"Εμείς θέλουμε οι άνθρωποι να περνάνε καλά όταν εκπαιδεύονται"

(Να σας βάλω στο νόημα. Η Ισμήνη είναι πρωτίστως εξαιρετική φίλη και επιπλέον κουβαλάει στις πλάτες της εμπειρία είκοσι χρόνων σε τμήματα Διοίκησης Ανθρώπινου Δυναμικού τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες τη Ευρώπης. Αυτό δεν μας εμποδίζει να διαφωνούμε ακόμα και να σφαζόμαστε για ορισμένα θέματα. Εννοείται ότι δεν ανοίγει μύτη και όχι μόνο αυτό. Επειδή και οι δύο είμαστε πεισματάρηδες και ανυποχώρητοι σε αυτά που πιστεύουμε, οι διαφωνίες μας –πολλές φορές– παραμένουν διαφωνίες. Όταν κουραζόμαστε να διαφωνούμε, σταματάμε τo debate και καταπιανόμαστε σε ατέρμονες συζητήσεις για το θέατρο και τη λογοτεχνία που και οι δύο αγαπάμε)...

Τις προάλλες που συναντηθήκαμε, ξεκίνησε να μου λέει για μια εκπαίδευση που είχε διοργανώσει για το προσωπικό της εταιρείας της, την οποία όλοι ευχαριστήθηκαν, πέρασαν καταπληκτικά και ζητούσαν διακαώς από την ίδια, να την επαναλαμβάνουν συχνότερα.

«Πραγματικά, το διασκέδασαν και έλεγαν τα καλύτερα λόγια για μέρες μετά».

Ακούγοντας όλα αυτά, εγώ άρχισα να βράζω στο ζουμί μου διότι ήξερα που θα καταλήξει η συζήτηση αλλά δεν μπορούσα, μάλλον δεν ήθελα, να κρατήσω το στόμα μου κλειστό. Οι επόμενες απανωτές ερωτήσεις που της απηύθυνα ήταν σαν το «μπουρλότο» που πέταξε η φοβερή Σαπφώ Νοταρά με το μοναδικό ηχόχρωμα της φωνής της στην ταινία «Αχ αυτή η γυναίκα μου» το 1967.

«Και δεν μου λες βρε Ισμήνη, εσείς κάνετε εκπαίδευση για να διασκεδάζει το προσωπικό σας ή για να μάθει πέντε πράγματα και να ανοίξει τους ορίζοντες του; Αν στόχος σας είναι να περάσουν καλά, γιατί δεν τους πάτε τότε στα μπουζούκια να ξεδώσουν ή δεν οργανώνετε κάποια τριήμερη εκδρομή, μακριά από την Αθήνα;» Και κάπως έτσι ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες.

«Τώρα, θέλεις να τ’ ακούσεις. Εμείς πιστεύομε ότι απαραίτητο συστατικό της εκπαίδευσης είναι να υπάρχει fun γιατί με αυτόν τον τρόπο προάγεται η μάθηση. Δεν μας αρέσουν τα ‘στημένα’ εκπαιδευτικά προγράμματα που κυριαρχεί η σοβαροφάνεια και που όλοι αναλώνονται σε τεχνικές οι οποίες θα ξεχαστούν σε λίγες εβδομάδες.»

«Καλή μου Ισμήνη. Σε αυτό είμαι 100% μαζί σου. Όταν και μένα μου ζητάνε να αναλάβω τέτοια βαρετά προγράμματα, τους λέω ότι η εκπαίδευση ενηλίκων υπακούσει σε άλλους κανόνες από αυτή των ανηλίκων και ότι είναι απαραίτητο να μοιάζει με παιχνίδι. Συχνά αρνούμαι να συμμετάσχω σε κάτι που γνωρίζω, εκ των προτέρων, ότι δεν θα έχει αποτέλεσμα και που μπορεί να μου γυρίσει boomerang από τους ίδιους τους συμμετέχοντες. Εκεί που διαφωνώ καθέτως είναι όταν η εκπαίδευση γίνεται το πρόσχημα και αποτελεί την πρόφαση για να στηθεί γύρω από αυτή μια φιέστα για να περάσουν καλά οι παρευρισκόμενοι.»

«Όμως ο δικός μας ρόλος σαν HR είναι να περάσουν καλά και να μην ακούμε εκ των υστέρων τις γκρίνιες τους ότι κουραστήκαμε, ότι έπρεπε να είμασταν προσηλωμένοι και να συμμετέχουμε σε δραστηριότητες που ήταν απαιτητικές.»

«Δηλαδή τι μου λες τώρα; Ότι κριτήριο επιτυχίας ή αποτυχίας μιας εκπαίδευσης είναι να την ευχαριστηθούν οι άνθρωποι σας, να χαλαρώσουν και να ξεφύγουν, ασχέτως και αν δεν αποκομίσουν κάτι πέρα από αυτά; Αν είναι έτσι, δεν μιλάμε για εκπαίδευση.»

«Και τι θες να κάνω; Να χαλάσω στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους μου και μετά να πρέπει να τ’ ακούσω από τους από πάνω επειδή θα έχει φτάσει στα αυτιά τους, ότι η εκπαίδευση δεν ήταν καλή;»

«Ρε συ Ισμήνη, όλος αυτός ο συλλογισμός είναι τελείως λάθος. Καταρχάς, στην περίπτωση που μου αναφέρεις δεν μιλάμε για εκπαίδευση. Ύστερα, αλλοίμονο να κρίνουμε την εκπαίδευση με όρους «περάσαμε ή δεν περάσαμε καλά» αντί για «τι μάθαμε και πώς αυτά που μάθαμε, θα μας βοηθήσουν να είμαστε καλύτεροι». Εσύ, και όχι μόνο εσύ, βάζεις και άλλο ένα θέμα. Εδώ μιλάμε για politics. Θέλεις να τα έχεις καλά και με τους συμμετέχοντες και με τη διοίκηση γιατί είσαι στη μέση και μπορείς να δεχθείς πυρά εκατέρωθεν. Αυτή είναι άλλη κουβέντα. Ας την αποφύγουμε.»

Συνεχίσαμε να διαφωνούμε, μέχρι που συμφωνήσαμε σε ένα πράγμα, Ότι πεινάσαμε. Και οι βιολογικές ανάγκες του ανθρώπου βρίσκονται στη βάση της πυραμίδας του Maslow. Ανακωχή λοιπόν και όλα τα υπόλοιπα μπορούν να περιμένουν. Οι εκπαιδευόμενοι δεν είναι οι μόνοι που δικαιούνται να περνάνε καλά όταν «εκπαιδεύονται». Έχουμε και εμείς δικαιώματα στην καλοπέραση!