Είναι γεγονός ότι όταν ο λόγος του μάρκετινγκ ακουμπά το φαγητό, κάτι χάνεται. Αν όχι η “γεύση”, τότε σίγουρα το νόημα. Ευφάνταστα advertorials με επαγγελματικές και αψεγάδιαστες φωτογραφίες πιάτων, μενού high end εστιατορίων και street food που μιμούνται το φαγητό που φτιάχτηκε σε χαλεπούς καιρούς μέσα σε packaging που έχουν σχεδιάσει φημισμένα agencies…
Τις λεξούλες “soul food” πολλοί τις ψάχνουν ή απλά τις χρησιμοποιούν και τελικά εκείνοι που τις βρίσκουν, κλεισμένες μέσα σε αληθινές μπουκιές, είναι αυτοί που δεν τις αναζητούν πια.
Και όμως, η νέα σειρά ντοκιμαντέρ της Hulu και Onyx Collective «Searching for Soul Food» με παραγωγό την Ελληνοαμερικανίδα Melina Matsoukas και παρουσιάστρια, την σεφ-ιδιοκτήτρια του εστιατορίου My 2 Cents στο Λος Άντζελες, Alisa Reynolds, μπήκαν στην διαδικασία να ψάξουν τα χνάρια του πραγματικού soul food.
Μακριά από τα πιάτα που διατείνονται ότι το περιέχουν, αυτή η σειρά το αναζητά σε κάθε μέρος που παραμένει συνδεδεμένο με την ιστορία ενός τόπου, των ανθρώπων και του φαγητού και αναβιώνει ή και εξελίσσει τις πατροπαράδοτες συνταγές. Και το βρίσκει. Από το Μισισίπι έως το Περού και από την Ιταλία έως το Λος Άντζελες. Ναι είναι -και- εκεί.
Soul food χωρίς προγόνους, δε γίνεται
Σε μια “μαύρη” ιστορία υπάρχουν σίγουρα και λαμπερές στιγμές. Μέσα στις δυσκολίες υπάρχουν άνθρωποι που δημιουργούν από το σχεδόν τίποτα. Γαστρονομικές κουλτούρες που ξεπήδησαν από αποφάγια. Γεύματα που δημιουργήθηκαν σε δύσκολες στιγμές και μετέτρεψαν την επιβίωση σε πιάτα φτιαγμένα από αγάπη. Τραπέζια και σχάρες που ένωσαν κοινότητες, έφεραν κοντά τους ανθρώπους, έθρεψαν όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή τους.
Η τροφή της ψυχής ξεπερνά τα σύνορα, το farm to table concept ήταν μια πραγματικότητα για πολλά σπίτια του κόσμου μερικά χρόνια πριν και το αυθεντικό μαγειρικό νήμα τελικά ενώνει τους ανθρώπους ακόμα και εκείνους που ζουν σε άλλους τόπους ή και χρόνους.
Γιορτάζοντας το φαγητό
Οι γυναίκες που έφτασαν από την Αφρική έως το Μισισίπι μετέφεραν από τη γη τους σπόρους πλεγμένους μέσα στις πλεξούδες των μαλλιών τους. Μαγείρευαν, έπλαθαν και έψηναν ακόμα και πριν τα χρόνια της δουλείας, ενώ με την έλευση της, μαγείρευαν εντέχνως αποφάγια. Κυριολεκτικά έφτιαχναν κάτι με την ψυχή τους από το σχεδόν τίποτα.
Η αγάπη του μάγειρα μπορεί να μεταφερθεί αυτούσια μέσω της γεύσης ή της διατήρησης των συνταγών και το γεγονός αυτό είναι κάτι που μας ξεπερνά. Το φαγητό και η επιβίωση κάπως έτσι κατορθώνουν να αποκτήσουν όλα τα συστατικα της αγάπης.
Η μπομπότα, το τηγανητό κοτόπουλο και η τάρτα ροδάκινο ταίζουν εμφανώς κάτι παραπάνω από το σώμα στο εστιατόριο της γιαγιάς Μαξιμ Ντίξον, ένα μερος χωρις instagram, ένα μέρος που ξεκίνησε με εναν φουρνο και ένα τραπέζι.
Ενώ φτάνοντας στη Νάπολη θυμόμαστε ότι κανένα υλικό της πίτσας δεν είναι ιταλικό. Η ζυμη προέρχεται από τους αρχαίους Έλληνες, το τυρί από την Ινδια και η ντομάτα από την Λατινικη Αμερική.
Η πίτσα είναι όμως η περηφάνια των ναπολιτάνων, ορισμένες αγελάδες ακούν κλασική μουσική και δέχονται καθημερινά μασάζ για να παραχθεί μια εξαίσια mozzarella di bufala. Αλλά σε ένα μέρος που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από ένα ενεργό ηφαίστειο κάθε γεύμα πρέπει να φτιάχνεται και να τρώγεται σαν να είναι εν δυνάμει το τελευταίο.
Ακόμα και στο Λος Αντζελες για το οποίο λένε πως έχει γεύση αλλά όχι ψυχή, η αλήθεια του φαγητού βρίσκεται γύρω από μια σχάρα. Το ότι οι έγχρωμοι βρέθηκαν περιορισμένοι σε οριοθετημένες οικιστικές εκτάσεις ήταν κάτι που τους ένωσε. Δημιούργησαν ισχυρούς δεσμούς, το αίσθημα της κοινότητας και την επιτομή του bbq.
Και επειδή εμείς ήδη σας ξεσκεπάσαμε πολλές εικόνες, βρείτε και δείτε τα υπόλοιπα επεισόδια σαν να ανοίγετε πεινασμένοι μια ζεστή, γεμάτη κατσαρόλα.
Καλό Σαββατοκύριακο!
Σχόλια