Σοκαριστικά είναι τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για την φτώχεια και τον κίνδυνο φτώχειας στην Ελλάδα με 1 στους 3 Έλληνες στην επαρχία να κινδυνεύουν να περάσουν το όριο ενώ στα μεγάλα αστικά κέντρα το ποσοστό υποχωρεί στους 1 στους 4 Έλληνες.
Μπορεί στατιστικά τα ποσοστά αυτά να μειώνονται όπως αναφέρει η ΕΛΣΤΑΤ αλλά παραμένουν από τα μεγαλύτερα μέσα στην Ευρωζώνη και μόνο κάτω από νέα μέλη που προέρχονται από την Ανατολική Ευρώπη συγκρίνονται.
Πέρα από την εξαιρετική ανάλυση που κάνει η ΕΛΣΤΑΤ υπάρχουν οι ποιοτικές μεταβλητές που δεν φαίνονται. Κατ’ αρχήν είναι η μεγάλη διαφορά μεταξύ αστικών κέντρων και περιφέρειας. Το σημαντικότερο είναι ότι η απόκλιση ανάμεσα τους αυξάνεται αντί να συρρικνώνεται. Ο βασικός λόγος είναι ότι αφ’ ενός στα αστικά και περιαστικά κέντρα συγκεντρώνεται το 90% της επιχειρηματικής δραστηριότητας , αφ’ ετέρου το μορφωτικό επίπεδο και οι τεχνολογικές δεξιότητες των κατοίκων των αστικών κέντρων είναι πολύ μεγαλύτερες απ’ αυτές των κατοίκων της περιφέρειας (κατά μέσο όρο). Όμως οι δείκτες φτώχειας στα αστικά κέντρα μπορεί να διευρύνονται λόγω των μεταναστευτικών ροών που ουσιαστικά επιβαρύνουν το κλίμα αν και δεν προσμετρούνται ως κατανομές.
Η αύξηση του πληθωρισμού χωρίς αντίστοιχη άνοδο των αμοιβών (θεωρούνται πληθωριστικές ούτως ή άλλως) δημιουργεί νέα μεγαλύτερα ρήγματα στον κοινωνικό ιστό και διευρύνει το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών (πάντα βάσει των δεικτών της Eurostat) στην ελληνική κοινωνία. Ιδιαίτερα σημαντικές είναι και οι αναλύσεις της ΕΛΣΤΑΤ σχετικά με την φύση των νοικοκυριών και το φύλο των ιδιωτών που οδεύουν προς φτωχοποίηση. Μονογονεϊκές οικογένειες και γυναίκες παραμένουν ουσιαστικά κοντά στα όρια της φτώχειας.
Η κοινωνική διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας και ο παράγοντας οικογένεια παραμένουν οι παράμετροι που ουσιαστικά λειτουργούν ως ‘στρώματα ασφαλείας’ για την ελληνική κοινωνία που δεν υπάρχουν στην υπόλοιπη Ευρώπη (και δη της Βόρειας Ευρώπης). Το γεγονός ότι η οικογένεια μπορεί να συνδράμει άμεσα και έμμεσα στα αδύναμα μέλη της αποτελεί έναν οικονομικό παράγοντα που δεν μπορεί να προσμετρηθεί στις μετρήσεις. Έτσι, ενώ φαινομενικά ένα άτομο με εισόδημα κάτω των 4.000 ευρώ είναι αδύνατο να ζήσει στην ελληνική κοινωνία σήμερα, οι οικογενειακές ‘ενισχύσεις’ μπορούν να διαμορφώσουν ένα καλύτερο πλαίσιο επιβίωσης που δεν προσμετράται από τις ευρωπαϊκές στατιστικές. Αυτό αποτελεί και το πολιτικό άλλοθι όλων των κυβερνήσεων στην Ελλάδα που αν και έχουν διαμορφώσει μεγάλα φτωχοποιημένα κοινωνικά στρώματα εντούτοις δεν έχουν βρεθεί απέναντι σε τραγικά αδιέξοδα (πλην της περιόδου 2010-2016 όταν άρχισε να διευρύνεται η φτωχοποίηση λόγω Μνημονίων).
Το άλλοθι του ακριβού τουρισμού και πώς εξηγείται
Σίγουρα θα έχετε βρεθεί απέναντι σε φράσεις κλισέ : Ποια φτώχεια; Γεμάτες οι παραλίες. Δεν βρίσκαμε να κλείσουμε κλπ. Τα φαινόμενα αυτά ερμηνεύονται αφ’ ενός από τις οικογενειακές εισφορές (χαρτζιλίκια οικογένειας προς τους νέους) που αναφέραμε παραπάνω, από «μαύρη οικονομία» και από τον… ορισμό του Κέινς ως προς την λειτουργία του οριακού εισοδήματος προς κατανάλωση. Όπερ σημαίνει ότι όταν το διαθέσιμο εισόδημα είναι εξαιρετικά μικρό, τότε διοχετεύεται προς την κατανάλωση και όχι προς επενδύσεις. Έτσι για παράδειγμα εάν ένας νέος / νέα έχει αποταμιεύσει 1000 ευρώ, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να πάει ένα 3μερο στην Πάρο. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι έγινε πλούσιος.
Σχόλια