Είναι ωραίο και άκρως διαφωτιστικό να ξαναβρίσκομαι, μετά από τόσο καιρό, με ανθρώπους που ανήκουν στην επόμενη (επιεικώς) γενιά από τη δική μου. Για να μην έχετε απορίες, αναφέρομαι σε μια παρέα τριαντάρηδων που είναι στελέχη σε ελληνικές και πολυεθνικές επιχειρήσεις. Άτομα με εξαιρετική κατάρτιση, το καθένα στο δικό του αντικείμενο, με βλέψεις, φιλοδοξίες και όρεξη για πολλή δουλειά.
Θυμήθηκα τα καλά τα δικά μου, όταν μπορούσα και ήθελα να δουλεύω δέκα και δώδεκα ώρες την ημέρα, χωρίς ίχνος κούρασης, πάντα έτοιμος και πρόθυμος να τα δώσω όλα για την εταιρεία. Με τον ίδιο τρόπο σκέφτονται και οι περισσότεροι από τη συγκεκριμένη παρέα. Μου έλεγαν για το πόσο περήφανοι αισθάνονται που δουλεύουν για την Α ή την Β επιχείρηση. Και έχουν τα δίκια τους. Κατάφεραν να βρίσκονται σε πρωτοκλασάτες εταιρείες, έχοντας καλές συνθήκες εργασίας ενώ είναι ευχαριστημένοι από τα πακέτα αμοιβών τους και το κυριότερο είναι ότι βλέπουν να εξελίσσονται.
Δεν είναι κακό να καμαρώνεις για την εταιρεία που βρίσκεσαι. Κάθε άλλο! Αυτή η αίσθηση του ανήκειν είναι σημαντική και πάνω από όλα είναι μια φυσική ανθρώπινη ανάγκη. Όταν νιώθουμε ότι εργαζόμαστε για μια ηγετική εταιρία στον κλάδο της, αισθανόμαστε και μια δικαίωση των κόπων μας, των επιλογών μας, ενδεχομένως και της τύχης μας. «Μιας τύχης που δεν είχαν κάποιοι άλλοι», «μας καταλαμβάνει το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης», «μας εμπιστεύτηκαν και δεν μπορούμε να απογοητεύσουμε την επιχείρηση», μου ανέφεραν ορισμένοι από την συντροφιά.
Με τον ίδιο τρόπο σκεφτόμουν, συμπεριφερόμουν και δρούσα στην ηλικία σας και δεν θα ακούσετε ποτέ από μένα ότι αυτό είναι σωστό ή λάθος. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, συνειδητοποίησα ότι χρειάζεται να μπαίνουν κάποιες κόκκινες γραμμές. Όταν συναντιόμαστε και επί δύο ώρες μιλάμε για τα μερίδια αγοράς, τις πωλήσεις, τις διαφημιστικές καμπάνιες και τις βραβεύσεις των προϊόντων της εταιρίας σας, κάτι δεν πάρει καλά. Όταν σας λένε και σας ρωτάνε «Χαθήκαμε τελείως, πώς είσαι Χριστίνα μου, πες μου τα νέα σου» και εσύ Χριστίνα ξεκινάς να συζητάς για την εταιρία και τα προϊόντα της, τότε κάτι συμβαίνει.
Αναρωτιέμαι αν μιλάω με τη Χριστίνα ή με εκπρόσωπο τύπου της επιχείρησης. Ο Ντίνος μόνο που δεν έκλαιγε από τη χαρά του για μια μεγάλη εξαγορά που έκανε η εταιρεία στην οποία εργάζεται τον τελευταίο χρόνο. «Καταφέραμε να εξαγοράσουμε την Χ εταιρεία και ενδυναμώνουμε τη θέση μας στη Νότια Ευρώπη». Σημειωτέον ότι ο Ντίνος είναι ακόμα first-line-manager στο τμήμα production planning.
Παιδιά χαλαρώστε. Απολαύστε όσο μπορείτε τη ζωή σας στα εταιρικά περιβάλλοντα που δραστηριοποιείστε αλλά να θυμάστε ότι δεν είστε -και το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα γίνετε- μέτοχοι ή ιδιοκτήτες. Είστε εκεί για να κάνετε μια δουλειά. Εννοείται ότι θα δώσετε τον καλύτερο εαυτό σας αλλά μην έχετε αυταπάτες. Σήμερα εργάζεστε σε μια επιχείρηση και αύριο θα είστε σε κάποια άλλη. Δεν είστε εσείς τα brands και μη ταυτίζεστε μαζί τους.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ασπάζεστε τη ξύλινη γλώσσα των mission statements ούτε να υιοθετείτε corporate philosophies. Σκεφτείτε ότι σήμερα παίζετε ένα ρόλο και ότι αύριο θα παίξετε έναν άλλο σε κάποιο άλλο θέατρο. Μάθετε να «μπαίνετε» αλλά και να «βγαίνετε» εύκολα από ρόλους. Εξάλλου τι ακούτε να σας λένε; «Η επιχείρηση είναι οι άνθρωποι της». Αν θέλετε να δεθείτε με κάποιους, αυτοί ας είναι οι άνθρωποι που εσείς θα επιλέξετε. Loyalty, engagement και άλλα συναφή είναι για να έχουμε να λέμε κάτι. Οι Gen Zers θα συμφωνήσουν με όλα αυτά (από αλλού περιμένω τα εξ’ αμάξης!)
Σχόλια