“Αυταρχικό” ή “συναινετικό” management. Ένα παμπάλαιο ερώτημα που απαντάται μόνο από την διάρκεια των επιτευγμάτων

Η απάντηση που δίνουν οι αμερικανοί είναι απλοική. Το αποτέλεσμα της διοίκησης είναι αυτό που θα δείξει εάν το management είναι σωστό. Όμως οι εργασιακές αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν από την πανδημία και μετά και ιδιαίτερα το 'κίνημα της παραίτησης' αναθεωρεί τις ισορροπίες και δημιουργεί νέα δεδομένα. Το management πρέπει να συνάδει πλέον και με την ικανοποίηση των εργαζομένων και όχι μόνο με την επίτευξη κέρδους για την επιχείρηση. Επίσης τα bonus(es) που θεωρούνταν μέχρι πρόσφατα ως επιβράβευση των εργαζομένων δεν επαρκούν για να συντηρήσουν την επιθυμία των εργαζομένων για να πρόοδο της επιχείρησης στην οποία εργάζονται.

Το 'αυταρχικό' management ήταν συνδεδεμένο με στόχους και απόλυτη δικαιοδοσία της διοίκησης επι των εργαζομένων και των οργανογραμμάτων. Από την στιγμή που οι διαχωριστικές γραμμές έχουν καταρριφθεί, το 'αυταρχικό' management μπορεί να λειτουργήσει σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα δημιουργώντας μεν κέρδη αλλά αυξάνοντας την επιθυμία εξόδου για πολλούς εργαζομένους.

Κάντε τους εργαζόμενους μικρούς επιχειρηματίες

Μία πρόταση που κυριαρχεί στα διεθνή επιχειρηματικά FORA είναι ότι πρέπει να εκχωρούνται αρμοδιότητες, δικαιοδοσίες, αυξημένες αμοιβές με μετοχές και στους εργαζόμενους στις μικρότερες βαθμίδες. Η μετατροπή των εργαζομένων σε 'μικρούς επιχειρηματίες' που θα λαμβάνουν άμεσα τα οφέλη από την άνοδο της εταιρείας είναι μία παλιά ιστορία η οποία όμως λειτουργούσε μόνο στα χαρτιά και στα πανεπιστημιακά συγγράμματα. Λίγες εταιρειες σε Αμερική και Ευρώπη είχαν προχωρήσει στο μοντέλο αυτό. Κάποιες με επιτυχία , κάποιες άλλες με αποτυχία.

Πλέον, η μεγαλύτερη εξειδίκευση που απαιτείται σε όλους τους εργασιακούς κλάδους δημιουργεί μεγαλύτερες απαιτήσεις εργασιακών αποζημιώσεων αλλά και απόδοσης ευθυνών στην περίπτωση λαθών. Οι επιχειρήσεις να εγγυώνται καλύτερα εισοδήματα, να προστατεύουν και να δίνουν κίνητρα είναι μία επιλογή που βρίσκεται στο επίκεντρο του Management. Η τάση κυριαρχεί στις εταιρείες IT (πληροφορικής και τεχνολογίας) και ξεκίνησε από την Silicon Valley και το Palo Alto. Πλέον σε κάθε χώρα του κόσμου που έχει επιχειρηματικότητα, οι managers βάζουν μέσα στο επιχειρείν τον εργαζόμενο. Δεν είναι αποποίηση ευθυνών. Είναι δημιουργία κινήτρων.

Όταν το ποδόσφαιρο διδάσκει Management

Το ποδόσφαιρο ταυτίζονταν ανέκαθεν με τις βασικές έννοιες Management, ειδικά σε τομείς διαχείρισης προσωπικού, στόχων, αμοιβών και επιχειρηματικών κινήτρων. Οι προπονητές είναι managers που πρέπει να διαχειριστούν 11+11 υψηλά αμοιβόμενους εργαζόμενους προκειμένου να πετύχουν το βέλτιστο αποτέλεσμα. Η σύγκρουση των εννοιών του 'αυταρχικού' management με το 'συναινετικό' management είναι ιδιαίτερη στο ποδόσφαιρο.

Ομάδες με παίκτες με υψηλά κασέ και ποδοσφαιρικές αξίες τείνουν να απασχολούν managers (προπονητές) που μπορούν να διαχειριστούν τις αξίες αυτές, υιοθετουν το 'συνεργατικό' management. Αντίθετα, ομάδες που κτίζονται πάνω σε βάσεις πειθαρχίας και αυτοματισμών υιοθετούν το 'αυταρχικό' management όπου κάθε παίκτης πρέπει να πειθαρχίσει στον σχεδιασμό του προπονητή manager.

Έβλεπα πρόσφατα τον αγώνα Super Cap , ανάμεσα στην πρωταθλήτρια Champions League (Ρεαλ Μαδρίτης) και την πρωταθλήτρια του Europa League (Αταλάντα). Οι δύο προπονητές ήταν φίλοι και παλιοί συνεργάτες. Ο Αντζελότι (Ρεάλ) έχει υιοθετήσει το συνεργατικό στυλ προπόνησης της ομάδας, γνωρίζοντας ότι οι έμπειροι και ικανότατοι παίκτες του γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν αλλά και τις αμοιβές που θα έχουν. Ο έμπειρος και πετυχημένος προπονητής της Αταλάντα (Γκασπερίνι) έχει κτίσει την ομάδα του πάνω στις βάσεις του 'αυταρχικού' management. Οι παίκτες κάνουν ότι πει ο προπονητής.

Το γεγονός ότι η Ρεάλ κέρδισε δεν αποτελεί έκπληξη. Ούτε ότι η Αταλάντα (από την μικρή πόλη του Μπέργκαμο) έφτασε να κατακτήσει το Europa League. Και οι δύο ομάδες είναι επιτυχημένες, με διαφορετικό management.

Το ζητούμενο είναι να συνεχίσουν και οι δύο ομάδες να αποδίδουν εάν και όταν υπάρξει διάδοχη κατάσταση στο management.