Όταν το εστιατόριο… είναι η πλατεία

Σκεφτείτε το και εσείς. Πόσα εστιατόρια γνωρίζετε που βρίσκονται μόνα τους πάνω σε μία πλατεία; Και τώρα περιπλέξτε τους όρους του παιχνιδιού. Διευκολύνετε τον εαυτό σας με το να σκεφτείτε ακόμα και μικρές πλατείες, σε κάποιες περιπτώσεις τόσο, ώστε να μην είστε σίγουροι αν όντως είναι πλατείες. Και παράλληλα δυσκολέψτε τον αφαιρώντας τα εστιατόρια που βρίσκονται σε πάρκα ή λόφους.

Τι μένει; Εμείς βρήκαμε τα παρακάτω. Αλλά αν εσείς σκεφτήκατε και κάποιο ακόμα, περιμένουμε να το ακούσουμε.

Με το όνομα της πλατείας ή του εστιατορίου;

Αν παίζετε ακόμα σκεφτείτε και ένα βήμα παρακάτω. Θυμάστε το μέρος με το όνομα της πλατείας ή του εστιατορίου; Αν η απάντηση είναι το δεύτερο τότε μόλις αντιληφθήκατε το νόημα της ύπαρξης της παρακάτω λίστας.

Σπύρος και Βασίλης

Στον αντίποδα των εφήμερων εστιατορίων αυτής της πόλης υπάρχουν λίγα με τα οποία υπάρχει μια long lasting σχέση. Το εστιατόριο Σπύρος και Βασίλης βρίσκεται στην όμορφη πλατεία της οδού Τιμολέοντος Φιλήμονος, λίγο πιο πάνω από την πλατεία Μαβίλη και την Αμερικάνικη Πρεσβεία, εδώ και περίπου 50 χρόνια.

Πέρα από το ψηλοτάβανο εσωτερικό του εστιατορίου με την εντυπωσιακή κάβα, τα τραπεζάκια του εστιατορίου καταλαμβάνουν την μεριά της πλατείας από τη μεριά που “βλέπει” προς Κολωνάκι.

Οι σερβιτόροι μεταφέρουν τους δίσκους τους διασχίζοντας το δρομάκι προς την πλατεία, ενώ τα τραπέζια βρίσκονται κυριολεκτικά ανάμεσα σε δέντρα, γιρλάντες με φυτά, ρομαντικά φωτιστικά, καρέκλες κήπου βγαλμένες από αριστοκρατική ταινία εποχής και την μυρωδιά, την “κολόνια” της τριγύρω περιοχής, το βαθύ άρωμα νυχτολούλουδου.

By the Glass

Εδώ το μόνο που θυμίζει ότι βρισκόμαστε σε μια πλατεία κυριολεκτικά στην καρδιά του κέντρου της Αθήνας είναι η μπλε αστική ταμπέλα που αναγράφει «Σύνταγμα». Τα τραπεζάκια που καταλαμβάνουν ένα μεγάλο μέρος της πλατείας στην οποία βρίσκεται η πανέμορφη Ρωσική Εκκλησία που χρονολογείται από τον 11ο αιώνα βλέπουν “ουρανό”, γιρλάντες από φωτάκια και ένα κόκκινο φαινομενικά αιωρούμενο μπαλόνι.

Οι ζωντανές συζητήσεις και τα γέλια, ο ήχος από τα πιάτα ή συχνότερα το τσούγκρισμα των ποτηριών στην πλατεία της Ραλλούς Μάνου με το πλακόστρωτο σηματοδοτούν την έναρξη του καλοκαιριού σε ένα από τα πλέον ενημερωμένα wine bars της πόλης.

Από τα καλύτερα “pairings” εστιατορίου, όμορφης πλατείας και καλοκαιρινών απόβραδων.

Cine Φιλοθέη

Και ήρθε η ώρα να “κλέψουμε” λιγάκι, αλλά είναι η εποχή που θέλουμε να συμπεριλάβουμε ένα από τα πιο αγαπημένα θερινά σινεμά στη λίστα μας, σε μια από τις πιο όμορφες πλατείες αυτής της πόλης.

Αν και προφανώς δεν είναι εστιατόριο, το Cine Φιλοθέη “είναι” η πλατεία (Δροσοπούλου). Ο κινηματογράφος κάτω από τα άστρα αποτελεί τοπόσημο της περιοχής από το το 1961. Η μπορντό του πρόσοψη είναι η ίδια βγαλμένη από ταινία και ξεχωρίζει ανάμεσα στο πράσινο και δέντρα που περικλείουν την πλατεία.

Ανάμεσα στα καλούδια που μπορείτε να μασουλήσετε είναι η pizza και διάφορες γεύσεις παγωτού. Ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του διαλείμματος με μουσικό χαλί που σχεδόν πάντα σχετίζεται με το θέμα της εκάστοτε ταινίας. Στο τέλος κατευθυνθείτε στην άκρη της πλατείας, στη γεφυρούλα και το μικρό ρυάκι. Αν κάνετε ησυχία θα ακούστε τα βατραχάκια.

Wine with Eleni

Αυτή τη φορά μιλάμε για ένα wine bar σε ένα γοητευτικό παρκάκι στο σημείο όπου συναντιούνται οι οδοί Καβαλλότι και Παρθενώνος με το πεζοδρομημένο τμήμα της Μισαραλιώτου.

Αναμνήσεις από κυκλαδίτικες πλατείες σε αγαπημένα νησιά μπλέκονται με παρεΐστικες νύχτες και καλό κρασί. Η ιδιοκτήτρια του, Ελένη Κεφαλοπούλου, δημοσιογράφος οίνου εδώ και 15 χρόνια απλοποίησε την έννοια του wine bar φτάνοντας στην οινική, και όχι μόνο, “ουσία”.

Πραγματοποίησε το όνειρό της για ένα χώρο απλό, με χαμηλό φωτισμό, διακριτική μουσική, και τοποθέτησε το κρασί “στο κέντρο της πλατείας”, του έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μάλιστα θέλει να λειτουργεί και λιγάκι “σαν σχολείο”, να μαθαίνει ο κόσμος για το ελληνικό κρασί και να δοκιμάζει πολλά και άγνωστα κρασιά από μικρά, ή και πιο μεγάλα οινοποιεία, που δεν τα βρίσκει εύκολα.

Δεξαμενή

«Νηπιαγωγείο, Μπαρ, Γηροκομείο» Έτσι ακριβώς είχε ορίσει το καφενείο της Δεξαμενής ο Παπαδιαμάντης και έτσι ακριβώς ορίζεται και σήμερα. Το ιστορικό αυτό τοπόσημο απαρτίζεται ουσιαστικά από τα αντικριστά του πεζοδρόμια με τα τραπεζάκια, το πράσινο και... ένα ανθρώπινο (αλλά και σοκολατένιο) μωσαϊκό στην πλατεία Δεξαμενής. Πιτσιρίκια που ξεσαλώνουν στο παιχνίδι στην κατηφορίτσα και στην παιδική χαρά, θαμώνες που απολαμβάνουν τον ήλιο και ηλικιωμένοι που απολαμβάνουν ελληνικό καφέ.

Στις αρχές του 20ου αιώνα η πλατεία της Δεξαμενής ήταν μία από τις εξοχές της πόλης. Στο ήσυχο αυτό τοπίο με θέα ως τη θάλασσα οι λόγιοι, πνευματικοί άνθρωποι του τόπου -Παπαδιαμάντης, Βάρναλης, Καζαντζάκης, Σουρής, Κονδυλάκης- πήγαιναν για να εμπνευστούν, να γράψουν και να συζητήσουν. Από το 1900 η περιοχή άρχισε να γίνεται πιο πυκνοκατοικημένη. Οι πολυκατοικίες φτάνουν ως το λόφο και περιτριγυρίζουν την πλατεία, ενώ η θέα «ως τη θάλασσα» εξαφανίζεται. Η δεκαετία του '80 ωστόσο υπήρξε η χρυσή εποχή του πλατείας. Καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι και πολιτικοί γέμιζαν συνεχώς τα στρογγυλά τραπεζάκια.

Σήμερα φεύγοντας απλά κοντοσταθείτε στο δεύτερο ή το πολύ στο τρίτο σκαλοπάτι που οδηγεί στην πλατεία και κοιτάξτε ευθεία μπροστά προς στην Ακρόπολη. Θα δείτε ό,τι -καλύτερο- απέμεινε από τη θέα και το ταξίδι στον «αττικό χρόνο».

Flower

Και εν μέρει θα ξανακλέψουμε στο παιχνίδι. Ναι φυσικά και η πλατεία Μαβίλη έχει πολλά και γνωστά μαγαζιά και εστιατόρια, τριγύρω της. Ωστόσο το αγαπημένο πολλών, Flower, είναι το μόνο που βρίσκεται “αμιγώς” πάνω στην πλατεία. Πεϊνιρλί, και affogato ως το απόγευμα, κρασί και πίτσα από το σούρουπο και ύστερα.

Και φυσικά τα τραπεζάκια δίπλα στο σιντριβάνι της πλατείας και κάτω από τις φυλλωσιές είναι τα ιδανικά για τις πολύ θερμές μέρες που έπονται.