Θ. Σπηλιώτης: Ο κόσμος γίνεται φοβερά ελκυστικός, αλλά αποδεικνύεται τραγικά απομονωτικός

Μιλήστε μας για το νέο σας βιβλίο, «Από το Μανχάταν στο Άγιο Όρος». Πρόκειται για αληθινή ιστορία, βασισμένη σε υπαρκτό πρόσωπο; Πώς προέκυψε η γνωριμία και οι συζητήσεις μαζί του και ποια η άποψη του για το τελικό αποτέλεσμα; Είστε σε επικοινωνία σήμερα μαζί του;

Το νέο βιβλίο γράφτηκε με αγάπη και θαυμασμό στο πρωταγωνιστή. Πρόκειται για 100% αληθινή ιστορία. Φαινομενικά είναι μια απόφαση υψηλού ρίσκου, να αφήσεις μια εξασφαλισμένη ζωή τη δεκαετία του 1980 και να γυρίσεις στη Ελλάδα. Στη ζωή, τις μεγαλύτερες αποφάσεις τις λαμβάνουμε με γνώμονα το συναίσθημα και όχι τη λογική.

Η γνωριμία μας μετράει εδώ και πολλά χρόνια. Τον συνάντησα τυχαία, καθώς είναι τόσο ταπεινός που δεν εμφανίζεται συχνά. Από τη στιγμή της γνωριμίας μας, χρειάστηκε αρκετός καιρός για να με εμπιστευτεί. Από τότε, οι συζητήσεις μας και οι απορίες μου για την απόφαση ζωής που πήρε πολλές και σε διαφορετικό βαθμό δυσκολίας.

Αν τον γνωρίσεις, καταλαβαίνεις αμέσως ότι είναι ευτυχισμένος και η επιλογή του λυτρωτική, καθώς είχε το κάλεσμα και ανταποκρίθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Σήμερα, έχουμε σχεδόν καθημερινή επικοινωνία και τον νιώθω ως το μεγάλο μου αδερφό.

Ποια είναι τα «διδάγματα», αν θέλετε, που μπορεί να πάρει ένας επιχειρηματίας, ένας επαγγελματίας, ένας άνθρωπος γενικότερα, από αυτήν την ιστορία; Ποια θα πρέπει να είναι η «ματιά» με την οποία θα διαβάσει το βιβλίο, εν έτει 2022, σε μια εποχή που οι περισσότεροι άνθρωποι πιέζονται από πολλές πλευρές και για πολλά θέματα - ακόμη και οικονομικά;

Η ανθρώπινη φύση κυριαρχείται από τρεις τάσεις: η πρώτη είναι η ορμή προς την γνώση. Αυτή θεμελιώνει την επιστήμη (καλή γνώση), την κατανόηση και ανακάλυψη του κόσμου. Η δεύτερη είναι η ανάγκη για δημιουργία. Αυτή οδηγεί στην τεχνολογία, τις εφευρέσεις και την τεχνολόγηση του κόσμου. Η τρίτη είναι η υπαρξιακή δίψα, η αναζήτηση του σκοπού, του προορισμού του ανθρώπου, η αναζήτηση του Θεού.

Αν το τρίτο δεν υπάρχει ή νοσεί, τότε ο άνθρωπος γίνεται αλαζονικός και μυωπικός. Είναι φανερό μέσα μας, υστερεί στην αναζήτηση του σκοπού της ζωής μας. Είναι μια εποχή εντυπωσιακών υποσχέσεων, τέτοιων που βάζουν στην ψυχή μας έντονες επιθυμίες.

Η εποχή του αποπροσανατολισμού τείνει να εξελιχθεί ως μια από τις στυγνότερες αυτοκρατορίες πάνω μας. Μας έχει ολοκληρωτικά κυριεύσει, γιατί πέτυχε το κυριότερο∙ έχει υπνωτίσει τη βούλησή μας και παραλύσαμε. Ταξιδεύουμε μέσα στη σύγχυση τόσο βέβαιοι στην αβεβαιότητα, τόσο ειλικρινείς στην υποκρισία, τόσο πραγματικοί στη φαντασίωση…

Δημιούργησε ανθρώπινους χαρακτήρες χωρίς σύνεση και χωρίς ξεκάθαρη διάκριση μεταξύ δύσκολου και εύκολου, ηθικού και ανήθικου. Η διάκριση ήταν από πάντα η πιο δύσκολη αρετή του ανθρώπου, διότι αυτή βάζει τα όρια και σώζει πρόσωπα και καταστάσεις, όταν παραπαίουν.

Ο κόσμος γίνεται φοβερά ελκυστικός, αλλά αποδεικνύεται τραγικά απομονωτικός. Η διείσδυση στη γνώση είναι εντυπωσιακή. Έννοιες όπως λογική, αυτεξούσιο, ψυχή, ζωή, κοινωνικές σχέσεις αποκτούν καινούργια σημασία και προοπτική. Η έκρηξη της γνώσης και της πληροφορίας μας οδηγεί στο χρησιμότερο συμπέρασμα: «Τελικά, είμαστε απίστευτα μικροί, υπερβολικά μόνοι και απελπιστικά στιγμιαίοι στον κοσμικό χρόνο.»

«Όταν ήμουν τριάντα ετών, ήθελα να είμαι επιτυχημένος. Με τον καιρό συνειδητοποίησα την επιθυμία μου να γίνω ευτυχισμένος!» διαβάζουμε. Δεν μπορεί κάποιος να είναι και επιτυχημένος -στην καριέρα και την επιχείρηση του- αλλά και ευτυχισμένος; Αποκλείει το ένα το άλλο;

Το πρότυπο της σύγχρονης οικογένειας είναι οι γονείς να δουν τα παιδιά τους επιτυχημένα. Τα παιδιά από τη πλευράς τους πιέζονται να πετύχουν ένα στόχο που τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζουν ποιος είναι. Τελικά τι είναι επιτυχία; Ποιος είναι ο κριτής της επιτυχίας μας;

Με την εμπειρία μας, καθώς περνούν τα χρόνια, καταλαβαίνουμε ότι η επιτυχία είναι υποκειμενική. H επιτυχία μπορεί να βαδίσει δίπλα με την ευτυχία, αρκεί να έχουμε μέτρο, όρια και γνώθι σαυτόν.

Θα θέσω εδώ μια διαφορετική άποψη που μπορεί να υπάρξει. Κάποιος που αποφάσισε να εγκαταλείψει τα πάντα για να γίνει μοναχός, ενδέχεται για έναν αναγνώστη να σημαίνει πως σταμάτησε να προσπαθεί, ακόμη και για να βελτιώσει καταστάσεις. Τι μπορεί να πάρει κάποιος, ως δίδαγμα, από αυτήν την αλλαγή ζωής, ακόμα και αν διαφωνεί εντελώς με μια τέτοια απόφαση; Πώς μπορεί να προσεγγίσει το βιβλίο σας;

Ας πάρουμε τα δεδομένα πριν την απόφαση. Ο πρωταγωνιστής είχε τα πάντα. Έφτασε να είναι τεχνικός διευθυντής της μεγαλύτερης πετρελαϊκής εταιρίας, είχε μεγάλη οικονομική άνεση, νιάτα γεμάτα ζωή και κοινωνικές σχέσεις, ζούσε το αμερικάνικο όνειρο.

Η απόφαση του να γίνει μοναχός είναι αποτέλεσμα της εσωτερικής διεργασίας να περάσει από το ΕΓΩ στο ΕΜΕΙΣ. Ενώ είχε τον υλικό πλούτο, κοινωνική αναγνώριση, παιδεία, μόρφωση, του έλειπε ο σκοπός της ζωής του. Μόλις τον βρήκε, εκεί έριξε άγκυρα για πάνω από 30 χρόνια, προσφέρει με ανιδιοτέλεια.

Η απόφαση είναι καθαρά δική μας για τη ζωή που επιθυμούμε. Το ρίσκο είναι βασική προϋπόθεση της ελευθερίας.

Θα ήθελα τη γνώμη σας και για την αγορά του βιβλίου. Είναι εύκολο σήμερα, για κάποιον που έχει μια ιδέα, να την οδηγήσει στα ράφια των βιβλιοπωλείων;

Θα σας απαντήσω με την προσωπική μου εμπειρία, απ’ την έκδοση του πρώτου βιβλίου «Ο Μοναχός που έγινε CEO – 1000 χρόνια Αθωνικό Management». Απορρίφθηκε από όλους τους εκδοτικούς οίκους, μικρούς και μεγάλους, εκτός τον εκδοτικό που με εμπιστεύτηκε και εκδόθηκε. Σήμερα βρίσκεται στη 13η έκδοση και μεταφράστηκε στα Σέρβικα και ακολουθεί η Αγγλική έκδοση.

Εάν υπηρετείς το σκοπό και τον πιστεύεις, όλα πραγματοποιούνται, με υπομονή και συνέπεια στην απόφαση σου.

Πριν λίγα χρόνια, διαβάσαμε την ιστορία του Μοναχού που έγινε CEO, σήμερα μεταφερόμαστε από το Μανχάταν στο Άγιο Όρος. Ποιο θα είναι το επόμενο συγγραφικό βήμα για τον Θοδωρή Σπηλιώτη; Υπάρχει κάτι που έχετε «στα σκαριά», που έχετε αρχίσει να δουλεύετε;

Το τέλος μια συγγραφής, συνοδεύεται με το ξεκίνημα μιας καινούργιας. Ωστόσο είναι νωρίς, χρειάζεται να ωριμάσει η νέα συγγραφική απόπειρα. Εις το επανιδείν.