Κάτι πιο αυτονόητο από το ότι η γαστρονομική κουλτούρα της Ιταλίας είναι συνυφασμένη με τα ζυμαρικά, μάλλον δεν υπάρχει. Σε ένα ταξίδι στην Ιταλία σε οποιοδήποτε μέρος της, βόρεια ή νότια, η κουλτούρα αυτή επεκτείνεται πολύ πέρα από τα μενού των εστιατορίων.
Εισχωρεί σε βιτρίνες για να χαζεύουμε ζωντανά την δημιουργια των ζυμαρικών με μαεστρία μέσα από το μηχάνημα με τη μανιβέλα, σε ανοιχτές κουζίνες ή ακόμα και σε τραπεζάκια έξω ανάμεσα σε εκείνα των θαμώνων των εστιατορίων.
Στέκεται περήφανα σε μεταλλικες επιφάνειες στα τουριστικά μαγνητάκια ή σε πετσέτες κουζίνας που υποδεικνύουν στον χάρτη τα μέρη της Ιταλίας από όπου προέρχεται το κάθε είδος ζυμαρικού. Συνδέεται με άτυπους μα απαράβατους στη χώρα κανόνες συμπεριλαμβανομένων ότι τα ζυμαρικά απαγορεύεται να κοπούν τόσο κατά το μαγείρεμα, όσο και στο πιάτο.
Και αν τυχόν σκεφτήκατε ότι η λατρεία και η υπερηφάνεια των Ιταλών για τα ζυμαρικά είναι η μόνη που απαντάει στον τίτλο του άρθρου, σας συνιστούμε να συνεχίσετε την ανάγνωση.
Διαβάζοντας πίσω από τις λέξεις που δηλώνουν τα διαφορετικά είδη των ιταλικών ζυμαρικών
Αν βουτήξει κανείς βαθιά στην πολύπλευρη ιστορία ενός εκ των ιταλικών εθνικών συμβόλων, τις γαστρονομικές παραδόσεις και τις τοπικές τους παραλλαγές βρίσκει τα χνάρια των παραγόντων που δικαίως, γιγάντωσαν τη σημασία των ζυμαρικών σε αυτή τη χώρα
Για την ιστορία λοιπόν σύμφωνα με το πρόσφατο άρθρο της Hanya Yanagihara, αρχισυντάκτριας του περίφημου T Magazine, πριν από την ενοποίηση της, μεταξύ 1861 και 1871, η Ιταλία ήταν μια σειρά από κατακερματισμένα, ξέχωρα φέουδα, ώστοσο τα ζυμαρικά ήταν ένα στοιχείο κοινό που όλοι μοιράζονταν. Ο βορράς συνδέθηκε με τα ζυμαρικά fresca («φρέσκα ζυμαρικά»), φτιαγμένα με μαλακό σιτάρι ενώ ο νότος με τα ζυμαρικά secca («αποξηραμένα ζυμαρικά»), φτιαγμένα με πιο πλούσιο σε πρωτεΐνες σκληρό σιτάρι.
Αλλά και όλη η Ιταλία συνδέεται πάνω από ένα παραδοσιακό πιάτο με ζυμαρικά, από την pasta al pomodoro, το πέστο και τα λαζάνια alla bolognese μέχρι την περίφημη carbonara, τα σπαγγέτι aglio e olio, τα γεμιστά με ricotta και σπανάκι ραβιόλια και τα ναπολιτάνικα ragu, τα νιόκι alla Sorrentina αλλά και τα τόσα ακόμα πιάτα που γεμίζουν γευστικά τον χάρτη της Ιταλίας
Αν και η ιστορία επίσης δείχνει ότι το σιτάρι μεταφέρθηκε, πιθανότατα, στην Ευρώπη από τους Άραβες που κατέλαβαν τη Σικελία από τον 9ο έως τον 11ο αιώνα, στους αιώνες που μεσολάβησαν από τότε, η Ιταλία φρόντισε να κάνει τον δεσμό της με τα ζυμαρικά αδιαίρετο.
Κάθε περιοχή ανέπτυξε τα δικά της σχήματα ζυμαρικών, τις δικές της παραλλαγές και τις δικές της συνταγές. Τα γεύματα των γενεών, οι τόποι, οι συνταγές ακόμη και τα σχήματα των ζυμαρικών μοιάζουν με ένα ιδιαίτερο γευστικό αλφάβητο, με κάποια ιδιότυπα ιταλικά γαστρονομικά ιερογλυφικά που επαναγράφουν καθημερινά την ιστορία της χώρας.
Aρκεί ένας ταξιδιώτης να έχει όρεξη να τη “διαβάσει” πάνω από ένα περισσότερα πιάτα γεμάτα με pasta.
Σχόλια