Λίγο-πολύ όλοι θυμόμαστε την πρώτη φορά που ακούσαμε κάτι δικό του. Λίγο-πολύ όταν ακούμε τις μελωδίες του όλοι μας σκεφτόμαστε νοερά το καλοκαίρι. Και λίγο-πολύ με ακουστικά περπατώντας στη μέση του δρόμου, κολλημένοι στο αμάξι και στην κίνηση ή γράφοντας παράλληλα κείμενα σαν και αυτό, καταφέρνει με τη μουσική του να μας ταξιδεύει.
Να μας ταξιδεύει κάπου που μοιάζει με καλοκαίρι, με ήχους από συζητήσεις και χαχανητά από παρέες. Κάπου που μοιάζει με νησί, με τον ήχο της θάλασσας και την κόρνα του πλοίου που φεύγει. Κάπου που μοιάζει με διακοπές με συνομιλίες με μεγαλύτερους που διηγούνται ιστορίες από άλλους τόπους και κυρίως με “άλλους χρόνους”.
Κάπως έτσι μέσα στο στούντιο του Ερμή στη Βούλα με το πιάνο βαμμένο σε Κυκλαδίτικο σιέλ, την ασορτί πολυθρόνα, τις polaroid και τα memorabilia από τις στιγμές του, αποφασίσαμε να πάμε ένα ταξίδι. Να μπούμε νοερά στο πλοίο ακούγοντας τις μουσικές του στα πορτοκαλί καθίσματα. Κάθε νησί και ένα τραγούδι, κάθε τραγούδι και μια μικρή ιστορία, ενώ ελαφροί κυματισμοί θα κρατάνε το ρυθμό.
Τα εισιτήρια
Από το παιχνίδι με drums αποτελούμενο από τα κουζινικά της μητέρας του στο πατρικό του στην Πάτρα, ώσπου οι πλάστες να καταστρέψουν τα πάντα, ως το ταεκβοντο που τον έγραψαν οι γονείς του για να διοχετεύσει την “επιθετικότητα” του, ο Ερμής, “μπήκε στον ρυθμό”.
Τα καλοκαίρια του στην Άνω Πέτρα της Άρτας, σε ένα σπίτι χωρίς ηλεκτρικό και με μια σκάφη σε ρόλο μπανιέρας, που ξέπλενε το χώμα από το παιχνίδι στο χωράφι με τις ελιές, χρησιμοποιούσε ασύστολα τη φαντασία του. Για να πλάσει ιστορίες μέσα στο μυαλό του αλλά και να καυχηθεί στον πατέρα του για το πόσες φορές είχε καταφέρει.. να χτυπήσει μέσα στην ημέρα.
Σε μια θεατρική ομάδα στο σχολείο ξεκίνησε να παίζει από παραδοσιακή μέχρι pop και στα διαλείμματα έφτιαχνε jingle, συνειδητοποιώντας ότι η μουσική είναι εκείνη που τον γεμίζει. Στα 17 έφτιαξε ένα θέμα “πολύ ελληνικό” που τελικά έντυσε μια καμπάνια του ΕΟΤ, αφού, απλά, το έστειλε με ένα email στο Υπουργείο Τουρισμού. Και κάπως έτσι απλά, όσο απλά και όσο μοιραία ξεκινά το ελληνικό καλοκαίρι, ξεκίνησαν όλα.
Με εισιτήρια στιγμές επιβιβαζόμαστε και στο ταξίδι μουσικής και ζωής του Ερμή και “πηγαίνουμε μακριά επιστρέφοντας”* μέσα από τα μουσικά του “κομμάτια”.
Το ταξίδι. Ή η ομορφιά του να μη ξέρουμε τι θα γίνει αύριο
“Πάντα ταξιδεύεις για να βρεις το καλοκαίρι και όσο δεν μπορείς το φτιάχνεις όπου βρίσκεσαι”. Όπως ο Ερμής στη Βούλα που φορά σαγιονάρες 365 μέρες το χρόνο και κολυμπάει ανελλιπώς κάθε πρωί στην δική του καθημερινή ιεροτελεστία.
Το ηχητικό σήμα του πλοίου που φεύγει, τα τζιτζίκια οι κουβέντες με την παρέα κάτω από ένα αλμυρίκι, υπάρχουν μέσα στο “Καλοκαίρι”.
Καλοκαίρι
Λεμονιά
Στη Χίο ακούει γκιόνηδες, κουκουβάγιες και μυρίζει τη μαστίχα στο δρόμο. Την Χίο πιο πολύ από όλα, όμως, την έχει συνδέσει με τα λεμόνια. Με “τα λεμόνια που τα κόβεις από το δέντρο και είναι σα να ψεκάζεις κολώνια ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο”.
Και τα λεμόνια, εκτός από όμορφα ή μυρωδάτα, τελούν το ρόλο υπενθύμισης ενός προσώπου. “Όπως για παράδειγμα όταν ένας καλός σου φίλος θέλει να αγοράσει ένα συγκεκριμένο αυτοκίνητο και μετά βλέπεις το αυτοκίνητο αυτό συνεχώς μπροστά σου, τον θυμάσαι συνεχώς”. Και τα λεμόνια γίνονται συναισθήματα, γίνονται “τι και αν…”
Οινούσσες
“Το καράβι μας στο ταξίδι προς τη Χίο έκανε 11 ώρες αντί για 8 γιατί πέρασε από τις Οινούσσες. Αλλά τελικά το “πέρασμα” από τις Οινούσσες εν μέσω ηλιοβασιλέματος και παντελούς άπνοιας ήταν το highlight του ταξιδιού”.
Οι συζητήσεις από τις παρέες, τα σκυλιά που γάβγιζαν, οι ήχοι του καταστρώματος έσβηναν μπροστα στη θέα, με αποτέλεσμα με μια κιθαρίτσα να αποτυπωθεί στο εξής:
Καντάδα
Το τραγούδι ξεκινάει με χαχανητά φίλων και συζητήσεις που δεν είναι διακριτές σαν τις καντάδες τις Ζακυνθινές, στις οποίες δεν τραγουδά κανείς.
Ανεμελιά. Και θύμησες από μικρά κιόσκια που πουλούν μαλλί της γριάς, καλαμπόκι και ψεύτικα πιστόλια συνθέτουν αναμνήσεις και μελωδίες.
Κύματα
Το ίδιο το ταξίδι ο Ερμής το έχει συνδέσει με τα κύματα. Με το πλοίο μόνο και μόνο για να μπορεί να χαζεύει τη θάλασσα, τον ρυθμό των κυμάτων.
Κάπως έτσι γεννήθηκε και αυτό το κομμάτι...
42
Η ιστορία του νεαρού ναυτικού Peter έχει ως εξής..
Γνώρισε μια Αμερικανίδα τουρίστρια την ακολούθησε στην Αμερική, έμεινε εκεί μαζί της 42 χρόνια και ύστερα επέστρεψε στην Ελλάδα.
Γλυκόπικρο και λίγο μελαγχολικό, όπως η συζήτηση του με τον Ερμή μαζί του σε ένα λιμανάκι στη Βάρκιζα. Γιατί, όπως κάθε λιμανάκι, θα συμβολίζει πάντα και το ταξίδι και την επιστροφή. Εκείνος επέστρεψε στην Ελλάδα, για κείνη, δεν θα μάθουμε ποτέ…
Και “τελικά” η αφήγηση τελειώνει κάπως έτσι “Η ομορφιά της ζωής είναι που δεν ξέρουμε τι θα γίνει αύριο”.
Ο Ερμής συνθέτει τη δική του μουσική ξανά, μετά από δύο χρόνια, καθώς και μουσική για ταινίες και για ορισμένα δισκογραφικά project. Και κάπως έτσι η ομορφιά της ζωής συνεχίζεται…
*Αφιέρωση του Νίκου Δρογώση στην πρώτη σελίδα βιβλίου που του έκανε δώρο και υπάρχει σε περίοπτη θέση στο studio του Ερμή.
Σχόλια