Ένα λευκό πιάτο γεμάτο με διαφορετικά μεταξύ τους ντοματίνια. Άλλα πιο κόκκινα, αλλά πιο πορτοκαλί, με περισσότερα ή λιγότερα εμφανή σποράκια, μια έντονη συνολική γλυκιά μυρωδιά, αν όχι ευωδιά μερικά μικροσκοπικά φυλλαράκια σγουρού βασιλικού ακουμπισμένα εδώ και εκεί και λίγο λάδι…
Ήταν μία από τις σαλάτες που απόλαυσα σε ένα ωραίο στέκι στη Χώρα της Τήνου με καλόγουστα design αντικείμενα για το σπίτι, περιοδικά αφιερωμένα στα ταξίδια αλλά και έναν ωραιότατο κήπο για φαγητο και κρασί. Για την ιστορία, τα ντοματίνια προέρχονταν από ένα περιβόλι λίγο πιο έξω από την Χώρα της Τήνου και η μεθυσική τους γλυκιά γεύση βοήθησε στο να γεμίσουν όλα τα κουτάκια της έννοιας “σαλάτα” στο μυαλό μου, με κάθε καλή έννοια.
Στο άλλο άκρο, έφαγα ένα σωρό σαλάτες με πλείστα υλικά, ενίοτε με βάση τις φακές, τα ρεβύθια, τα ζυμαρικά, την κινόα, το μαύρο ρύζι, με αλμύρα και τυρί, με πατάτες, κρίταμο και καπαρόφυλλα, με γαρίδες, με σολομό, με κομματάκια από κυκλαδίτικα μυρωδάτα αλλαντικά, με αβγά, με αγκινάρες, κολοκυθάκια, σύκα, καρπούζι, πεπόνι, μάνγκο, με κόλιανδρο, αποξηραμένα μούρα και έλαιο από σπόρους κολοκύθας.
Και κάπου εκεί αναρωτήθηκα για αυτή την αρχική κατηγορία των εστατορικών μενού ή έστω τη νύξη στο μενού της ημέρας από τα κοτουκάκια και τα παραθαλάσσια στέκια, τις σαλάτες.
Πως φτάσαμε, από την αγγουροντομάτα, την χωριάτικη και τα βλήτα με λεμόνι να ανακαλύπτουμε μύρια υλικά σε ένα παραγεμισμένο μπολ και πόσο ταιριαστοί ή μη φτάνουν στο τραπέζι μας αυτού του είδους τα αναπάντεχα αλλά όχι πάντα ευχάριστα παντρέματα;
Και τέλος πάντων πόσα πράσινα ή και μη μίλια μπορεί να απέχει μια αγγουροντομάτα από μια σημερινή “σαλάτα”;
Αναθεωρούμε κάνοντας (τα όλα μια) σαλάτα
Βάζοντας όλες τι σχετικές μας σκέψεις στο -ίδιο μπολ- στο τραπέζι και αφήνοντας στην άκρη τις φτωχές αναλύσεις των λεξικών, τουτέστιν “συνοδευτικό πιάτο από ανακατεμένα λαχανικά μαζί με λάδι και πιθανόν ξίδι, λεμόνι, μαγιονέζα κλπ”, αποδομούμε την έννοια της σαλάτας και έτσι την αναδημιουργούμε, σίγουρα με περισσότερη ελευθερία και φαντασία, ενίοτε και με περισσότερα ή απλά με ποιοτικότερα υλικά.
Οι παράμετροι που μαλλον κρατάμε είναι τελικά η ενοποίηση των υλικών με κάποιο ντρέσινγκ, ακόμα και αν αυτό είναι απλά λίγο φρέσκο λεμονάκι ή λάιμ και τα συνήθως, αλλά όχι πάντα, κρύα υλικά.
Κατά τα άλλα αφήνουμε την χειραφετημένη φύση της σαλάτας να αυτοπροσδιορίζεται προκαλώντας τη φαντασία, τη δημιουργικότητα και την καλοκαιρινή μας λιγούρα. Να μας εμπνέει για να αναρίθμητους συνδυασμούς υλικών και μαζώξεις που ξεκινούν με μια ή περισσότερες σαλάτες πάνω στο τραπέζι.
Σχόλια