέζι τους μια ώρα αρχύτερα, πιθανότατα με δυσπεψία.
Η σύγχρονη προσέγγιση απορρίπτει αυτά τα δύο άκρα και βρίσκει ισορροπίες στο πεδίο των μουσικών που πολλοί αγάπαμε σε αυτή την χώρα, άλλοτε πιο οικείων, άλλοτε πιο ψαγμένων και σε κάθε περίπτωση υπό κάποιο πρίσμα που τις κάνει ενδιαφέρουσες.
Η ατμόσφαιρα μπαίνει στο προσκήνιο διαπερνά αόρατα το μενού, την αισθητική του χώρου και σίγουρα, τις μουσικές εστιατορικές λίστες, λίγο-πολύ δηλαδή όσα κάνουν “το εστιατόριο” χωρίς πολλά λόγια.
Μια new age μουσική προσέγγιση στα εστιατόρια
Οι ιδιοκτήτες εστιατορίων, οι σεφ και οι επαγγελματίες της μουσικής που έρχονται να αναλάβουν αυτό το κομμάτι στα σημερινά εστιατόρια βάζουν σίγουρα περισσότερη σκέψη αλλά και περισσότερο χαρακτήρα, προσωπική αισθητική, αντί να ακολουθούν tips και πειράματα ψυχολογίας που υπόσχονται λίγο παραπάνω κέρδος.
Η ατμόσφαιρα είναι αυτή που βγαίνει πολλές φορές κερδισμένη στα σημερινά εστιατόρια μαζί με τους ευχαριστημένους πελάτες, τους λάτρεις του φαγητού που πάει χέρι-χέρι με την ατμόσφαιρα. Αλλά και τα εστιατόρια που με τον τρόπο αυτό βρίσκονται ένα ή πολλά βήματα πιο κοντά σε έναν πολύ σημαντικό, δύσκολο για τους καιρούς μας σκοπό; τους πελάτες που όχι μόνο έφαγαν αλλά πραγματικά πέρασαν καλά και θα επανέρχονται στο εστιατόριο ξανά και ξανά.
Στις μουσικές τάσεις συμπεριλαμβάνονται η επιστροφή του βινυλίου, οι DJ’s σε μια πιο απέριττη εκδοχή που δε στηρίζεται τόσο σε ηχηρά ονόματα, όσο σε οικείους locals που μοιάζουν περισσότερο να παίζουν μουσική σπίτι τους, στο πάρτυ τους ή στη γειτονιά τους, τα αμέτρητα live αλλά και τα μουσικά μεζεδοπωλεία, ορισμένα εκ των οποίων, γεμίζουν συχνά ασφυκτικά.
Όσο η νέα ελληνική κουζίνα γίνεται πιο εκλεπτυσμένη και ταυτόχρονα αυθεντική και ανεπιτήδευτη, τόσο και η μουσική των εστιατορίων αγγίζει την παράδοση με τρόπο πιο δημιουργικό.
Από τα wine bars με τους dj’s και την πιο χορευτική παρεΐστικη διάθεση ως το mix & match του ανοιχτού λάπτοπ με το Spotify -με περισσότερες από 330.000 λίστες αναπαραγωγής με θέμα το εστιατόριο- που παίζει σε λογιών λογιών σύγχρονα μαγειρεία και στις λεγόμενες γαστροταβέρνες, μέχρι το jukebox στα παντοπωλεία- εστιατόρια των νησιών ή το κύμα και το τικ τικ των πιάτων και των ποτηριών σε παραθαλάσσια ταβερνάκια ώσπου να πιάσει κάποιος μια κιθάρα είναι όλα κομμάτια του παλίμψηστου της σύγχρονης προσέγγισης της μουσικής στους χώρους όπου απολαμβάνουμε το φαγητό.
Σε αντίθεση με το να επαναπαυτούν σε κάποιον “σοφό” αλγόριθμο που θα υποδείξει το τι “πρέπει” να ακούμε τρώγοντας, τα περισσότερα εστιατόρια σήμερα βάζουν τελικά χαρακτήρα, χρόνο και καλή διάθεση στην επιλογή της μουσικής τους και αυτό είναι σίγουρα κάτι που επικροτούμε και που με κάθε ευκαιρία θα συνεχίσουμε και εμείς να απολαμβάνουμε.
Σχόλια