Η πολυσυζητούμενη ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής πιστεύω πως είναι, πρωτίστως, υπόθεση διαχείρισης των διαστάσεων που δίνει κάποιος στον ιδιωτικό χρόνο.
Μολονότι πλέον έχω κλείσει τον επαγγελματικό κύκλο μου και ενώ επιμένω να διατηρώ “επαγγελματικές συνήθειες” στην ιδιωτική οδό μου, από τα χρόνια της υπερκορεσμένης επαγγελματικής δραστηριότητας εύρισκα στις Κυριακές μου αποκαλύψεις σε αιφνίδια ξέφωτα πλήρωσης με ξεχωριστές εμπειρίες.
Προτείνω, λοιπόν, την εμπειρία της κυριακάτικης επίσκεψης σε ένα μουσείο, σε μια εστία τέχνης με “πανοραμική θέα” στις εποχές του κόσμου. Αξίζει και μια προετοιμασία, βέβαια, για ό,τι πρόκειται να δείτε ώστε να πάρετε περισσότερη ευχαρίστηση “βάθους”, αναγνωρίζοντας.
Ένα τέτοιο πολιτιστικό τοπόσημο είναι και η Εθνική Πινακοθήκη. Την έχω επισκεφθεί αμέτρητες φορές και κάθε φορά, έχω να προσθέσω “μέτρα” στις διαστάσεις της σχέσης μου με το περιεχόμενό της, σαν να πρόκειται για κάτι εντελώς καινούριο.
Έργο του Ζογγολόπουλου στο αίθριο της Πινακοθήκης
Ως επαναλαμβανόμενη επίσκεψη μεν αλλά κάθε φορά ως νέα εμπειρία, ενισχύει την πεποίθησή μου πως ένα εικαστικό έργο είναι μια αισθητική μεταποίηση της πραγματικότητας εξελισσόμενη στον χρόνο. Είναι ένας ορισμός που δεν περιορίζει, παρέχοντας την ελευθερία για αλλεπάλληλες αναγνώσεις, καθώς όλα αλλάζουν στον χρόνο και βέβαια αλλάζουν η ματιά και η ερμηνεία, η συναισθηματική και διανοητική ανταπόκριση.
“Αποθέωση του Αθανασίου Διάκου”, του Κωνσταντίνου Παρθένη, 1930-33
Αυτή την περίοδο, στην ανακαινισμένη σε υπερδιπλασιασμένο χώρο 20.760 τ.μ. από το 2021 Πινακοθήκη -πέρα από τη μόνιμη έκθεση της Νεοελληνικής Τέχνης (Μεταβυζαντινή Τέχνη - Κρητική Σχολή, Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, Επτανησιακή Σχολή, ζωγράφοι του 19ου αιώνα της ελεύθερης Ελλάδος, Μοντερνισμός και Παράδοση, ζωγράφοι του 20ού αιώνα και σύγχρονοι δημιουργοί)- παρουσιάζεται μέχρι τον Μάρτιο του 2024 η “Αστυγραφία” (“Urbanography”).
“Labyrinthe”, της Χρύσας Ρωμανού, 1965
Πρόκειται για μια αποτύπωση της ζωής της πόλης και του αστικού τοπίου κατά τις δεκαετίες 1950-1970 με πολλά (περίπου 200) έργα ζωγράφων, σκηνογράφων και καλλιτεχνών των εφαρμοσμένων τεχνών όπως, ενδεικτικά, λεπτομέρειες από σπουδαίες ζωγραφικές γιγαντοαφίσες για τις μετώπες των αθηναϊκών κινηματογράφων, του Γιώργου Βακιρτζή. Και ακόμη, με προβολή αποσπασμάτων από παλαιές ταινίες, αλλά και αντικείμενα και φωτογραφίες εποχής, όπως το περίφημο ζαχαροπλαστείο Ζαβορίτη στην πλατεία Συντάγματος σε χαρακτηριστικό κτήριο που πλέον δεν υπάρχει. Τα θέματα της “Αστυγραφίας” είναι οργανωμένα σε θεματικές ενότητες.
Μια εισαγωγή στην Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου, αποτελεί η μόνιμη “Αστυγραφία” (κεντρική φωτογραφία) στην αριστερή πλευρά της εισόδου, μήκους 12 μ. και ύψους 2,5 μ., εντυπωσιακή σύνθεση του Παναγιώτη Τέτση. Το έργο-ζωφόρος που ο σπουδαίος ζωγράφος το δούλευε 10 χρόνια, με τίτλο “Λαϊκή Αγορά”, είναι μοναδικής χρωματικής έντασης και εικαστικής μεταποίησης μιας οικείας, ιδιαίτερα ζωηρής εκφραστικά, καθημερινής εικόνας.
Σχόλια