The Bear: Μια “ωμοφαγική” ματιά σε όσα συμβαίνουν στις κουζίνες των εστιατορίων

Ξεκινώντας την πορεία της, εργαζόμενη σε κουζίνες μισελενάτων εστιατορίων σε Λονδίνο και Παρίσι, μου εξήγησε, ότι ένιωσε πως κάπου έφτασε με την προσπάθεια της, όταν κατόρθωσε την ίδια στιγμή να έχει κόψει το δάχτυλό της με μαχαίρι, να το έχει καλύψει για να συνεχίσει, να καίγεται από το τηγάνι και αμέσως μετά να πρέπει να βάλει τα χέρια της μέσα στον πάγο. Και να παραμένει ψύχραιμη. Να λέει “Ναι σεφ”.

Την θυμήθηκα, βλέποντας ένα-ένα τα επεισόδια του “The Bear”. Δεν είναι μόνο η συγκλονιστική ερμηνεία του Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ που υποδύεται τον νεαρό ταλαντούχο σεφ Carmen Berzatto, ο οποίος ενώ έχει εργαστεί σε μισελενάτα εστιατόρια, υποχρεώνεται να επιστρέψει στο χρεοκοπημένο οικογενειακό σαντουιτσάδικο που όμως παράλληλα αποτελεί γαστρονομικό τοπόσημο για την πόλη του Σικάγο.

Η σειρά είναι έτσι γυρισμένη που δεν νιώθεις ότι παρακολουθείς ανθρώπους να δουλεύουν μέσα σε μια κουζίνα. Η ένταση λίγο-πολύ σε κάνει να βρίσκεσαι στον χώρο να “έχεις δουλέψει και εσύ μαζί τους” κάτι που νιώθεις κάθε φορά που ένα επεισόδιο τελειώνει.

Από τις αμφιβόλου ποιότητας εκπομπές που μοιάζουν με reality, μέχρι την αδιανόητη ομορφιά του Chef’s Table, υπάρχουν πολλές προσπάθειες "της οθόνης" να μας βάλει μέσα στις κουζίνες των εστιατορίων.

Και όλα αυτά στην εποχή που οι chefs, από αόρατοι εργαζόμενοι, έχουν μετατραπεί σε influencers. Στην εποχή μας. Από την κακογουστιά όμως έως την εξιδανίκευση, το Bear ισοδυναμεί με μια νέα διάσταση. Αυτή που σε παίρνει μπροστά από την οθόνη και σε τοποθετεί μπροστά στον πάγκο εργασίας.

Ωμό, αληθινό, πικρό, ξινό, αλμυρό αλλά και γλυκό. Αν η σειρά αυτή είχε γεύση, θα ήταν το umami.