Δεν θα ξεχάσω την όμορφη ιδέα που είχα ακούσει προ πολλών ετών από ένα δημιουργικό γραφείο στο κέντρο της Αθήνας. Προκειμένου να προκαλεί την έμπνευση, αλλά και μια πιο όμορφη καθημερινότητα όχι μόνο οπτικά και αισθητικά αλλά και ουσιαστικά, το γραφείο είχε εντάξει την παραγωγή κοινών γευμάτων τα οποία αναλάμβανε να δημιουργήσει ένα από τα μέλη της ευρύτερης ομάδας εμπνεόμενο από ένα project-πελάτη κάθε φορά.
Στη συνέχεια τα υπόλοιπα μέλη προσπαθούσαν να λύσουν τον γρίφο της αναφοράς που ενέπνεε κάθε φορά το γεύμα. Η τέχνη του εικαστικού στησίματος των πιάτων μπορούσε να παραπέμπει για παράδειγμα σε μια gallery ή η αυστηρή διάταξή τους σε ένα σπαρτιάτικο λάδι.
Στο ίδιο μήκος κύμματος άκουσα την ιδέα του lunch break της Παρασκευής που συνδυάζεται με μεγάλα τραπέζια που γεμίζουν από συναδέλφους σε ένα νέο κάθε φορά μέρος για φαγητό στην Αθήνα. Όπως και τον προγραμματισμό για ολοκληρωμένα μεσημεριανά γεύματα που καταφθάνουν σε διαφορετικά τάπερ στο γραφείο όπως θα συνέβαινε σε μια φιλική μάζωξη, κάποιος προτετοιμάζει τις σαλάτες, άλλος τα ορεκτικά, τα κυρίως και το γλυκό.
Ποιό lunch break;
Είναι γεγονός όμως ότι στη χώρα μας η ώρα του φαγητού όπως θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε, το λεγόμενο lunch break για να συννενοηθούμε, αποτελεί για αρκετούς εργαζόμενους ακόμα και σήμερα μια έννοια ξενόφερτη που δεν την έχουν ακόμα συναντήσει ή που απλά δεν βρίσκει καμία απολύτως πρακτική εφαρμογή στο γραφείο ή στην εταιρεία που εργάζονται.
Αρχικά δεν είναι λίγα τα γραφεία και οι εταιρίες που δεν διαθέτουν καθόλου κουζίνα. Υπάρχουν και εκείνα που διαθέτουν μια μικροσκοπική κουζίνα χωρίς όμως τραπεζαρία ή έστω καρέκλες. Υπάρχουν ακόμα εκείνες που κάνουν απλά τα στραβά μάτια για τους υπαλλήλους που τρώνε με ένα ταπέρ πάνω από το πληκτρολόγιο στο οποίο είναι επίσης πολύ πιθανό παράλληλα να γράφουν και να εργάζονται αλλά και εκείνες που δεν επιτρέπουν αυτή την “εικόνα” με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να καταβροχθίζουν ένα κρύο πια τόστ μέσα σε 2-3 λεπτά έξω από την είσοδο του γραφείου.
Μάλιστα η ώρα που θεσμοθετημένα εδώ και χρόνια, σε πολλές άλλες χώρες οι εργαζόμενοι απεμπλέοκονται από την εργασία τους, σηκώνονται από το γραφείο τους και καλύπτουν μια βασικότατη με κάθε έννοια της λέξης και όχι παράλογη άναγκη του ανθρώπινου τους οργανισμού, το μεσημεριανό γεύμα, φαίνεται πως τα τελευταία χρόνια απαλοίφεται και όχι γιατί κάποιοι ξέχασαν το τάπερ στο σπίτι.
Σύμφωνα με δεκάδες πρόσφατα δημοσιέυματα ωστόσο τόσο σε βρετανικά όσο και σε αμερικάνικα μέσα ο χρόνος που οι εργαζόμενοι αφιερώνουν στο μεσημεριανό τους φαγητό μειώνεται ολοένα και περισσότερο σε κάτι λιγότερο από μισή ώρα. Οι λόγοι ποικίλουν. Συχνά οι εργαζόμενοι προτιμούν να σχολάσουν απλά νωρίτερα, γύρω στις 5, χωρίς να χρονοτριβούν, να επιστρέψουν πίσω στο σπίτι, στα αγαπημένα τους πρόσωπα, στην ησυχία τους ή να προλάβουν να αφιερώσουν χρόνο σε χόμπι και διασκέδαση.
Μάλιστα παρά την όποια έμφαση της εποχής μας στο επονομαζόμενο wellbeing υπάρχουν και εκείνοι οι εργαζόμενοι που απλά νιώθουν άβολα να αφιερώσουν χρόνο για να φάνε το μεσημεριανό τους φαγητό θεωρώντας ότι μια τέτοια κίνηση δείχνει ραθυμία, έλλειψη προσήλωσης ή παραγωγικότητας από μέρους τους. Και αυτά όχι γιατί έφαγαν κάτι ληγμένο. Τώρα το πως μπορεί να παραμένει κάποιος παραγωγικός μέσα σε ένα οκτάωρο νηστείας και εργασίας, είναι άγνωστο ποιος ειδικός το έχει μελετήσει.
Σε κάθε περίπτωση στον αντίποδα της κατάστασης αυτής υπάρχουν όμορφα παραδειγματα ικανά να αναδείξουν έναν πιο ανθρώπινο δρόμο, αυτόν που οδηγεί σε ένα νέο ή σε ένα αγαπημένο εστιατόριο κοντά στη δουλειά με συναδέλφους, σε κάποιο ήσυχο cafe συνοδεία snack και εργασία εξ αποστάσεως από λάπτοπ ή έστω μέχρι την εξοπλισμένη κουζίνα ενός γραφείου.
Σχόλια