Πώς μπορείς να ενισχύσεις την κινηματογραφική σου βιομηχανία, τη στιγμή που δεν έχεις το ταλέντο για να δημιουργήσεις τις ταινίες που χρειάζονται; Ο Kim Jong-il, ο μετέπειτα ηγέτης της Βόρειας Κορέας και πατέρας του Kim Jong-un, βασανιζόταν από αυτό το ερώτημα για καιρό. Μέχρι που πίστεψε πως βρήκε την απάντηση σε δύο απαγωγές.
Ο Kim Jong-il (που διαδέχθηκε τον πατέρα του και κράτησε τα ηνία της Β. Κορέας από το 1994 μέχρι τον θάνατο του, το 2011) είναι φανατικός σινεφίλ και διαθέτει μια ταινιοθήκη με περισσότερες από 30.000 ταινίες. Ζητά, άλλωστε, από τους διπλωμάτες του, που ταξιδεύουν σε άλλες χώρες, να επιστρέφουν με αντίγραφα ταινιών για τη συλλογή του. Παράλληλα, γράφει και ένα βιβλίο, το 1973, υπό τον τίτλο «On the Art of Cinema», το οποίο θέλει να αποτελέσει έναν εκπαιδευτικό οδηγό για τους κινηματογραφιστές της χώρας. Στόχος του Kim είναι η παραγωγή ταινιών που θα τύχουν ευρείας αποδοχής στα παγκόσμια κινηματογραφικά φεστιβάλ.
Το χρυσό κινηματογραφικό ζευγάρι
Στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, η καριέρα της Νοτιοκορεάτισσας Choi Eun-hee βρίσκεται στο απόγειο της. Η Choi γεννήθηκε στο Gwangju, στην επαρχία Gyeonggi, το 1926. Ο πρώτος της ρόλος ήταν το 1947, στην ταινία «New Oath», ενώ αποκτά τεράστια φήμη τον επόμενο χρόνο, το 1948, όταν πρωταγωνιστεί στο «The Sun of Night». Σύντομα, γίνεται γνωστή ως ένα από τα μέλη της φημισμένης «τρόικας» του κορεατικού κινηματογράφου, μαζί με τις ηθοποιούς Kim Ji-mee και Um Aing-ran.
Παντρεύεται τον σκηνοθέτη Shin Sang-ok το 1954 και ιδρύουν την Shin Film. Η Choi παίζει σε περισσότερες από 130 ταινίες και θεωρείται, εκείνα τα χρόνια, ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια του νοτιοκορεατικού κινηματογράφου. Πρωταγωνιστεί σε πολλές από τις εμβληματικές ταινίες του Shin, συμπεριλαμβανομένων των «A Flower in Hell», «The Houseguest» και «My Mother». Θα υιοθετήσουν μαζί και δύο παιδιά, τον Jeong-kyun και τον Myung-kim.
Ο Shin Sang-ok, από την άλλη, είναι γιος διακεκριμένου γιατρού της κορεατικής ιατρικής. Έχει σπουδάσει στην Ιαπωνία, στη Σχολή Καλών Τεχνών του Τόκιο, τον προκάτοχο του Εθνικού Πανεπιστημίου Καλών Τεχνών και Μουσικής, πριν επιστρέψει στην Κορέα τρία χρόνια αργότερα. Ο Shin ξεκινά την κινηματογραφική του καριέρα ως βοηθός παραγωγής στο «Viva Freedom!» του Choi In-kyu, την πρώτη κορεατική ταινία που γυρίστηκε μετά την ανεξαρτησία της χώρας από την Ιαπωνία.
Κατά τη διάρκεια της «χρυσής εποχής» του νοτιοκορεατικού κινηματογράφου, στα τέλη της δεκαετίας του '50 και στις αρχές του '60, ο Shin σκηνοθετεί δύο ή περισσότερες ταινίες ετησίως, κερδίζοντας το παρατσούκλι «πρίγκιπας του κινηματογράφου της Ν. Κορέας». Η Shin Films παράγει περίπου 300 ταινίες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960. Στα 70s, ο ίδιος είναι λιγότερο ενεργός, ενώ η κινηματογραφική βιομηχανία της χώρας υποφέρει από αυστηρή λογοκρισία και κρατική παρέμβαση. Οι περισσότερες από τις ταινίες που σκηνοθετεί σε αυτήν την περίοδο καταλήγουν αποτυχίες. Το 1978, το στούντιο βάζει λουκέτο.
Οι δύο απαγωγές
Το 1976, το ζευγάρι χωρίζει, αφού η Choi μαθαίνει πως ο Shin έχει αποκτήσει δύο παιδιά με τη νεαρή ηθοποιό Oh Su-mi. Έχουμε πια φτάσει στο 1978 και η καριέρα της Choi βρίσκεται σε πτωτική πορεία. Μια υπόσχεση για πιθανή κινηματογραφική συνεργασία από έναν άνδρα που ισχυριζόταν ότι ήταν από το Hong Kong, την οδηγεί σε μια παραθαλάσσια τοποθεσία. Η Choi βγαίνει από το όχημα στο οποίο επιβαίνει και παρατηρεί μια ομάδα ανδρών που στέκονται κοντά σε μια βάρκα. Είναι τότε που νιώθει ότι κάτι δεν πάει καλά. Αλλά πριν προλάβει να το σκεφτεί, κάποιος την αρπάζει και τη ναρκώνει.
Όταν ξυπνά, ανακαλύπτει πως έχει μεταφερθεί στο δωμάτιο του καπετάνιου του πλοίου. Από πάνω της, ένα πορτρέτο του Kim Jong-il, τότε επικεφαλής του Υπουργείου Προπαγάνδας της Βόρειας Κορέας. Περίπου οκτώ ημέρες μετά την απαγωγή, η Choi βρίσκεται στην Pyongyang, όπου την καλωσορίζουν ως «επίτιμη καλεσμένη». Στο μυαλό του Kim, η Choi και ο πρώην σύζυγός της είναι οι άνθρωποι που χρειάζεται για να πρωτοστατήσει σε μια νέα εποχή για την βορειοκορεατική κινηματογραφική παραγωγή. Στρέφοντας, παράλληλα, το βλέμμα όλου του κόσμου προς το μέρος της, με μια πολιτιστική επανάσταση.
Η Choi αποτελεί το ένα μέρος του σχεδίου, καθώς χρειαζόταν και η άλλη πλευρά του «χρυσού ζευγαριού». Αν και υπάρχουν διαφορετικές ιστορίες για το πώς ο Shin θα καταλήξει στη Βόρεια Κορέα, η επίσημη εκδοχή είναι ότι ήθελε να βοηθήσει στον εντοπισμό της αγνοούμενης πρώην συζύγου του. Και όταν αυτή η αναζήτηση τον οδηγεί στο Hong Kong, πέφτει και αυτός θύμα απαγωγής και οδηγείται στην Pyongyang. Ενώ η Choi είχε αποδεχθεί ως ένα βαθμό τη μοίρα της -ζούσε, άλλωστε, σε μια πολυτελή βίλα περιτριγυρισμένη από φρουρούς- ο Shin προσπαθεί να αντισταθεί. Μετά από πολλές απόπειρες απόδρασης, οδηγείται στη φυλακή.
Για τέσσερα ολόκληρα χρόνια, δεν βλέπει ούτε μια φορά την Choi. Δεν γνωρίζει καν αν είναι ζωντανή. Τελικά, το 1983, μένει ελεύθερος και «προσκαλείται» σε μια δεξίωση. Είναι εκεί που το ζευγάρι ενώνεται ξανά. Ο Kim ζητά απολογείται για την καθυστερημένη συνάντηση, λέγοντας ότι ήταν πολύ απασχολημένος, ενώ χαρακτηρίζει ως παρεξήγηση το θέμα της φυλάκισης. Τους εξηγεί, τότε, για πρώτη φορά, τον λόγο που βρίσκονται στη Βόρεια Κορέα: οι κινηματογραφιστές της χώρες έχουν στερέψει από ιδέες. Το ζευγάρι πρέπει να γυρίσει καινούργιες ταινίες, για να καθιερώσει την τοπική κινηματογραφική βιομηχανία στο παγκόσμιο στερέωμα. Φυσικά, οι δυο τους δεν έχουν επιλογή, ενώ οι αναφορές τους θέλουν να παντρεύονται ξανά, σε απαίτηση του Kim.
Αν και θα υπάρξουν συζητήσεις για απόδραση, ο Shin της απορρίπτει, φοβούμενος πως, αν δεν τα καταφέρουν, είναι σίγουρο πως θα καταλήξουν νεκροί. Αντί για αυτό, παίρνει την ευκαιρία και τον ετήσιο μισθό των 3 εκατομμυρίων δολαρίων, μαζί με τα γραφεία παραγωγής που απασχολούσαν 700 άτομα, και κάνει ταινίες. Αν και ο Kim ήθελε να προβάλει μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα της Βόρειας Κορέας, ο Shin έχει αρκετά μεγάλο βαθμό δημιουργικής ελευθερίας. Στις ταινίες του θα εμφανιστεί το πρώτο φιλί στον βορειοκορεατικό κινηματογράφο, θα γυρίσει το Runaway -που χαρακτηρίζει ως την καλύτερη ταινία της καριέρας του- αλλά και το Pulgasari - σαφώς εμπνευσμένο από το Godzilla.
Η επιτυχημένη απόδραση
Ο Kim είναι πολύ ευχαριστημένος με τις 7 ταινίες που έχουν γυρίσει, ως τότε, οι Shin και Choi, με κάποιες από αυτές να φτάνουν ακόμη και σε φεστιβάλ του ανατολικού μπλοκ. Σταδιακά, τους δίνει ολοένα και περισσότερη ελευθερία, επιτρέποντάς τους να κάνουν ένα ταξίδι με συνοδεία στη Βιέννη, το 1986, για να βοηθήσουν στη συνεργασία με έναν Ευρωπαίο διανομέα που θα έκανε ευκολότερη την κυκλοφορία μιας ταινίας. Καθώς ετοιμάζονται να φύγουν για την Αυστρία, οι δυο τους αποφασίζουν να δράσουν. «Το να ζούμε στην Κορέα μια καλή ζωή και να απολαμβάνουμε τις ταινίες ενώ όλοι οι άλλοι δεν ήταν ελεύθεροι, δεν ήταν ευτυχία, αλλά αγωνία», θα πει αργότερα ο Sin.
Καταφέρνουν, τότε, να έρθουν σε επαφή με έναν Ιάπωνα κριτικό κινηματογράφου που γνωρίζουν και τον συναντούν για μεσημεριανό. Με τους Βορειοκορεάτες φρουρούς να τους ακολουθούν, παίρνουν από εκεί ένα ταξί προς την αμερικανική πρεσβεία και εξηγούν την οκταετή περιπέτεια τους. Μέσα σε μια εβδομάδα, βρίσκονται στις ΗΠΑ, όπου αναφέρουν την ιστορία τους σε δημοσιογράφους και μυστικές υπηρεσίες, παρουσιάζοντας και τα σχετικά αποδεικτικά. Παραμένουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου τους χορηγείται πολιτικό άσυλο. Τελικά, επιστρέφουν στη Νότια Κορέα το 1999.
Η Shin θα πεθάνει το 2006, ο Choi το 2018. Η Βόρεια Κορέα δεν θα παραδεχθεί ποτέ την απαγωγή του ζευγαριού.
Πηγές: mentalfloss.com, Wikipedia
Σχόλια