Για να γραφτούν αυτές οι γραμμές καθίσαμε για λίγο με τον Σπύρο Χατζηαγγελάκη σε ένα παγκάκι έξω από το νέο του εστιατόριο ή το ταχυφαγείον, αν προτιμάτε, για “να τα πούμε”. Κάναμε τη δική μας “λόντζα”. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η λόντζα.
Στην ουσία πρόκειται για μια λέξη με ρίζες ιταλικές. Από τη μία σημαίνει τον υπόστεγο ανοιχτό και συνήθως περιστύλιο χώρο για αυτό και συχνά στα Επτάνησα, με τις πλείστες ενετικές αναφορές, συνηθίζουν να λένε πάμε “λόντζά-λόντζα” (γύρω-γύρω) προς έναν προορισμό.
Από την άλλη συνδέεται με την κοινωνική συναναστροφή, με τα νέα της ημέρας που οι γυναίκες της επαρχίας μοιράζονται νωρίς το απόγευμα “στη λόντζα της γειτονιάς”. Πιθανώς και με μερικά κομμάτια από την πίτα ημέρας που μόλις έχουν βγάλει από τον φούρνο.
Και η λόντζα για το Σπύρο είναι ακριβώς αυτό. Ένας γαστρονομικός φόρος τιμής στις γιαγιάδες στην Ορεστιάδα, στον Έβρο όπου μεγάλωσε που θυμάται να κάθονται μαζί συνήθως σε πλαστικές καρέκλες αν δεν χωρούσαν στο παγκάκι, με τις φούστες απαράλλαχτα στο ίδιο μήκος και με τις κάλτσες σηκωμένες ψηλά, με τις βεντάλιες, αλλά και με συζητήσεις τα γέλια που κόβονται μόνο για να σκοτώσουν κανένα διερχόμενο κουνούπι.
Το φαγητό και η ανά-μνηση
Το φαγητό που φτιάχνεται στη μνήμη των γιαγιάδων δεν θα μπορούσε παρά να είναι κάπως έτσι... Τι κάνει μια γιαγιά όταν έρχεται αντιμέτωπη με τις δύο αυτές λέξεις “γιαγιά πεινάω!”;
Λογικά ανοίγει το ψυγείο και τα ντουλάπια της και ετοιμάζει κάτι στα γρήγορα. Και λογικά καταλήγει επίσης να κάνει εκείνο ακριβώς που λαχταρούσες και ενδεχομένως δεν είχες καν προλάβει ακόμα να το σκεφτείς.
Όλη ζεστασιά και η θαλπωρή του φιλέματος μεταφέρεται με ένα τακ, όταν το πιάτο ακουμπά το τραπέζι και η μυρωδιά ξεχύνεται. Από το παστίτσιο ιδωμένο ως Κυριακάτικο φαγητό, μιας και οι νοικοκυρές δεν το έφτιαχναν κάθε μέρα, έως τα κεφτεδάκια με πατάτες και κόκκινη σάλτσα ή τον κολιό καμιά φορά συνειδητοποιούμε ότι γευστικά κοιτάζοντας προς τα πίσω, βρισκόμαστε ολοένα και μπροστά.
Το φαγητό στη “Λόντζα της γειτονιάς”
Ο Σπύρος που ζει χρόνια στα Εξάρχεια θεωρεί πως ακόμα είναι μια γειτονιά με την κλασική έννοια της λέξης. Οι άνθρωποι λένε καλημέρα, υπάρχει σχέση πιο προσωπική σε αντίθεση με τις φαστ φουντ αλυσίδες, αλλά και τα εστιατόρια που σχεδόν κανείς δεν έχει ιδέα ούτε για το ποιος του παραδίδει το φαγητό ούτε και για ποιος κάθεται δίπλα του.
Στη Λόντζα λοιπόν σεφ είναι η Αγάπη που προσπαθεί με τα πιάτα της να ξυπνήσει ζεστές αναμνήσεις. Είναι επίσης executive chef στην Πρεσβεία της Δανίας και πιστεύει και εκείνη πολύ στην επιστροφή στην καλή πρώτη ύλη και στα απλά φτιαγμένα φαγητά με μετρημένα υλικά.
Τέλος, ορισμένα προϊόντα που υπάρχουν μέσα στα πιάτα υπάρχουν διαθέσιμα και προς πώληση μέσα στο εστιατόριο. Μεταξύ των οποίων είναι και χειροποίητες χυλοπίτες που φτιάχνουν μέσα στην κουζίνα, αυγά, βιολογικό μέλι που χρησιμοποιούν στους λουκουμάδες, αλλά και διάφορα καρυκεύματα από την εταιρεία της αδερφής του Σπύρου, τη Rhoeco.
Designed by Ηλιάνα Κωστοπούλου
Βρίσκονται σε ράφια που από πάνω τους μπορούμε να δούμε όλα όσα διαδραματίζονται στην κουζίνα σαν σε μια άλλη γευστική παράσταση. Αλλά κάπως ανεπιτήδευτη.
Μην ξεχάσετε ότι το μαγαζί είναι self-service για να μην… ξεχάστε να κοινωνικοποιηθείτε.
«Λόντζα της γειτονιάς»
Χαριλάου Τρικούπη 76
Σχόλια