Η αναγκαιότητα της Επικοινωνίας και τα Μέσα

Σε αυτή την εποχή της ξέφρενης έκθεσης, καθώς έχει αναπτυχθεί ένας ψηφιακός κόσμος ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ (για πρόσωπα, brands και κάθε μορφής συγκυριακές συντεχνίες), η σοβαρότητα συντρέχει με την ικανή απόσταση και αντίσταση στις “επικοινωνιακές τάσεις” - τα ρεύματα.

Πολύ περισσότερο, επειδή η απίστευτη παραγωγή σκουπιδοειδούς ποσότητας (πόσους και ποιούς ενδιαφέρει και πόση διάρκεια στιγμής στη δημοσιότητα, μπορεί να έχει άραγε; Ασφαλώς, μόνο το ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ έχει την απάντηση), σε συνδυασμό με την ώσμωση και κατάργηση των ορίων ανάμεσα στην ΑΛΗΘΕΙΑ και το ΨΕΜΑ ως “σύγχρονη πραγματικότητα”, δημιουργούν ανεξάντλητα μυθοπλασίες απάτης αλλά και περιποιημένης αυταπάτης, ου μην αλλά και εξαπάτησης των άλλων (εξ αμελείας ή μετά δόλου, δεν έχει σημασία)…

Ας προσέχουμε το ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ και ας μένουμε σε ό,τι είναι ΒΑΣΙΜΑ και ΣΤΑΘΕΡΑ ΘΕΜΕΛΙΩΜΕΝΟ σε ΒΑΘΟΣ ΧΡΟΝΟΥ: στο παρελθόν ως αξιοσημείωτο γεγονός και στο μέλλον ως προετοιμασία.

Για να ακολουθήσω το γλωσσάρι της σύγχρονης εποχής, θα έλεγα ας εστιάζουμε στη ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ του ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ, με τη δέουσα οικονομία της ΓΛΩΣΣΑΣ του ΛΟΓΟΥ και της ΕΙΚΟΝΑΣ. Ας κρατούμε το ακριβό και πολύτιμο ίζημα, απορρίπτοντας και περιφρονώντας το χύδην έρμα, που δυστυχώς κατακλύζει τα media.

Ο,τιδήποτε άλλο στη σύγχρονη Επικοινωνία, συνιστά πλαστική ύλη στα ύδατα της πνευματικής συναναστροφής, που θα την βρούμε μπροστά μας στον διατροφικό κύκλο της ποιότητας ζωής και στον επικοινωνιακό πολιτισμό μας, ως μέρος του μεταλλαγμένου -“προσαρμοσμένου”, όπως λέγεται στον νεορεαλισμό της “βιώσιμης ανάπτυξης”- DNA μας. Εικονοπλαστικά να το πω, θα τη βρούμε ως συρραφή από αλλεπάλληλες, φιλτραρισμένες selfies αυτάρεσκης ψευδαίσθησης. Δηλαδή, ως εκδοχή ενός πορτρέτου του Ντόριαν Γκρέυ στη βαλλόμενη από ρουκέτες σοφίτα του νου και της ψυχής μας, που είναι διάτρητη και μπάζει από παντού.

Προσοχή στην έκθεση, λοιπόν…