Τα ταξίδια είναι τελικά αυτά που σε κάνουν να αναρωτηθείς “σε πόσα σ’ αγαπώ τελειώνει ο κόσμος;”

Να εμπνέεις και να εμπνέεσαι, να ζεις έντονα κάθε στιγμή, να γνωρίζεις τόπους και ανθρώπους, να συνεχίζεις να μαθαίνεις σε όλη σου τη ζωή και να γίνεσαι πρεσβευτής εξωστρέφειας, με τη γνώση θεματοφύλακα των πιο μεγάλων σου ονείρων. Διάσπαρτες εκδοχές μιας niche δυναμικής, που όταν ενωθούν, μπορούν να φωτίσουν υποσύνολα της πραγματικότητας. Είναι οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που τροφοδοτούνται από το πάθος για αυτό που κάνεις και με όσους συνεργάζεσαι. Είναι το όραμα που, ακόμα και αν λείπει σήμερα από την καθημερινότητά μας, υπάρχει σίγουρα τρόπος να το εφεύρουμε για να το ακολουθήσουμε.

Σε ένα τέτοιο ύφος κινήθηκε και η πρώτη μας συζήτηση με την Αλεξία Χαρούπα, Creator του The Storytelling Hotel. Kοινές γνωριμίες, μερικές συναντήσεις και μια διάλεξη ξεδίπλωσαν ιστορίες ενσυναίσθησης, που κάνουν κάθε καλεσμένο να νιώθει μοναδικός… una storia importante. Εισπράττουμε συναισθήματα και εικόνες υπό τους ήχους Bob Marley και Serenade, καθώς ταξιδεύουμε στο Positano και στους Παξούς, διαβάζουμε Γραμμική Β στο Costa Navarino και πλανάροντας με ένα μικρό φουσκωτό, ακολουθούμε τον Γλάρο Ιωνάθαν Λίβινγκστον… cose della vita.

Γεννιέσαι ή γίνεσαι φιλόξενος;

Α.Χ.: Από τη μία νομίζω ότι χρειάζεται να προϋπάρχει μία κυτταρική λέξη, ένα ένστικτο… να χαμογελάς από την καρδιά σου, να είσαι δοτικός, να θέλεις να διανύεις πάντα εκείνο το έξτρα μίλι. Από την άλλη, είναι όμως η παιδεία, αποκρυστάλλωση αισθημάτων, συνείδηση, άρα ένα εν δυνάμει «γίγνεσθαι». Η φιλοξενία για μένα είναι ένα συναίσθημα: μία ιστορία που νιώθεις πολύ εύκολα και ξεχνάς πολύ δύσκολα.

Ό,τι πιο φιλόξενο ζήσατε;

Α.Χ.: Αυτή είναι μία ιστορία που πάντα ήθελα να γράψω. Κάθε φορά που τη λέω συγκινούμε όλο και πιο πολύ, όλο και πιο εύκολα.

Πριν από κάποιο καιρό, είχα την τύχη να έχω μία λιλιπούτεια καλεσμένη, 4 ετών. Πολύ γλυκιά και όμορφη, με ίσια καστανόξανθα μαλλιά, λευκή επιδερμίδα και ψιλή φωνούλα. Όσο οι γονείς της έκαναν check-out και έβλεπα ότι δεν είχε κάτι να απασχοληθεί εκείνη την ώρα, της μίλησα, τη ρώτησα πως περνάει στον παιδικό σταθμό, πως λένε τη δασκάλα της, ποιο είναι το αγαπημένο της χρώμα, ο καλύτερος της φίλος και όλα αυτά που σηματοδοτούν τον κόσμο των μικρών παιδιών.

Την ώρα που μιλούσαμε, το κοριτσάκι με είδε που πήρα ένα συρραπτικό, συνέρραψα μία δεσμίδα χαρτιών και τα έβαλα στην άκρη. Ήρθε πίσω από το γραφείο μου, κάθισε δίπλα μου και μου έπιασε το χέρι, ζητώντας μου να της δείξω “τι κάνει αυτό”. Το κοριτσάκι έχοντας μίας μορφής δυσπλασία και στα δύο χεράκια της (σ.σ. πολύ μικρά δακτυλάκια), ήθελε να κάνει αυτό που ήξερε ότι ήταν πολύ δύσκολο να καταφέρει. Αν και στην αρχή φοβήθηκα γιατί ήταν επικίνδυνο να πιάσει το βαρύ, σιδερένιο συρραπτικό μόνο με τις παλάμες, της το έδειξα, το κάναμε μαζί και μετά μόνη της. Οι γονείς της τελείωσαν το check-out και μέχρι εκείνη την ώρα έβλεπαν τι γινόταν. Η μικρούλα δεν ήθελε να φύγει γιατί εκείνη τη μέρα είχε καταφέρει κάτι πολύ σημαντικό για εκείνη. Μου έλεγε: “Αλετσία, έλα να το ξανακάνουμε”, “εσύ πας σχολείο;”, “έχετε τέτοια στο σχολείο;”

Έχει πια μείνει βέβαια μες στην καρδιά μου, αυτό που μου είπε η μαμά της: “σε ευχαριστώ… ίσως θα είναι η καλύτερη της μνήμη από τις διακοπές, πάνω και πέρα από τις πισίνες, τα κουβαδάκια και τις εκδρομές”. Τη μικρούλα αυτή, που το όνομα της θυμίζει μαχητή (αλλά δεν μπορώ να αναφέρω τώρα), δεν την ξέχασα ούτε μία μέρα, δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Αυτή η ιστορία δείχνει πως φιλόξενο αίσθημα δεν είναι αυτό που δίνεις μόνο εσύ στον καλεσμένο σου, αλλά και αυτό που εισπράττεις, που μάλιστα πολλές φορές συμβαίνει να είναι πολλαπλασιαστικά πιο δυνατό από αυτό που έχεις δώσει.

Άλλωστε, στο τέλος της ημέρας, αυτό που μετράει στη φιλοξενία πιο πολύ, και πάνω απ’ όλα, είναι οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους ή αυτό που οι ξένοι πολύ όμορφα ονομάζουν “personal touch” και αυτό που, ακόμα ομορφότερα, μπορούμε να αποδώσουμε στα ελληνικά ως «προσωπική νότα φιλοξενίας» – δηλαδή πόσες προσωπικές συγκινήσεις, πόσο κομμάτι ευτυχίας και στιγμές ζωής μοιράστηκα μαζί σου. Αυτή είναι και η ιδιότυπη μονάδα μέτρησης που χρησιμοποιώ στο The Storytelling Hotel.

Ποια είναι η ταυτότητα του σύγχρονου Έλληνα ταξιδευτή;

Α.Χ.: Θα την προσδιόριζα με τρία μικρά ελληνικά λήμματα. Ένα ουσιαστικό: Φιλία, ένα επίθετο: Φιλοπρόοδος και ένα ρήμα: Αναζητώ.

Ποια είναι η πορεία της Ελλάδας στον παγκόσμιο ταξιδιωτικό χάρτη;

Α.Χ.: Συγκινητική, Φωτεινή, Σαγηνευτική, Συναισθηματική. «Ένα όνειρο δικό σου», όπως έγραφε και ο Ελύτης, ένα προσωποποιημένο όνειρο για τον κάθε ταξιδιώτη από κάθε γειτονιά του κόσμου.

Η ανεκτίμητη πλευρά του ταξιδεύειν είναι...;

Α.Χ.: Όλα όσα δεν μπορείς να κλείσεις σε μία ταξιδιωτική βαλίτσα: μνήμες, ιστορίες και «νέα ματιές». Βλέπεις τον εαυτό σου σαν μέρος ενός πολύ πολύ μεγάλου κόσμου. Διακρίνεις τις πολύτιμες στιγμές της ζωής, της καθημερινής ζωής, βλέποντάς τες λίγο από μακριά, λίγο από ψηλά. Τα ταξίδια σε κάνουν να συνειδητοποιείς πως πάντα φυλάς έναν κόκκο χρυσόσκονης και πως μπορείς να ζεις έχοντας μέσα σου τον ήλιο, δηλαδή γνώση, φαντασία, εμπειρίες και συναίσθημα. Τα ταξίδια είναι τελικά αυτά που σε κάνουν να αναρωτηθείς “σε πόσα σ’ αγαπώ τελειώνει ο κόσμος;”

Ποιοι είναι οι δικοί σας προορισμοί; ένα «πού» και το «γιατί» που σας οδήγησε εκεί.

Α.Χ.: Αν θα μπορούσα να ξεχωρίσω έναν μόνο προορισμό…; Αγαπημένος προορισμός είναι κάθε νησί που χωρούν οι στίχοι του Ελύτη «Στον παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί. Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα»… δύο γιαγιάδες που γνώρισα στους Παξούς με τα πανέμορφα ονόματα Ανεζινιώ και Ατλαζένια… ένα μικρό ξέφωτο σε έναν ελαιώνα στη Μεσσηνία, όπου είδα τα αρχικά του παππού μου λαξευμένα σε μία παλιά ξύλινη πόρτα, εκεί όπου έμενε πιτσιρικάς, όταν δούλευε μαζεύοντας ελιές… μία σταγόνα Αιγαίο, η ανάσα της θάλασσας, το πιο μικρό δίκλινο με θέα το λιμάνι, οι «έρωτες» της ζωής στα πιο μικρά της πράγματα που αξίζουν… και κάθε στιγμή που πέρασα μαζί με το μικρό μου φουσκωτό «Καρθαία» και τον μπαμπά μου στο εξοχικό μου στον Μαραθώνα, όπου μας περίμενε η γιαγιά πίσω στο σπίτι για να μαγειρέψουμε κάθε φορά τα -λίγα- ψάρια που πιάναμε.

Αν όμως επέλεγα έναν και μόνο προορισμό, θα έλεγα το Da Adolfo στην Ιταλία. Μπορείς να το προσεγγίσεις μόνο μέσω της θάλασσας. Βρίσκεται χωμένο στην αγκαλιά της Καμπανίας, στο Laurito Beach στο Positano. Ντόπιοι Ιταλοί συνήθιζαν να επισκέπτονται τη νόνα τους, όπου και περνούσαν τα καλοκαίρια τους σαν παιδιά. Σκαρφάλωναν στο μικρό μπαλκονάκι του με τους πασσάλους ακριβώς δίπλα στη θάλασσα και έπειτα από μια βουτιά στη θάλασσα, φορώντας μόνο το μαγιό, χωρίς παπούτσια και με μεγάλη όρεξη για φρέσκο ψάρι, απλές συνταγές, σπιτικό κρασί με ροδάκινα, ένα εγκάρδιο καλωσόρισμα από τη γιαγιά ιδιοκτήτρια και μοτσαρέλα ψημένη πάνω σε λεμονανθούς, καλωσόριζαν το δικό τους καλοκαίρι… che bella vita!

Υπάρχουν συνταξιδευτές που ξεχωρίσατε;

Α.Χ.: Επαγγελματικοί και ακαδημαϊκοί συνταξιδιώτες που ξεχώρισα είναι η Έλενα Γκίκα , HR Director της Costa Navarino, ο Φίλιππος Ζαμπέλης, Hotel Manager του Semiramis, 21 και Kefalari Suites, οι καθηγητές Νίκος Λέανδρος και Νίκος Μπακουνάκης, η Δήμητρα Ιορδάνογλου και η Μπέττυ Τσακαρέστου. Ακόμα, οι αξιότιμοι καθηγητές Δημήτρης Νανόπουλος και Διονύσης Σιμόπουλος, που μέσα από την εκλαΐκευση της επιστήμης με έκαναν να καταλάβω την ομορφιά του κάθε ταξιδιού (γνωστικού, προσωπικού, κυριολεκτικού)… ένας μικρός ιππόκαμπος που είχε μπλεχτεί στα δίχτυα ενός ψαρά στα Κουφονήσια και που ο ψαράς μου τον χάρισε και από τότε είναι ο μόνιμός μου συνταξιδιώτης, η τεχνολογία σκέψης του Roland Barthes, η “La Primavera” του Botticelli, η θεωρία της ψυχολογίας των εμπειριών, ο αριθμός μηδέν, η αφειδώλευτη αγάπη της γιαγιάς μου και οι συμβουλές του μπαμπά μου, το τραγούδι «Serenade», το βιβλίο «Ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον» που είναι ο «μικρός μου ήρωας» και περνάω αρκετές στιγμές μαζί του κάθε χρόνο και ο άλλο τόσο μικρός στίχος του Bob Marley “Wake up and live”, και η αγαπημένη μου ελληνική λέξη «θαλασσογραφία» που κλείνει στα δεκατρία της γράμματα ό,τι εκατό άλλες λέξεις μαζί.

Ποιες είναι οι προοπτικές που σας κινητοποιούν;

Α.Χ.: Αυτό το οποίο με γοητεύει καθημερινά είναι η δυναμική των προσωποποιημένων εμπειριών στον κόσμο της φιλοξενίας. 

Στο The Storytelling Hotel δουλεύω με μία συγκεκριμένη οικογένεια λέξεων για να χορογραφώ συναισθηματικά ηχηρές εμπειρίες: Signature Stories, Αναμνήσεις, Συναισθηματική Σύνδεση, Τοπικότητα (locality), Καινοτομία εξυπηρέτησης (service innovation) και Προσωποποιημένη παροχή εμπειρίας (personalisation). Είναι όλα όσα εκφράζουν τη χειροπιαστή καινοτομία και την εξατομικευμένη εμπειρία, που προσφέρω στον κάθε καλεσμένο μου.

Βασικό εργαλείο στο ταξίδι μου αυτό είναι το experience economy του Harvard. Όπως άλλωστε ο Seth Godin λέει: «Οι άνθρωποι δεν αγοράζουν υλικά αγαθά και υπηρεσίες. Αγοράζουν σχέσεις, ιστορίες και μαγεία».

Ποιοι είναι οι σταθμοί στη μέχρι σήμερα πορεία σας;

Α.Χ.: Η στιγμή που βραβεύθηκα με Silver Bραβείο στην κατηγορία Ερευνητικό & Συγγραφικό έργο για τον τουρισμό (ενότητα: Στρατηγική & Καινοτομία) στα Tourism Awards 2016 καθώς και η διάκρισή μου στους TOP 10 European Finalists στον Τρίτο Ετήσιο Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό Edcom της EACA (European Association of Communication Agencies) για την καλύτερη πτυχιακή εργασία στον τομέα Commercial Communications, όπου και εκπροσώπησα την Ελλάδα ή όταν είδα μέρος της δουλειάς μου στο experiential and  narrative hospitality να δημοσιεύεται  στο “International Association of Hotel General Managers” καθώς και στο “Hospitality Sales and Marketing Association International (HSMAI)”.

Πιο πολύ όμως και πάνω από όλα, οι δύο αυτές εμπειρίες που ενορχήστρωσα στην Costa Navarino:

• Η λίστα για το παντοπωλείο που σχεδίαζε ο Michelangelo το 1518 στον αναλφάβητο βοηθό του και ένας μικρός επισκέπτης που προσπαθούσε να μάθει ιταλικά. Παραλληλισμός της γνωστικής κατάστασης του βοηθού και του επισκέπτη μέσα από την ιστορία αυτή. Ασχολήθηκα με το ξεχωριστό πορτρέτο καλεσμένου, ψυχογράφησα την ανάγκη του και του χάρισα χειροπιαστή καινοτομία. Ο μικρός καλεσμένος το καλοκαίρι εκείνο έμαθε ιταλικές λέξεις, οι γονείς του κράτησαν την ιστορία μου ως ‘συναισθηματικό σουβενίρ’. Η εμπειρία του συνδέθηκε με το brand, τα συναισθήματα και τις μνήμες της στιγμής εκείνης.
• Η ιστορία της MA-TE-RE-NE : η μεταγραφή του ονόματος μίας καλεσμένης μου στη Γραμμική Β, το πρώτο σύστημα γραφής της Ευρώπης που αποκρυπτογραφήθηκε στην περιοχή της Costa Navarino. Μέσα από το σημείωμα αυτό η καλεσμένη άφησε κάτι από τον εαυτό της στην Ελλάδα και τη Μεσσηνία, μία ιστορία φτιαγμένη από το 1450 π.Χ. για αυτήν. Από τότε επιστρέφει κάθε χρόνο στο resort.

Ποια είναι τα μικρά σας όνειρα για τα ταξίδια που έρχονται;

Α.Χ.: Να συνεχίσω να ενορχηστρώνω εμπειρίες και να καλλ-ιστορώ μοναδικές αναμνήσεις. Να χαρτογραφώ συναισθήματα και να δίνω δώρα αγάπης, δηλαδή ιστορίες.

Πηγή: www.thevoyagervoice.com