«Αν μπορείς να διαφοροποιήσεις ένα νεκρό κοτόπουλο, τότε μπορείς να διαφοροποιήσεις οτιδήποτε»

«Αν μπορείς να διαφοροποιήσεις ένα νεκρό κοτόπουλο, τότε μπορείς να διαφοροποιήσεις οτιδήποτε», συνήθιζε να λέει. Η εταιρεία του ανέπτυξε μία ποιοτική τροφή για τα κοτόπουλα, χάρη στην οποία αυτά θα είχαν καλύτερη γεύση και θα αποκτούσαν ένα ιδιαίτερο χρώμα, ξεχωρίζοντας έτσι από τα ανταγωνιστικά. Οι καταναλωτές πλέον δεν θα ζητούσαν απλώς ένα κοτόπουλο, αλλά ένα ανώτερο ποιοτικά και συσκευασμένο -σε προσεγμένο πλαστικό περιτύλιγμα- κοτόπουλο Perdue.

Ο Perdue ήξερε πολύ καλά τι πουλούσε, εντυπωσιάζοντας συχνά τους πελάτες του με τις άρτιες γνώσεις του σχετικά με την διατροφή του κοτόπουλου. Μελέτησε πληθώρα βιβλίων σχετικά με αυτά, αλλά και σχετικά με τις πωλήσεις και το μάρκετινγκ, καταφέρνοντας να διαπρέψει και σε αυτό το χώρο.

Το 1971 επιστράτευσε τη διαφήμιση για να ενισχύσει την branding στρατηγική, η οποία ωστόσο δεν ήταν μια συνηθισμένη διαφήμιση, αφού, σύμφωνα με τις επιταγές της διαφημιστικής εταιρείας, πρωταγωνιστούσε ο ίδιος (ίσως ο πρώτος CEO εταιρείας που ανέλαβε ο ίδιος να προβάλλει το προϊόν του) λέγοντας τη φράση που θα τον έκανε διάσημο: «Χρειάζεται ένας σκληρός άνδρας για να κάνει ένα τρυφερό κοτόπουλο» (it takes a tough man to make a tender chicken) - για πολλούς Αμερικανούς, το κοτόπουλο έγινε συνώνυμο του Perdue όπως και τα τζιν του Calvin Klein.

H διαφήμιση του «The Chicken Man» ήταν τόσο επιτυχημένη, που δημιουργήθηκαν 200 εκδοχές της, σε πολλές μάλιστα από τις οποίες ο Perdue παρακινούσε τους καταναλωτές να παραπονεθούν αν είναι δυσαρεστημένοι – η διαφήμιση συνήθως τελείωνε με την εξής φράση: «Say whatever you have to say; I can take it» (πες ό,τι έχεις να πεις, θα το αντέξω).

Δεν είναι τυχαίο ότι πάντα αναζητούσε «άσχημα νέα» προκειμένου να ανταποκρίνεται πάραυτα. Συζητούσε με τους πωλητές του, άκουγε τους καταναλωτές, συναναστρέφονταν με χασάπηδες και συνεργάτες προσπαθώντας πάντα να βρει λύση σε κάποιο πρόβλημα, να τους αφουγκραστεί αλλά και να συλλέξει πολύτιμες πληροφορίες από την αγορά.

Ηταν το είδος του ηγέτη που «άκουγε και μάθαινε». Έκανε ερωτήσεις, άκουγε, κρατούσε σημειώσεις. Τον περισσότερο χρόνο τον περνούσε ακούγοντας παρά μιλώντας. Ακόμα και όταν βρισκόταν με το προσωπικό του, άκουγε προσεκτικά χαριτολογώντας ότι «υπάρχει πολύ σοφία σε αυτό το δωμάτιο, και εγώ θέλω να την αφουγκραστώ» (there's a lot of wisdom in this room, and I want to tap into it).

Πηγή: Από το βιβλίο 100+1 Ιδιοφυίες του Μάρκετινγκ