«Το παιδί κοιμάται. Να το ξυπνήσω;»

Ένα παρόμοιο περιστατικό με αυτό που θα σας διηγηθώ μου είχε τύχει πριν από πολλά χρόνια, ίσως και δύο δεκαετίες. Απλά, «δίπλωσε το κακό» σε μια πιο εξελιγμένη μορφή πριν μερικούς μήνες. Θα μπείτε αμέσως στο νόημα. Λαμβάνω βιογραφικά, για λογαριασμό πελάτη, προκειμένου να προχωρήσουμε σε επιλογή τριών ανθρώπων για θέσεις marketing, σε επίπεδο junior. Δίνω κάποια στους συνεργάτες μου και κρατάω ορισμένα για να κάνω μια πρώτη επιλογή. Εντοπίζω τέσσερα-πέντε που μου φάνηκαν ενδιαφέροντα και θα ήθελα από τους υποψήφιους να με συναντήσουν.

Όλα πήγαιναν καλά αφού είχα ήδη μιλήσει με τους περισσότερους και είχαμε ορίσει μέρα και ώρα συνέντευξης. Καλώντας στο κινητό τον τελευταίο υποψήφιο, μου απαντάει μια γυναικεία φωνή, ευγενική και μάλλον νεανική. «Καλημέρα σας, παρακαλώ;» και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:

– Καλημέρα σας. Θα μπορούσα παρακαλώ να μιλήσω με τον κύριο Α. (Η ηλικία του κυρίου Α, σύμφωνα με το βιογραφικό του ήταν 24-25 χρόνων)

– Από που τηλεφωνείτε;

– Ονομάζομαι Β και σας τηλεφωνώ από την εταιρία Γ… (Δεν προλαβαίνω να τελειώσω τη φράση μου και με διακόπτει)

– Α, ναι. Ο Σωτήρης με έχει ενημερώσει σχετικά στην περίπτωση που τηλεφωνήσει κάποιος από την εταιρία Γ. (Παύση από την πλευρά της.) Ξέρετε, χθες ξενύχτησε και μου είπε να σηκώνω το κινητό του. Το παιδί κοιμάται αλλά αν θέλετε να το ξυπνήσω… (Παρέλειψα να σας ενημερώσω ότι ήταν αργά το μεσημέρι όταν τον κάλεσα. Επίσης, από τον τόνο της φωνής της μητέρας του Σωτήρη, κατάλαβα ότι μάλλον δεν ήθελε να ανησυχήσει τον κανακάρη της.)

– Όχι, σας παρακαλώ. Μην τον ξυπνήσετε. Απλά, ενημερώστε τον να με καλέσει στο νούμερο που βλέπετε.

– Α, χίλια ευχαριστώ κύριε. Θα του μεταφέρω το μήνυμα σας. (Η μητέρα ευγνωμονούσα!!)

Αυτό που μου είχε τύχει παλαιότερα ήταν ακριβώς το ίδιο με τη διαφορά ότι τότε είχα τηλεφωνήσει σε σταθερό και όχι στο κινητό του ίδιου του ενδιαφερόμενου. Καταπληκτικός ο Σωτηράκης, έβαλε τη μαμά να του κάνει γραμματειακή υποστήριξη ενώ ο ίδιος κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Μιλάμε για κανονική ανάθεση. Γεννημένο manager το παιδί. Και η καλή μαμά τού το έκανε καλό. Να μη ξυπνήσει το παιδί που ήλθε σπίτι λίγο πριν το χάραμα. Πείτε μου τώρα, ποιος φταίει; Πιστεύετε ότι ο ίδιος κόπτεται ιδιαίτερα να βρει δουλειά από τη στιγμή που η συμπεριφορά της μητέρας του είναι μάλλον υποστηρικτική; Παθογένειες της ελληνικής οικογένειας, θα πουν ορισμένοι από εσάς. Θα συμφωνήσω.

Και τώρα βεβαίως προκύπτει μια ολόκληρη σειρά από ερωτήματα. Δεν είστε περίεργοι αν θα με καλέσει ο Σωτήρης για να προχωρήσουμε σε interview; Και τι θα πει, αν εγώ θίξω το θέμα, σχετικά με το τηλεφώνημα που δεν απάντησε επειδή κοιμόταν; Εσείς, αν βρισκόσασταν στη δική μου θέση, πώς θα αξιολογούσατε την περίπτωση του; Εν κατακλείδι, θα θέλατε να τον γνωρίσετε από κοντά και να του κάνετε συνέντευξη; Ακόμα και αν το βιογραφικό του ήταν ελκυστικό, θα δεχόσασταν να τον δείτε; Και κάτι τελευταίο και πιθανώς ασήμαντο για ορισμένους (αλλά εξαιρετικά σημαντικό για μένα): Αν συναντιόσασταν, θα είχατε την τάση να τον συμβουλέψετε –άσχετα με το αν τελικά το κάνατε ή όχι– για το πώς θα έπρεπε να χειριστεί το συγκεκριμένο θέμα με τη μητέρα του και πώς είναι απαραίτητο στο μέλλον να λειτουργεί για να τον παίρνουν στα σοβαρά;

Αν σας ενδιαφέρει να σας εξιστορήσω τη συνέχεια του έργου, ευχαρίστως να το κάνω. Απλά, ενημερώστε με, αφήνοντας ένα σχόλιο στο τέλος του άρθρου. Έτσι ή αλλιώς, οι κατσάδες που θα διαβάσω ή θα ακούσω από χαζομαμάδες επειδή τα βάζω με τα καμάρια τους είναι εξασφαλισμένες.