Ηρακλειά: Το νησί των ντόπιων

Η Ηρακλειά, ή καλύτερα η Αρακλειά, είναι ένα case study. Ένας τόπος μικρός που με ένα τρόπο πηγαίο αναδεικνύει το γεγονός ότι στα λίγα, υπάρχουν τα πάντα. 150 μόνιμοι κάτοικοι έχουν μετατρέψει την άγονη σε μια απόλυτα γόνιμη γραμμή και ρότα ζωής που 'χει πάντα στην καρδιά το καλοκαίρι.

Ένα καταφύγιο αυθεντικής αιγαιοπελαγίτικης γαστρονομίας

Στην Ηρακλειά οι λίστες με ταβέρνες, εστιατόρια ή πιάτα χάνουν το νόημα τους. Και αυτό, όχι γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν ά-τοπο αφού είναι μετρημένες, έτσι και αλλιώς, στα δάχτυλα αλλά γιατί, εδώ, οι γεύσεις έχουν όνομα και τόπο.

Από το πρωινό με αυγόφετες, αρακλειανή ξινομυζήθρα, ντομάτα και ρίγανη, με υλικά που προέρχονται εξ ολοκλήρου από το μποστάνι, αλλά και το κοτέτσι της οικογένειας που έχει το Μαϊστράλι, έως τα μαγευτικά, οριακά συγκινητικά πιάτα του εστιατορίου Αρακλειά του Γιάννη Γαβαλά, όπως οι κορφές των εποχιακών χόρτων αναμεμειγμένες με την τοπική ξινομυζήθρα και η βελούδινη φάβα με τον κρίταμο για “κορώνα” της. Οι ατόφιες γεύσεις συνδυάζονται αποδίδοντας όλο τους το μεγαλείο.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους ανθρώπους της Ηρακλειάς. Όπως το θυμαρίσιο μέλι που παράγει η μία οικογένεια συναντά την ξινομυζήθρα που παράγει μία άλλη και το ψωμί από τον φούρνο του μικροσκοπικού οικισμού, έτσι και οι άνθρωποι “συναντιούνται”.

Για να χορέψουν το “Γιαβρί”, τον τοπικό Μπάλλο, να χαζέψουν από το Surfin Bird -λίγο πριν από την όμορφη παραλία Λιβάδι - που έχει ως σήμα κατατεθέν μισή τιρκουάζ vespa, το ολόγιομο αυγουστιάτικο φεγγάρι ώσπου να το σβήσει το πρώτο φως της μέρας και στη θέση του να εμφανιστεί η θέα στη νησίδα Βενέτικο που μοιάζει να απέχει “μια χεριά”.

Οι ντόπιοι, οι άνθρωποι του νησιού, το καλοκαίρι σου μαθαίνουν να περπατάς το βράδυ στη μέση του δρόμου, αφού τα αυτοκίνητα είναι ένα σπάνιο φαινόμενο, σε καθίζουν δίπλα τους στο κουτουκάκι, μοιράζονται τα πιάτα τους στο τραπέζι, τις φωνές τους που σιγοτραγουδούν ρεμπέτικα, ενώ ο Αχιλλέας υψώνει το ποτήρι πίσω από το μικρόφωνο στην υγειά όλων.

Ο Μανώλης σου ανοίγει τις πρώτες πρωινές ώρες το σπίτι του στην Παναγία, τη μικροσκοπική Χώρα του νησιού και σου προσφέρει χωρίς πολλά λόγια ένα πιρούνι για να δοκιμάσεις αρακλειανή κηρήθρα και μέλι από τα οικογενειακά τους μελίσσια.

Οι Αρακλανειοί δεν είναι εκεί για να εξυπηρετήσουν τους τουρίστες και τους επισκέπτες του νησιού, αλλά είναι εκεί γιατί το “εκεί” απλά πηγάζει από μέσα τους.

Γύρω από την Ηρακλειά με σκάφος

Έτσι και για τον Στέλιο, το “εκεί”, στο δυτικότερο κατοικήσιμο νησί του συμπλέγματος των Μικρών Ανατολικών Κυκλάδων, το βλέπει συνήθως από θαλάσσης, από το σκάφος του με το οποίο το γνωρίζει στους επισκέπτες.

Γεμίζει την εμπειρία τους με υποθαλάσσιες εικόνες, με “φωκοσπηλιές”, με κρυφές παραλίες, με το ναυάγιο του υδροπλάνου, με τα ανοίγματα βράχων και τα μυστικά τους περάσματα.

Από τα εννιά μέτρα βάθος στο βυθό κοντά στην παραλία Αλυκιά όπου μετέφερε το γερμανικό υδροπλάνο μια τράτα από τα ανοιχτά της Ηρακλειάς κοντά στην Ίο και τη γοητευτική παραλία με βότσαλο, τον Καρβουνόλακο, τον Μέριχα, τον μικρό και τον μεγάλο Άβελα και την σπηλιά του Πολύφημου, μέχρι την παραλία που θεωρεί “δική του” αφού πέρα από το γεγονός ότι είναι προσβάσιμη μόνο με σκάφος είναι ορατή μόνο αν γνωρίζει κανείς πού και πώς να την προσεγγίσει, η βόλτα με το σκάφος αποκαλύπτει την Ηρακλειά σε όλες της τις “διαστάσεις”.

Αυτή την “360”, εντός εκτός και επί τα αυτά εκδοχή του νησιού, μόνο οι ντόπιοι την καθιστούν απλά, σχεδόν οργανικά, δυνατή και “εύκολα προσβάσιμη”. Σαν μια βόλτα με σκάφος με χαλαρή μουσική σε συνθήκες άπνοιας.