Από την στροφή στα τοπικά προϊόντα και τις ύλες ενός τόπου, τις παραδοσιακές συνταγές, την αναζήτηση της επιστροφής στη φύση μέσω δραστηριοτήτων ή έστω, με την προσθήκη φυτών, λουλουδιών ακόμα και τη καλλιέργεια microgreens στα σπίτια, από τα ταξίδια που γίνονται σε ρυθμούς πιο αργούς, πιο οργανικούς που δεν πασχίζουν να τα χωρέσουν όλα αλλά λίγα και ουσιαστικά, η έννοια της όποιας πολυτέλειας αλλά και αισθητικής, αλλάζει ριζικά.
Στη μετά την πανδημία εποχή τα χνάρια της επιστροφής στις ρίζες όσων πραγματικά χρειαζόμαστε, η αντίληψη του λίγα και καλά, χωρίς να μένει κανείς απαραίτητα στο λίγα αλλά στα καλά και ουσιαστικά, είναι εμφανή.
Ο χρόνος και δη ο ποιοτικός, τα ταξίδια, οι δραστηριότητες αλλά και η πολυτέλεια του να μην κάνεις τίποτα, η χαλάρωση, η ψυχική ηρεμία και η ευεξία ξεριζώνουν τα θεμέλια των υπερωριών για την όποια μακροπρόθεσμη και με παλιούς όρους επιτυχία και προτιμώνται όλο και περισσότερο έναντι της αγοράς κινητών και ακίνητων και της δημιουργίας όσο το δυνατόν πιο φουσκωμένων τραπεζικών λογαριασμών.
Φτάνοντας και στα όρια του design η αντίληψη αυτή μοιάζει να έχει προεκτάσεις σαφείς. Μινιμαλίσμος, στοιχεία και υλικά της φύσης και βιώσιμα υλικά, κυριαρχούν.
Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς που το πιο δημοκρατικό έπιπλο του αιώνα, ακόμα και από εκείνα του IKEA που ο καθένας μας έχει συναρμολογήσει σαν παιδί με νέο παιχνίδι από το κοντινότερο ή πιο οικείο κατάστημα παιχνιδιών, η λευκή πλαστική καρέκλα συμπεριλήφθηκε σε λίστα του T Magazine, το περιοδικό των New York Times, με τα 25 επιδραστικότερα έπιπλα των τελευταίων 100 ετών.
Η καρέκλα μονομπλόκ ως ατόφια έκφραση του design
Βεράντες, εξοχικά, παραλίες, μεταμεσονύκτιες καντίνες, το σπίτι της νησιώτισσας γιαγιάς, καταστρώματα, καφενεία και επαρχιακά παγωτατζίδικα σε πλατείες … η μονομπλόκ καρέκλα, που ονομάζεται έτσι λόγω της ενιαίας, με ένα μόνο υλικό, κατασκευής της, βρίσκεται παντού, ξεπροβάλλει μέσα από τα βιώματα όλων μας.
Η λευκή πλαστική καρέκλα έχει υπάρξει το καλούπι για καρέκλες που σημάδεψαν την ιστορία του design και που ανήκουν μόνο σε ακριβά σαλόνια και μουσεία μοντέρνας τέχνης.
Μια καρέκλα που φαινομενικά έμεινε στην αφάνεια του αντίποδα της υψηλής αισθητικής, και στο προσκήνιο της ζωής όλων μας. Αλλάζοντας τους όρους του “υψηλού” από οικονομικούς σε όρους βιώματος, εμπειρίας, νοσταλγίας και συναισθήματος οι “αξίες” ανατρέπονται, αντιστρέφονται σαν μια κλεψύδρα με το χρόνο να μετρά από την αρχή, ξανά.
Μια καρέκλα με εκατομμύρια εκφάνσεις
Η μαζικότητα της αισθητικής της λευκής καρέκλας στην οποία είμαστε όλοι συμμέτοχοι εδώ και δεκαετίες μάλιστα επεκτείνεται σαν δημοτικό τραγούδι, με το δημιουργό να έχει χαθεί μιας και δεν υπάρχει επίσημη απάντηση στο ποιός την πρωτοκατασκεύασε.
Τη δεκαετία του ’60 designers όπως ο Χέλμουτ Μπάτζνερ και ο Τζο Κολόμπο έφτιαξαν πιο εκλεπτυσμένες εκδοχές της λευκής πλαστικής καρέκλας, αλλά ήταν ο Βέρνερ Παντόν, το 1968 με την καρέκλα Παντόν για τη Vitra που εισήγαγε τη μονομπλόκ στο καθιερωμένο design.
Ενώ η Fauteuil 300 που σχεδίασε ο Ανρί Μασονέ το 1972 και η καρέκλα κήπου που λάνσαρε η εταιρεία Grossfillex, το 1983 φρόντισαν να επανασυστήσουν το πιο λαϊκό κάθισμα το κόσμο. Είναι ενδεικτικό ότι σχεδόν κάθε χώρα στον κόσμο παράγει ή εισάγει μονομπλόκ καρέκλες, δίνοντας τους και παράλληλα δημιουργώντας θέσεις σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Από αναχρονιστικό στοιχείο σε ένα άκρως μοντερνιστικό χρηστικό έπιπλο χωρίζει μιας αντίληψης ο δρόμος. Και τελευταία τον έχουν διανύσει σύγχρονοι Έλληνες δημιουργοί και brands όπως ο Cacao rocks και τα Greece is For Lovers και Ode to Socks, μεταξύ άλλων ενώ πρόσφατα χρησιμοποιήθηκε και στην οπτική ταυτότητα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Σχόλια