Christiana Vardakou: Πως θα ονομάζαμε τη μόδα αν είχε παραμείνει άμεσα συνυφασμένη με την φύση;

Αλλά και σε εποχές πιο ανέμελες, πιο φυσικές με έναν χρόνο πιο “οργανικό”, εκείνες της παιδικής μας ηλικίας, όταν στις εκδρομές στην εξοχή μαζεύαμε λουλούδια που συχνά έβαφαν τα χέρια μας, στόλιζαν τα μαλλιά μας και αποξηραίνονταν υπομονετικά μέσα στις σελίδες των βιβλίων μας.

Και από το προσωπικό μας βοτανολόγιο με τις χειρόγραφες σημειώσεις ως το σήμερα των πασχαλινών εθίμων και της όμορφης παράδοσης στα Κυκλαδονήσια που θέλει τα αβγά να βάφονται με τον πιο οικολογικό τρόπο, με λουλούδια, φλούδες από κρεμμύδια ή κομμάτια από μωβ λάχανο, φτάνω με αυτές τις σκέψεις περπατώντας στο Νέο Ψυχικό για να βρω το στενάκι Παρρέν και το showroom-workshop της Χριστιάνας Βαρδάκου στο νούμερο 3.

Στόχος να να δω τη συλλογή ρούχων της που είναι δημιουργημένη από μετάξι από το Σουφλί και λινό από την Τρίπολη αλλά και από φυτικές βαφές, από λουλούδια και άλλα φυτά που η Χριστιάνα μαζεύει μαζί τις δύο τις συνεργάτιδες της στη φύση παρέα με τον σκύλο της Ίτο που τον βρήκε σε μια αντίστοιχη απόδραση στη Μάνη, το όνομα του σημαίνει νήμα στα γιαπωνέζικα.

Επίσκεψη στο showroom της Χριστιάνας Βαρδάκου

Στην ουσία η επίσκεψη μου εδώ, μου αποκαλύπτει σχεδόν όλη τη διαδρομή των ρούχων, των αξεσουάρ και των homewear, ώσπου να κρεμαστούν πανέτοιμα προς πώληση στον αρχικό χώρο του showroom.

Δυο αργαλειοί, ένας 80 ετών προερχόμενος από την Σουηδία και δωρισμένος από μια υφάντρα και ένας συγχρονος custom made για τη Χριστιάνα που χρησιμοποιεί όμως την παραδοσιακή τεχνική, συνθέτουν τα στολίδια του χώρου και την δυναμική των γνώσεων που η Χριστιάνα μεταλαμπαδεύει συχνά μέσα από μαθήματα.

Ένα meeting room γεμάτο με δείγματα υφασμάτων βαμμένων με ποικίλους φυτικούς πειραματισμούς και βάζα γεμάτα με φρέσκα λουλούδια, φανερώνει τις ιδέες, την έρευνα και τη δημιουργικότητα που βρίσκονται πίσω από το όλο εγχείρημα.

Μια κουζίνα με ένα μεγάλο παράθυρο που αφήνει το φως να εισχωρεί φωτίζει τις στιγμές ανάμεσα στις κατσαρόλες και τα πολυάριθμα βαζάκια. Τις κατσαρόλες μέσα στις οποίες βράζουν τα υφάσματα με το περιεχόμενο από τα βάζα, τα φυτικά υλικά καθώς και άλλα προϊόντα της γης και της φύσης που χρησιμοποιούνται ως βαφές.

Και πίσω από ένα γυάλινο διαχωριστικό τα δυό κορίτσια, οι συνεργάτιδες της Χριστιάνας που ετοιμάζουν τα πατρόν, ράβουν και χρησιμοποιούν τις τεχνικές οικολογικής βαφής για να καλύψουν πια μια εκτεταμένη παραγωγή.

Tις παραγγελίες που έχουν αυξηθεί σημαντικά μετά τη συνεργασία της Χριστιάνας με το πωλητήριο του Μουσείου Μπενάκη αλλά και τα συχνά πια μαθήματα natural dyeing που παραδίδει σε Ιδρύματα όπως το Σταύρος Νιάρχος, στο workshop της για το όποιο τόση ώρα κάνουμε λόγο αλλά ακόμα και σε όμορφα ανθοπωλεία της περιοχής.

Και όμως, τις βλέπω να εργάζονται όχι πυρετωδώς αλλά υγιώς με χρόνο που μοιάζει,και αυτός οργανικός. Και κάπως έτσι όροι όπως η μόδα μοιάζουν να πρέπει να εκσυγχρονιστούν όσο παράδοξο και αν αυτό ακούγεται.

Slow fashion, slow design, βασικές αρχές βιωσιμότητας, αειφορία, zero waste, emotionally durable design, cyclability, ηθική μόδα μπορεί να μοιάζουν με ένα ατελείωτο namedropping.

Οι λέξεις όμως γεννιούνται, χρησιμοποιούνται, μπαίνουν σε σειρά για να εκφράσουν έννοιες αλλά και μια ροπη, μια τάση που ενστικτωδώς μοιάζει με κάτι πολύ περισσότερο από μόδα. Κάτι που αν θα έπρπε να το ονομάσουμε μάλλον θα το αποκαλούσαμε σ-τάση ζωής.