Αυλαία και πάμε (ξανά)

Άνθρωποι, επιχειρήσεις, ανθρώπινες σχέσεις, φαίνεται να έχουν επιστρέψει στην νόρμα τους. Στους ρυθμούς τους. Πάντα όμως με μια μικρή επιφύλαξη, τουλάχιστον ενδόμυχα. Δυόμισι χρόνια μετά το πρώτο lockdown, νιώθουμε ότι έχουμε αφήσει πίσω μας ένα από τα πιο μελανά σημεία της ιστορίας του 21ου αιώνα και είμαστε έτοιμοι να επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Αυτή τη φορά, αληθινά.

Η επιστροφή αυτή, για περίπου δυο χρόνια γινόταν σταδιακά: επιστροφή στο πραγματικό εργασιακό περιβάλλον, επιστροφή των μαθητών στα σχολεία, επιστροφή στις καταναλωτικές μας συνήθειες στα φυσικά καταστήματα και, τέλος, επιστροφή στην ψυχαγωγία, σε μουσικές σκηνές, κινηματογράφους και θέατρα.

Τρεις χώροι συνυφασμένοι με τον πολιτισμό μας -και συγκεκριμένα η μουσική και το θέατρο- είναι τέχνες βαθιά ριζωμένες στην ιστορία της Ελλάδας. 
Για ένα χρόνο, παραστάσεις σε μεγάλα και μικρά θέατρα ανέβαιναν και κατέβαιναν σε χρόνο dt. Θεατρικοί παραγωγοί που αψηφούσαν το ρίσκο και αναλάμβαναν να χρηματοδοτήσουν μια παράσταση με τελείως διαφορετικές ως προς τον θεατή συνθήκες.

Ακολουθήθηκαν όλα τα μέτρα με τον πιο υποδειγματικό και σωστό τρόπο. Και αυτός ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους που το φιλοθεάμων κοινό αποφάσιζε να παρακολουθήσει ξανά τα θεατρικά δρώμενα που τόσο καιρό είχε λαχταρίσει. Έφευγε το μούδιασμα και ο φόβος για κλειστούς χώρους και την θέση τους έπαιρνε η ανάγκη για την πνευματική διασκέδαση.


Το θέατρο αποτελεί τέρψη της ψυχής. Το θέατρο είναι παιδεία. Το θέατρο είναι ένα εσωτερικό ταξίδι που με ένα μικρό αντίτιμο ο θεατής έχει την ευκαιρία να βιώσει διαφορετικού είδους συναισθήματα ανάλογα με την εκάστοτε ανάγκη του. Κάθε θεατρικό έργο αποτελεί μικρογραφία της κοινωνίας και το ανθρώπινο είδος πάντα αντλεί ευχαρίστηση (ίσως και λανθασμένα) με το να βρίσκεται στο ρόλο του παρατηρητή και πιθανότατα μετέπειτα στο ρόλο του κριτή. Σύμφωνα με τον Augusto Boal, «το θέατρο είναι η τέχνη του να βλέπουμε τον εαυτό μας».

Και αυτό ακριβώς αποτελεί μια μορφή ψυχανάλυσης και ψυχοθεραπείας. Ο θεατής έρχεται κοντά στο Εγώ του. Μπαίνουν σε ορατό βάθρο συναισθήματα και σκέψεις που δεν είχε ιδέα για την ύπαρξη τους ή φοβόταν να αναμετρηθεί μαζί τους. 
Δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός ότι στην αρχαιότητα αρκετά Ασκληπιεία (θεραπευτήρια) διέθεταν μικρά θέατρα για την αποκατάσταση της ψυχικής υγείας.

Είναι εύλογο λοιπόν, τώρα, μετά την πανδημία, να στραφούμε και στις επιπτώσεις που υπήρξαν στην ψυχική υγεία των ανθρώπων. Και το θέατρο μπορεί να βοηθήσει να επιλυθούν ένα μεγάλο μέρος αυτών προβλημάτων. Στην προκειμένη περίπτωση, θα είναι μια αμοιβαία βοήθεια, διότι το θέατρο για να λειτουργήσει χρειάζεται ζωντανό κοινό, κάτι που είχε «στερηθεί».


Επειδή η σύναξη του θεατρικού κοινού σε κλειστούς χώρους είναι υπέρ του δέοντος συνθήκη ευνοϊκή για την μετάδοση του ιού.
 Πάντα η σχέση του θεατή με το θέατρο ήταν μια αμφίδρομη σχέση και τώρα αυτή η σχέση είναι πιο αναγκαία από ποτέ, γιατί το θέατρο έχει πληγεί σε τεράστιο βαθμό σε σύγκριση με άλλους χώρους.

Ήρθε η στιγμή λοιπόν, τώρα που σε λίγες μέρες ξεκινάει η θεατρική σεζόν και απαλλαγμένοι πλέον από όλα τα μέτρα, να είμαστε πιστοί στο ραντεβού μας στις θεατρικές παραστάσεις που θα ανέβουν φέτος το χειμώνα. 
Να επιστρέψουμε στην κανονικότητα που δεν θα την συντροφεύουν εισαγωγικά αλλά όμορφες εικόνες.

Προμηνύεται λοιπόν μια άκρως ενδιαφέρουσα θεατρική χρονιά.