Πριν από χρόνια, στην εταιρία που δούλευα ο προϊστάμενος μου, γενικός διευθυντής, είχε την πεποίθηση ότι οι γυναίκες δεν έκαναν για θέσεις ευθύνης.
"Άντε, καμμιά γραμματειακή θέση και πολύ σας είναι" φώναζε συχνά από το γραφείο του. Βλέπεις το me too κυριαρχούσε πολύ πριν βγει στη …βιτρίνα. Μάλιστα, γνωρίζοντας ότι η εταιρία δεν θα διακινδύνευε να τον απολύσει γιατί λόγω «παλαιότητας» έπρεπε να του καταβάλλει τεράστια αποζημίωση, δεν είχε κανέναν απολύτως ενδοιασμό να τις ανακοινώνει. Το να έχει εμένα υφισταμένη, στη δύση της καριέρας του τον δυσκόλευε βέβαια αλλά αντιδρούσε με το γνωστό του τρόπο: Υποτίμηση, κοροϊδία, άνιση μεταχείριση υπέρ των ανδρών συναδέλφων μου, αναίτιες συγκρούσεις.
Νέα στην εταιρία, νέα στην ηλικία και κυρίως άμαθη στο να βάζω όρια, ανέχτηκα για λίγο αυτή τη συμπεριφορά - μέχρι και προσπάθεια να τη δω με χιούμορ έκανα – αλλά όλα αυτά χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ζήτησα ως τελευταία λύση συνάντηση με τον Γενικό Διευθυντή με το αίτημα να μου αλλάξει τομέα, αναφέροντας ως αιτίες αυτά που προφανώς ήδη ήξερε: Κατάχρηση Εξουσίας, Έλλειψη Αξιοκρατίας και Δικαιοσύνης, Κακή συμπεριφορά και Άνιση Αντιμετώπιση.
Ο Γενικός Διευθυντής υιοθέτησε ένα κακόμοιρο ύφος του τύπου «τα ξέρω αλλά τι να κάνω», μου είπε ότι αυτά ήταν γνωστά και ότι «κανείς δεν δίνει στον συγκεκριμένο σημασία». «Σε συμβουλεύω το ίδιο και σένα, υπομονή» Κι έκλεισε με την παραίνεση «Στο κάτω – κάτω εσύ είσαι η καινούργια «βρείτε τα».
Το πόσο θύμωσα δεν είναι ανάγκη να πω. Τι να βρούμε καλέ μου; Συνεννοείσαι με άνθρωπο που δε θέλει και δεν ακούει;
Ο συγκεκριμένος πήρε πρόωρη σύνταξη κι έφυγε από την εταιρία κι εγώ πήρα ένα μεγάλο μήνυμα. Ότι αυτές οι παραινέσεις δεν πρέπει να αφήνονται ποτέ ανεξερεύνητες. Συνήθως, εγκυμονούν σοβαρές καταστάσεις γιατί δείχνουν την τεράστια διαφορά σου ως εργαζόμενου με την εταιρία σε επίπεδο αξιών. Από τότε, δε, κάθε φορά που άκουσα αυτή τη φράση ποτέ δεν ήταν αυτό που υποτίθεται ότι ήταν: Μια παραίνεση ενδυνάμωσης και εμπιστοσύνης σε δύο ενηλίκους που μπορούσαν να λύσουν μόνοι τους τα προβλήματά τους. Όχι ποτέ δεν ήταν αυτό. Ήταν συνήθως τρόπος αποφυγής και υπεκφυγής, έκφραση ευθυνοφοβίας και έλλειψης σεβασμού. Επίσης ποτέ δεν ήταν θέμα ανθρώπου αλλά σχεδόν πάντα θέμα κουλτούρας που «επέτρεπε» η εταιρία.
Αν αντιμετωπίζεις παρόμοιες συμπεριφορές μπορείς να κάνεις κάτι; Μπορείς. Αλλά πριν κάνεις, πάρε την ευκαιρία και ερεύνησέ το. Με λίγα λόγια μην το αφήσεις να περάσει έτσι, κι ας σε συμβουλεύουν πολλοί να το κάνεις. Πάρε το σήμα και δες ποιες είναι οι πραγματικές Αξίες της επιχείρησης που εργάζεσαι. Και κυρίως μάθε τις δικές σου. Αν έρχονται σε σύγκρουση τότε πολύ σύντομα και με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγηθείς είτε σε burn out είτε σε bored out, είτε σε quiet quitting. Γιατί θα προσπαθήσεις να δουλεύεις χωρίς να δουλεύεις. Να είσαι παρών χωρίς να είσαι. Και θα νομίζεις ότι γίνεται ενώ δεν γίνεται.
Φαντάσου το ως εξής: Είναι σαν να ξυπνάς το πρωί και να λες «θα περάσω μέσα από τοίχο». Και κάθε μέρα να παίρνεις φόρα και να προσπαθείς να περάσεις μέσα από το τοίχο. Θα πληγωθείς, θα ματώσεις αλλά μέσα από το τοίχο δεν πρόκειται να περάσεις. Πόσο θα αντέξεις; Ο τοίχος μας είναι οι αξίες μας. Οι επιχειρησιακές αξίες είναι ο τοίχος της επιχείρησης. Δεν χρειάζεται να είναι ίδιες αλλά αν συγκρούεσαι καθημερινά είναι πρόβλημα.
Μην αφήσεις κανένα «βρείτε τα» ανεξερεύνητο. Ερεύνησέ το. Αυτό είναι το μήνυμά μου για σήμερα. Κι αν είναι θέμα Αξιών να ξέρεις; Δεν θα τα βρείτε.
Σχόλια