Μια συνειδητοποίηση: ότι ανήκω στη γενιά που έχει δει το Σπιρτόκουτο στο Youtube με μάτια γουρλωμένα που ανοιγοκλείνουν ασυναίσθητα στα κρεσέντα των καυγάδων και στην υπερβολή μιας γλώσσας συνεχώς άκομψης, ωμής, τραγικής από κάθε έννοια.
Ένα καθρέφτισμα: της "αγίας ελληνικής οικογένειας" του 2002 που σε περιπτώσεις μοιάζει “καλοδιατηρημένη” σε κάθε κακή της πτυχή στο 2022.
Και πολύπλευροί συνειρμοί από την άτυπη χορωδία την οποία δημιούργησε ο Γιάννης Νιάρος επί τόπου βάζοντας τους δημοσιογράφους να τραγουδήσουν όλοι μαζί την ατάκα “Μήτσο, Φτιάξτο” στον ακάλυπτο των γραφείων της Στέγης όπου έγινε η συνέντευξη τύπου για το “Σπιρτόκουτο the musical”…
Όλα αυτά λίγο πριν ο αβάσταχτος μικροαστισμός και η ελληνική παθογένεια, που κρύβεται συνήθως πίσω από τα politically correct προσωπεία “με ένα χαμόγελο πικρό”, γίνει μουσική. Στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης.
Κάνε τον καημό σου μουσική
Με απλά λόγια το «Σπιρτόκουτο» (Βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, 2003), μεταμορφώνεται σε μιούζικαλ, βασισμένο στην ταινία του Γιάννη Οικονομίδη, στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης.
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιάννη Οικονομίδη που βγήκε πριν από 20 χρόνια στους κινηματογράφους αναδιαμορφώθηκε στις πρόβες -που κράτησαν πάνω από επτά μήνες- με την καθοριστική συμβολή στη συγγραφή του των ίδιων των ηθοποιών.
Το «Σπιρτόκουτο γίναμε» μία από τις πολλές ατάκες που έγινε μέχρι και σύνθημα στους τοίχους, χαρτογραφεί “το εσωτερικό του” μέσα στη Στέγη μέσω της πρώτης σκηνοθετικής δουλειάς του ηθοποιού Γιάννη Νιάρρου.
Το πρώτο πανδημικό lockdown βρήκε τον ίδιο και τον συνθέτη Αλέξανδρο Λιβιτσάνο να επιχειρούν να φέρουν σε επαφή τον κόσμο του Σπιρτόκουτου και αυτόν του musical.
Και παρά τον γενικότερο περιορισμό των ημερών, ο Γιάννης Νιάρρος θεώρησε ιδιαίτερα απελευθερωτική τη διαδικασία «γιατί σε αυτό το εγχείρημα δεν υπάρχει η πιθανότητα λάθους. Είναι όλο «λάθος», με την έννοια πως δεν υπάρχει πεπατημένη.
Χαρακτήρισε τη μουσική που προέκυψε από συστατικά, όπως το λαϊκό άσμα ενός πατέρα καφετζή, την ταραγμένη φωνή μιας μάνας, το ρυθμικό παραλήρημα ενός σεξιστή γιου και τη μεγαλοπρεπή άρια του κουνιάδου ως «επική, λαϊκή, βρώμικη, σκοτεινή, ξεκαρδιστική, γελοία, σοβαρή, συγκινητική, ανεβαστική -και στην πραγματικότητα δεν περιγράφεται εύκολα»
Κάποιος να το φτιάξει
Άνθρωποι «ουρλιάζουν» ο καθένας στον δικό του “σκοπό” και δίνουν απάντηση στο τι είδους μουσική θα ακουγόταν αν οι άνθρωποι τραγουδούσαν αντί να μιλούν. Στο πρωτότυπο μουσικό έργο των Γιάννη Νιάρρου και Αλέξανδρου Λιβιτσάνου.
Ο Γιάννης Οικονομίδης, ο δημιουργός της ταινίας του 2002, δήλωσε για το Σπιρτόκουτο The Musical: «Πέρα από τη δυσκολία και το ρίσκο του όλου εγχειρήματος, αυτό που έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον είναι η επαναδιατύπωση του Σπιρτόκουτου με μουσικούς όρους από μια νέα ταλαντούχα γενιά, που καταθέτει με τον δικό της τολμηρό τρόπο μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική πρόταση».
Πως τελικά φτιάχτηκε αυτό; Από 11 Νοεμβρίου 2022, στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης.
Σχόλια