«Γκρινιάζεις για τις ανεπάρκειες μου. Για τις δικές σου τι κάνεις;»

Νομίζω ότι κάπου αναφέρω στο βιβλίο μου «Μην κάνεις ένα βήμα μπροστά… κάνε δύο» ότι όταν η μητέρα μου με είχε κάποτε ρωτήσει: «Παιδί μου τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» της είχα απαντήσει «Αναβλητικός!» Δεν σας έχω όμως αναφέρει την μπηχτή της: «Σαν το παππού σου γυιόκα μου. Το μόνο που εκείνος δεν κατάφερε να αναβάλλει ήταν να φάει όλη του περιουσία και να πεθάνει πριν την ώρα του».

Αφορμή για αυτό το κείμενο που εσείς διαβάζετε, στάθηκαν δύο περιστατικά τα οποία συνέβησαν πρόσφατα και μάλιστα στην ίδια εβδομάδα. Ένας διευθυντής μου παραπονιόταν για δύο δικά του στελέχη που δεν κάνουν κάτι για να βελτιώσουν τους εαυτούς τους και στη συνέχεια, σε μια διαφορετική συνάντηση, ένα εκ των δυο αυτών στελεχών γκρίνιαζε για τον συγκεκριμένο διευθυντή και για ακριβώς τους ίδιους λόγους.

Επειδή όμως ποσώς με ενδιαφέρει ποιος γκρινιάζει σε ποιον –καθότι το θέμα δεν έχει να κάνει με τις θέσεις και βεβαίως δεν είναι «ταξικό» αλλά είναι αναμφίβολα τοξικό­– θα τα βάλω και με τους μεν και με τους δε. Άλλωστε, αυτό έκανα και με τους δύο αυτούς ανθρώπους στις ξεχωριστές συναντήσεις που είχα μαζί τους, αφού διαπίστωσα ότι υπάρχει ένα κοινό μοτίβο (κακών) συνηθειών και συμπεριφορών που λειτουργούσαν τελείως αποτρεπτικά για την προσωπική τους ανάπτυξη.

«Δεν κοιτάει τα δικά του χάλια…»

«Αντί να μου κουνάει το δάκτυλο, ας κοιτάξει τα δικά του χάλια. Νομίζει ότι ζει στη δεκαετία του ’90…» μου είπε ο ένας και «Δεν ξέρει τι του γίνεται. Ζει στην κοσμάρα του. Δεν τον ενδιαφέρει τίποτα, νομίζει ότι τα ξέρει όλα αλλά είναι κολλημένος…» είπε ο άλλος. Κοινός παρονομαστής σε όσα μου ανέφεραν: Δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να βελτιώσουν τους εαυτούς τους στους τομείς που ο καθένας πιστεύει ότι έχει ελλείψεις. Πιστεύουν και οι δύο ότι δεν χρειάζεται να κάνουν κάτι μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας ενώ έχουν τη ψευδαίσθηση ότι γνωρίζουν τα πάντα.

Αρκέστηκα στο να τους απευθύνω ορισμένες –φαινομενικά αθώες– ερωτήσεις, έχοντας την πρόθεση να τους ταρακουνήσω, μη τυχόν και πάρουν μπροστά.

• Πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία επένδυση που έκανες στον εαυτό σου; Μου είχαν έτοιμη την απάντηση. Παρακολουθήσαμε κάποια σεμινάρια στην τελευταία δεκαετία και συμμετείχαμε σε κάποια κλαδικά συνέδρια.
• Συμμετείχες με δική σου πρωτοβουλία; Όχι. Ήταν απόφαση της εκάστοτε εταιρίας που εργαζόμουν.
• Και τι κράτησες από όλα αυτά; Μακρά παύση και μασημένες και ασυνάρτητες κουβέντες που δεν σας αναφέρω γιατί δεν βγάζουν κανένα νόημα.
• Πάμε πάλι πίσω. Τι έχεις κάνει, με καθαρά δική σου πρωτοβουλία, για να βελτιώσεις οτιδήποτε για το οποίο αισθανόσουν έντονα την ανάγκη; Καμία απάντηση. Αντιλαμβάνεστε ότι κανένας από τους δύο δεν είχε κάνει το οτιδήποτε για τον εαυτό του από τότε που τέλειωσε τις σπουδές του. Και από τότε είχαν μεσολαβήσει κάποιες δεκαετίες.
• Δεν αισθάνθηκες ποτέ την ανάγκη να μάθεις κάτι καινούργιο, εξελίσσοντας τον τρόπο που σκέφτεσαι, που αποφασίζεις και δρας στην καθημερινότητα σου; Ανασήκωμα των ώμων και καμία απάντηση. Τόσο καλά!

«Τι θα έπρεπε δηλαδή να κάνω…» (διαβάζεται με ύφος ειρωνικό)

Να σου δώσω λοιπόν ορισμένες ιδέες αφού ακόμα και αυτές τις θέλεις έτοιμες.

§ Ξεκίνα με το να εντοπίσεις με ακρίβεια και σαφήνεια τους τομείς που θέλεις να βελτιωθείς. Αν πιστεύεις ότι δε χρειάζεται να κάνεις κάτι επειδή είσαι 100% αυτάρκης, σταματάμε τη συζήτηση εδώ.

§ Το ελάχιστο που θα μπορούσες να κάνεις είναι να διαβάζεις άρθρα και βιβλία που θα σε βοηθήσουν, εμπνεύσουν και παρακινήσουν για να δεις κάποια πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Χρειάζεται να οξύνεις την κριτική σου σκέψη για να είσαι σε θέση να επιλύεις προβλήματα και να αντιμετωπίζεις καταστάσεις και ανθρώπους. Δεν υπονοώ τα αστυνομικά μυθιστορήματα στα οποία αναφέρθηκες προηγουμένως και όχι, δεν πρόκειται να σου δώσω μια λίστα με τα «σωστά» βιβλία. Ήμαρτον!

§ Μπορείς να επιλέξεις κάποια εκπαιδευτικά προγράμματα, μικρότερης ή μεγαλύτερης διάρκειας για να βελτιώσεις τις ικανότητες σου στους τομείς που επιθυμείς, να έλθεις σε επαφή με νέους τρόπους, μεθοδολογίες και πρακτικές που θα σε βοηθήσουν στην εργασία σου.

§ Είναι δυνατόν, ειδικά εσύ που είσαι διευθυντής τμήματος, να μην ενημερώνεσαι για το αντικείμενο σου, να μην έχεις εικόνα για τις τάσεις της συγκεκριμένης αγοράς, να μην έχεις άποψη για θέματα που αφορούν εσένα και τους ανθρώπους σου; Το γεγονός ότι η εταιρία σου δεν πληρώνει συνδρομές για κλαδικές έρευνες και μελέτες δεν είναι δικαιολογία. Το ό,τι δεν έχεις χρόνο να «ασχολείσαι με αυτά τα πράγματα» δείχνει είτε ότι δεν ενδιαφέρεσαι είτε ότι εσύ ξέρεις καλύτερα από όλους τους άλλους και αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί κάνουμε τότε όλη αυτή τη συζήτηση.

§ Αν αισθάνεσαι ότι έχεις την ανάγκη να πάρεις επαγγελματική βοήθεια σε θέματα επικοινωνίας, σχέσεων με τους άλλους, χειρισμού «δύσκολων» καταστάσεων, μη διστάσεις να έλθεις σε επαφή με coaches, mentors ή οποιονδήποτε άλλο ειδικό. Καταλαβαίνω ότι η εταιρία δεν καλύπτει τέτοιες δαπάνες. Όμως, αν πραγματικά σε ενδιαφέρει, είμαι βέβαιος ότι θα βρεις τον τρόπο. Δεν είσαι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος.

Τέλος, θα σας εκμυστηρευθώ τι με ρώτησε στο τέλος της συνάντησης μας ο ένας εκ των δύο και συγκεκριμένα ο διευθυντής. Χαμήλωσε την ένταση της φωνής του, με πλησίασε περισσότερο σαν πρόκειται να μου πει κάποιο μυστικό και μου το ξεφούρνισε: «Θα μπορούσες να μεσολαβήσεις και να πιάσεις ξεχωριστά τους δύο δικούς μου και να τους πεις τι θέλω και τι ζητάω από αυτούς; Μπορείς να τους τονίσεις πόσο ανεπαρκείς είναι και τι χρειάζεται να κάνουν; Εσένα μπορεί να σε ακούσουν». Δεν μπορώ να γράψω εδώ τι του απάντησα αλλά εσείς τώρα –με το χέρι στην καρδιά– τι πιστεύετε; Σώζεται η παρτίδα;